Η Μάρω Κοντού ήταν η καλεσμένη του Νίκου Χατζηνικολάου στο “Ενώπιος Ενωπίω”.
Η σπουδαία ηθοποιός μίλησε για τη «χρυσή» εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Αναφέρθηκε στα παρασκήνια, ενώ μίλησε για τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή της.
Η Μάρω Κοντού είναι η μεγάλη κυρία του ελληνικού κινηματογράφου. Σε μια καριέρα που διήρκεσε περισσότερα από 35 χρόνια, πρωταγωνίστησε σε 61 ταινίες μεγάλου μήκους και 90 θεατρικά έργα. Ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική αλλά και με την πολιτική αφού υπήρξε βουλευτής στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε ακόμα Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων.
Παντρεύτηκε μόνο μία φορά. Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, ο Ελληνογερμανός διευθυντής φωτογραφίας Αριστείδης Καρύδης Fuchs. Τον Ιανουάριο του 1960, κι έπειτα από πέντε χρόνια σχέσης η Μάρω Κοντού παντρεύτηκε τον αγαπημένο της με σύνολο από σχέδιο του Dior που είχε αντιγράψει σε μοδίστρα στην Αθήνα, όπως έγραψε σε ανάρτησή του στο instagram o δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης, τον Απρίλιο του 2019.
Το ζευγάρι χώρισε δύο χρόνια μετά. Οι κύκλοι της εποχής έκαναν λόγο για τα εξωσυζυγικά παραστρατήματα του Καρύδη-Fuchs με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Από τις πιο αγαπητές και πιο επιτυχημένες ταινίες έως και σήμερα είναι “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” με πρωταγωνιστές τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στους ρόλους του ζεύγους Κοκοβίκου. Η ταινία αυτή ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στο Φεστιβάλ Βερολίνου, τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο και στην πρώτη της προβολή έκοψε 297.273 εισιτήρια.
Σ’ αυτά που πρέπει να επισημανθούν σχετικά με την ταινία είναι ότι το σπίτι αυτό στην Πλάκα όπου εξελισσόταν η ιστορία του ζευγαριού είναι χρονολογίας του 1800 και στέγαζε την τουρκική στρατιωτική διοίκηση. Στο οικόπεδο του κτιρίου οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τη βάση ενός χορηγικού μνημείου, σε σχήμα τριπύλου. Βρέθηκαν ακόμα αρχαίες βεσπιανές τουαλέτες, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για δημόσια ουρητήρια. Με νόμο της Μελίνας το σπίτι αυτό κρίθηκε διατηρητέο. Οι ατάκες «σκασμός Αντωνάκη μου» και «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» έμειναν διαχρονικές και με καθημερινή χρήση.