Για πρώτη φορά, μετά πολλά χρόνια το Πολεμικό Ναυτικό θα τιμήσει την θυσία των πληρωμάτων δύο αντιτορπιλικών του, της «Ύδρας» και των «Ψαρών» τα οποία έδωσαν την τελευταία τους άνιση μάχη απέναντι στην γερμανική αεροπορία σαν σήμερα, τον Απρίλιο του 1941.
Η πυραυλάκατος «Μπλέσσας» θα πλεύσει στις νησίδες Λαγούσες, κοντά στην Αίγινα που πλέον είναι ο υγρός τάφος των δύο αντιτορπιλικών και θα ρίψει το δάφνινο στεφάνι της τιμής και της αναγνώρισης μιας θυσίας που σημάδεψε την πλέον σημαντική ενέργεια εκείνης της περιόδου. Της αποδημίας του Στόλου μας, ο οποίος έπλευσε πρώτα στην Κρήτη και μετά στην Αλεξάνδρεια για να συνεχίσει τον πόλεμο, μη υποστέλλοντας ποτέ τις σημαίες του.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μία μόνον από τις ηρωικές πράξεις του ελληνικού έθνους το οποίο στα 200 χρόνια του συγχρόνου ελευθέρου βίου του, έδειξε ότι η εθνεγερσία του 1821, δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Ήταν ο κρίκος που συνέδεε τις 124 επαναστάσεις του στα χρόνια της οθωμανικής δουλείας με την Μεγάλη Ιδέα του νεοελληνικού κράτους.
Αλλά ας αφήσουμε τον ναύαρχο εα Κωνσταντίνο Καταγά να ζωντανέψει τα γεγονότα του 1941, όπως τα περιγράφει στην ιστορική αναφορά την οποία απέστειλε στην «Εστία»:
«Το φετινό επετειακό έτος με τις εορτές, εκδηλώσεις και αναφορές στο ιερό 1821 είναι και επετειακό έτος, το 80ον , για μια άλλη σημαντική για την ιστορία μας ώρα. Εκείνο το 1941 που η Ελλάδα με την δόξα του ΟΧΙ και του Βορειοηπειρωτικού έπους του 1940, καθημαγμένη πλέον, αντιμετώπιζε την χιτλερική σιδεροκίνητη επίθεση που εκδηλώθηκε την 6η Απριλίου του 1941. Στα οχυρά Μεταξά οι υπερασπιστές τους γινόντουσαν οι 300 του Λεωνίδα και θαυμαζόντουσαν από τους εχθρούς όταν, μετά την ηρωική τους αντίσταση και τις απώλειες των Γερμανών, φώναζαν ακόμη και μετά την συνθηκολόγηση ότι ‘τα Οχυρά καταλαμβάνονται και δεν παραδίδονται΄.
Σε εκείνον τον τραγικό Απρίλιο από της ημέρας της επίθεσης των Γερμανών και της εν συνεχεία προέλασής τους προς την Αθήνα (στην οποία έμπαιναν τα τανκς στις 27 Απριλίου του 1941) , εκείνες τις ημέρες της εξουθένωσης των ηρώων του 1940 που επέστρεφαν πεζή, ταλαίπωροι και αγνώριστοι από τις κακουχίες, στις εστίες τους, τις ημέρες της κατάρρευσης του κράτους, γραφόταν μια άλλη ένδοξη σελίδα του Πολεμικού Ναυτικού η οποία δυστυχώς έχει ξεχαστεί. Σελίδα γεμάτη με απώλειες πλοίων, ηρωικές θυσίες Αξιωματικών και πληρωμάτων πάνω στις γέφυρες και στα πυροβόλα τους κάτω από τις συνεχείς και λυσσασμένες επιθέσεις των στούκας, αλλά μια σελίδα γεμάτη και από ένα άλλο ακόμη πιο συγκλονιστικό, πιο θαυμαστό ηρωισμό.
Τον ηρωισμό που χρειαζόταν μέσα σε εκείνη την κόλαση πυρός, την πλήρη κατάρρευση και διάλυση του κράτους, να πάρουν την απόφαση να αποδημήσουν (αποδημία έχει ονομασθεί αυτή η ενέργεια τον ιστορικό της Αντιναύαρχο Δ, Φωκά). Να αποπλεύσουν δηλαδή με όσα πλοία έμεναν σώα για την Αλεξάνδρεια για να συνενωθούν με τις Αγγλικές ναυτικές δυνάμεις, γενόμενοι και οι μόνοι ναυτικοί τους σύμμαχοι στην Μεσόγειο, και να συνεχίσουν τον αγώνα τους με την Γαλανόλευκη στον ιστό σε Πλάτη και Μήκη μακριά από την σκλαβωμένη πατρίδα.
Ας σημειώσουμε εδώ πως εκείνα τα πλοία που έφθασαν στην Αλεξάνδρεια (15 συνολικά υπό τον θρυλικό ΑΒΕΡΩΦ, με 2883 Αξ/κούς, Υπαξ/κούς και Ναύτες) και όσα δόθηκαν στο ΠΝ αργότερα από τους συμμάχους (αρκετά γιατί τα έδιναν σε άξια χέρια ναυτοσύνης) , αποτελούσαν και κατά το Διεθνές Δίκαιο τα μόνα ελεύθερα εδάφη της Ελλάδος. Επαναλαμβανόταν έτσι εκείνο που είχε φωνάξει ο Θεμιστοκλής στον Αδείμαντο στην Σαλαμίνα: «Έχομεν Γη και Πατρίδα όταν έχομε πλοία στη θάλασσα».
Έχοντας όλοι οι συνάδελφοί μου διδαχθεί την Ιστορία του Δημ. Φωκά (επίσημη έκθεση της δράσεως του ΠΝ στον 2ον παγκόσμιο πόλεμο), είχαμε όλοι σταθεί στις δύσκολες εκείνες ώρες (που είχαν και λίγες λιποψυχίες). Είχαμε ακούσει και τους ίδιους τους βετεράνους ήρωες εκείνων των ημερών που πολέμησαν εν συνεχεία στην Μεσόγειο και τους Ωκεανούς και γύρισαν στεφανωμένοι στο Φάληρο τον Οκτ. του 1944, τους οποίους, όλοι της γενιάς μου είχαμε την μεγάλη Τιμή στα πρώτα μας καθήκοντα στα πλοία να έχουμε Διοικητές και Κυβερνήτες και τους υπαξιωματικούς τους ως εκπαιδευτές.
Έτσι είχα την ιδέα να εκφράσω την συγκίνησή μου και τον σεβασμό μου με λίγους στίχους για το «Ναυτικό του ΟΧΙ και των Ωκεανών». Μέσα σε αυτούς μερικοί στίχοι για εκείνες τις ώρες του ηρωισμού τους λένε:
«Μες στην οδύνη την πικρή για τον χαμό συντρόφων
και μετά πάλη ενδόμυχη πού έπρεπε να νικήσει
καρδιά και νου κι ανθρώπινο καϋμό να κουμαντάρει,
χείλη να σφίξει και ψυχή αδάμαστη να χτίσει,
το δεύτερο ΟΧΙ είπατε πιο ΗΡΩΙΚΟ απ΄ το πρώτο,
Σαν πήρατε απόφαση για αποδημίας πορεία
με την Σημαία να πλέετε στης θάλασσας τα μάκρη
αφήνοντας τους γαλανούς γιαλούς που σας γεννήσαν
δαμάζοντας αισθήματα, πνίγοντας κι΄ ένα δάκρυ,
αφού «εν πλω» κι΄ ανάμεσα στης μάχης την αντάρα
ούτε φιλί του μισεμού, του χωρισμού ένα χάδι
πήρατε απ΄ τα σπίτια σας. Παιδιά γυναίκες μόνες
αβόηθητες μες στης σκλαβιάς που ΄ρχόταν το σκοτάδι»
Καθώς όλα αυτά γινόντουσαν εκείνες τις ημέρες του Απριλίου του 1941 με την βύθιση του Α/Τ ΨΑΡΑ την 20ην Απριλίου (ανήμερα του Πάσχα) και του Α/Τ ΥΔΡΑ στις 22 Απριλίου, κάθε αναφορά στους ήρωες νεκρούς τους, τον Κυβερνήτη του ΥΔΡΑ Αντ/ρχο Θεοδ. Πεζόπουλο, τον Ύπαρχό του Πλωτ. Λ. Βλαχάβα και τους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Ναύτες και των δυο πλοίων, είναι ένα ελάχιστο Μνημόσυνο αυτές τις ημέρες της 80ης τους επετείου.
Αληθινά είναι συγκινητικό το ότι στο κύριο άρθρο σας της 8ης Απριλίου με τον τίτλο «Ένα έγκλημα μπροστά στα μάτια μας» περιλαμβάνετε την ηρωική απώλεια των δυο αυτών πλοίων και τον ηρωισμό των νεκρών τους σε εκείνα τα σπουδαία της Ιστορίας μας που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Υψώνετε έτσι την «Εστία» στην θέση που από την ιστορία της κατέχει: Να υπηρετεί την Εθνική μνήμη».