Οι άντρες είναι «γουρούνια», οι γυναίκες «κότες», τα αφεντικά «καρχαρίες», οι εργατικοί άνθρωποι θυμίζουν μυρμήγκια, οι πολύτεκνοι γεννοβολούν σαν τα κουνέλια, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «κηφήνες», οι καλλίπυγες κορασίδες είναι «άλογα», οι τριχωτοί τυπάδες «χιμπαντζήδες». Παρομοιώσεις βγαλμένες από τη ζωή, κυκλοφορούν πριν από την ανακάλυψη του τροχού. Μπορούν αβίαστα να χαρακτηριστούν ως κατάφωρα άδικες προς το ζωικό βασίλειο.
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΡΟΣΜΠΙΦ
Τα ζώα γεννήθηκαν ζώα και θα τερματίσουν το βίο τους με αυτή την ιδιότητα: του ζώου. Το πρόβλημα το έχουν οι άνθρωποι όταν πέφτουν από το βάθρο του σκεπτόμενου διπόδου και συμπεριφέρονται χειρότερα από τη θαλάσσια, αμφίβια και στεριανή πανίδα.
Μία από τις βασικές διαφορές των ζώων και δη των οικόσιτων με τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται κτηνωδώς είναι η… έλξη προς το μαντρί. Το μοσχάρι, το γίδι και ο χοίρος δεν πάνε μόνα τους στη στάνη ή στο χοιροστάσιο. Κάποιος τα σαλαγάει με τη γκλίτσα, ένα μαντρόσκυλο θα τους γαβγίζει, όλο και κάνα «γκιτς-γκιτς, τσαπρρρρρ!» θ’ ακούσουνε και με τα χίλια ζόρια θα πάνε μέσα.
Τα ζώα, κατά βάθος, αποφεύγουν τα μαντριά επειδή το ένστικτο τούς λέει ότι μια ημέρα των ημερών θα φάνε λεπίδι, θα συναντήσουν την Πρωταρχική Αιτία και θα καταλήξουν γιουβέτσι, στη σούβλα ή ροσμπίφ.
Ο αποκτηνωμένος άνθρωπος όπου δει μαντρί πάει από μόνος του. Είναι αθεράπευτα αγελαίος (και απροσμέτρητα γελοίος). Άμα προσθέσεις στο ανθρωπομαντρί κάμερες, λαμπάκια, χαρές, πανηγύρια και τηλεοράσεις μπορεί να φάει και τρεις ώρες αναμονής για να μπουκάρει μέσα.
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΟΛΥΣΤΑΝΗΣ
Κάτι τέτοιο έγινε την προ-προηγούμενη εβδομάδα σε υπερκατάστημα στα Βόρεια Προάστεια. Επρόκειται για ένα γκραντίσιμο μαντρί με τιμές ταβανιασμένες και κέρδη στο μάξιμουμ (για τους αρχιτσελιγκάδες).
Έπρεπε να το δεις το θέαμα, ω φίλε αναγνώστη, για να το πιστέψεις. Για να περάσεις από την Κηφισίας (ύψος ΟΤΕ) μέσα στο Μαρούσι ίσως να χρειαζόσουν δυόμιση ώρες γεμάτες! Παγιδευμένος μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς άλλη επιλογή από το να περιμένεις. Το ραδιόφωνο να σε ταΐζει σαχλαμάρα έως αναγούλας και να μην έχεις άλλη επιλογή από το να κοιτάς –με το οφειλόμενο απύθμενο μίσος- τους οδηγούς των άλλων οχημάτων.
Οι βοϊδοποιημένοι που ετοιμάζονταν να πάνε στη γκλαμουρέ στάνη δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες συστάσεις. Έκαναν μπαμ από χιλιόμετρα. Κι από δορυφόρο να τους έβλεπες, έγραφε στο κούτελό τους: «Ιδού ένα πρόβατο που μπήκε στη σειρά για να πάει στον αρχιτσέλιγκα με την χλιδάτη πολυστάνη». Ακριβώς εκείνη την στιγμή καταριόσουν τη μοίρα σου που δεν γεννήθηκες χασάπης.
Πώς, όμως, ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε οικόσιτη μηχανή παραγωγής εργασίας, χρήματος και απογόνων που με τη σειρά τους θα κάνουν ακόμα περισσότερη εργασία, θα βγάλουν ακόμα περισσότερα λεφτά για να ταΐζουν ακόμα λιγότερους τσελιγκάδες-ιδιοκτήτες πολυμαντριών; Πώς ρίχνουν τη λογική τους στα σκουπίδια και εγκαταλείπουν το όπλο της νοημοσύνης και της αυτόνομης προσωπικότητας; Πώς καταντάνε έτσι;
Η απάντηση είναι απλή. Βλέπουν κι άλλους να πράττουν το ίδιο. Κι αυτοί οι άλλοι πως ξεκίνησαν τις σπουδές τους στην Ανωτάτη Μοσχαρική; Κι αυτό απλό. Το είδαν στην τηλεόραση. Το διάβασαν σε ιλουστρέ περιοδικά. Το άκουσαν στο ραδιόφωνο.
Και ποιος έκανε τον αρχικό σχεδιασμό; Ποιος μόνταρε το μέγα κόλπο της αποκτήνωσης του ανθρώπινου είδους; Η Κίρκη το έκανε; Όχι. Η ίδια η φύση ευθύνεται. Ανά χίλια πρόβατα χρειάζεται ένας λύκος που θα διατηρεί την ισορροπία στο οικοσύστημα. Ή ένας τσέλιγκας. Ανά κοπάδι γαύρων, σαρδελών και ροφών αντιστοιχεί ένας καρχαρίας.
Όταν συγκεντρωθούν μπόλικες αγέλες καταναλωτών, σμήνη από νερόκοτες και τα ρέστα, τότε χτίζεται και μία πολυστάνη…
«Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε, κάποια ζώα δεν με πιστεύανε. Τώρα θα με πιστέψουν, ευτυχώς και τα ζώα!»
Βασίλης Λεβέντης, «Η Τελευταία Εκπομπή του Καναλιού 67», Οκτώβριος 1993
Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων είναι ο πρώτος Έλλην πολιτικός που είχε το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για την κοινωνική πανούκλα της αποκτήνωσης του κοινού. Σε όλες του τις προβλέψεις έπεσε μέσα εκτός από δύο: Πρώτον, δεν του έκλεισαν το Κανάλι 67. Έζησε και μακροημέρευσε. Δεύτερον, το κόμμα του μέχρι σήμερα δεν έφτασε το πολυπόθητο 3% για να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Όλοι τον πιστεύουν, ελάχιστοι τον ψηφίζουν.
«Σίγουρα, η υποταγή, η απάθεια και η βοοειδής αδιαφορία συνιστούσαν ιδεώδη χαρακτηριστικά για τον ελεγχόμενο πληθυσμό – και καθημερινά οι Προστατευόμενοι όδευαν ολοένα και περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση».
Νόρμαν Σπίνραντ, «Οι Πράκτορες του Χάους», εκδόσεις Τρίτων, σελ. 19
Ο Σπίνραντ είναι ο σημαντικότερος εν ζωή συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας. Οι προβλέψεις του έχουν επαληθευτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε αν διαβάσεις μυθιστορήματά του που γράφτηκαν τη δεκαετία του ΄70 θα νομίσεις ότι είναι (σημερινά) δελτία ειδήσεων.
«Μια αξιοσημείωτη συνέπεια της εξημέρωσης είναι η σχετική συρρίκνωση του μεγέθους του εγκεφάλου. Στα εξημερωμένα γουρούνια και τις κότες, ο πρόσθιος εγκέφαλος καταλαμβάνει περίπου το ένα δέκατο λιγότερο του εγκεφάλου απ’ όσο καταλαμβάνουν σε άγρια κατάσταση».
Σάντρα Άαμοντ και Σαμ Γουάνγκ, «Καλωσήρθατε στον εγκέφαλό σας», εκδόσεις Αβγό, σελ 204
Αν οι Επικυρίαρχοι καταφέρουν να σε «εξημερώσουν», ό,τι έχεις μεγάλο θα σου μικρύνει! Πρώτα θα το δεις να συμβαίνει στο μυαλό σου, ύστερα στο πορτοφόλι και τέλος στο πολυτιμότερο… εργαλείο σου.
«Ένας σπουδαίος ερευνητής σε θέματα αυτισμού είπε σ’ έναν φίλο μου δημοσιογράφο πως, αν συγκρίνεις το εγκεφαλογράφημα ενός αυτιστικού παιδιού και ενός εξηντάχρονου προέδρου εταιρείας, ο εγκέφαλος του αυτιστικού παιδιού θα δείχνει καλύτερος».
Τεμπλ Γκράντιν & Κάθριν Τζόνσον, «Τα Ζώα σε Μετάφραση», εκδόσεις Polaris, σελ. 71
Έχοντας κατά νου την προαναφερθείσα διαπίστωση για τους μαραμένους εγκεφάλους των σιτεμένων προέδρων εταιρειών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διορατικότητα για να καταλάβεις πώς ενέσκηψε η οικονομική κρίση στη ράχη του πλανήτη. Το Άι Κιού ραδικιού είναι ασύμβατο με τα προεδριλίκια…
Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι διαφωνώ με ένα σημείο από το χωρίο του βιβλίου: Ο εγκέφαλος ενός αυτιστικού παιδιού δεν «δείχνει καλύτερος» από τον εγκέφαλος ενός εξηντάχρονου προέδρου εταιρείας. Είναι καλύτερος!