Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Όταν ο πρώτος άνθρωπος κάρφωσε στη γη έναν πάσσαλο και είπε «αυτό το κομμάτι γης είναι δικό μου» γεννήθηκε η ιδιοκτησία. Έκτοτε ξεκίνησαν συγκρούσεις, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό και εθνικό επίπεδο προκειμένου να επιτευχθεί κυριαρχία σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα τμήματα γης.
Δημιουργήθηκαν νόμοι, θεσμοί και τίτλοι ιδιοκτησίας, αλλά και διεθνείς συνθήκες, προκειμένου να κατοχυρώνεται η ατομική ή η ομαδική κυριαρχία επί της γη. Παρόλα αυτά οι συγκρούσεις δεν έπαψαν ούτε θα πάψουν ποτέ και αυτό έχει την εξήγησή του, που δεν είναι του παρόντος.
Όταν ο πρώτος χρήστης του διαδικτύου δημιούργησε μια ψηφιακή πλατφόρμα και είπε ότι μπορεί να φιλοξενεί δεδομένα χρηστών, έφτιαξε την πρώτη ιδιοκτησία στο διαδίκτυο. Κάποιοι ιδιοκτήτες αυτών των πλατφόρμων φιλοξενούν δεδομένα χρηστών με πληρωμή, ενώ κάποιοι άλλοι, που είναι και οι μεγάλες ψηφιακές πλατφόρμες, υποτίθεται ότι φιλοξενούν δεδομένα των ανθρώπων δωρεάν.
Λέω υποτίθεται, γιατί τίποτα δεν είναι δωρεάν σε αυτή τη ζωή. Ο ιδιοκτήτης της φερόμενης δωρεάν πλατφόρμας είναι το απόλυτο αφεντικό των δεδομένων του χρήστη. Είναι εκείνος που επιβάλει την πολιτική περιεχομένου που πρέπει να ακολουθεί ο χρήστης. Είναι εκείνος που κλείνει το λογαριασμό και εξαφανίζει τα δεδομένα του χρήστη και κυρίως είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τον χρήστη ως καταναλωτική μηχανή, προκειμένου να του προπαγανδίσει διάφορα προϊόντα, με βάση τα προσωπικά δεδομένα του. Βλέπουμε λοιπόν ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν σε αυτή τη ζωή.
Όταν οι απόψεις, οι σκέψεις και οι ιδέες που διατυπώνει ο χρήστης δεν συμβαδίζουν με τους σκοπούς και τους στόχους του ιδιοκτήτη της πλατφόρμας, ο τελευταίος απλά κλείνει το λογαριασμό του χρήστη, με την αιτιολογία ότι φιλοξενεί δωρεάν τον χρήστη και επομένως ο τελευταίος οφείλει να ακολουθεί την πολιτική του ιδιοκτήτη. Μπορεί ο χρήστης που εκφράζει διαφορετικές απόψεις να είναι ακόμα και εκλεγμένος λαϊκός αντιπρόσωπος ή και αρχηγός ολόκληρου έθνους και εκλέγεται ακριβώς γιατί εκφράζει τις απόψεις που δεν αρέσουν στον ιδιοκτήτη της ψηφιακής πλατφόρμας. Υπάρχει, όμως πάντα η αφοπλιστική δικαιολογία: «αφού σε φιλοξενώ δωρεάν θα ακολουθήσεις υποχρεωτικά την πολιτική μου, διαφορετικά φύγε ή σε κλείνω».
Όλα τα ανωτέρω είναι στοιχεία της παγκοσμιοποίησης, που σημαίνει εξάρτηση και έλεγχο των ανθρώπων από ορισμένα διεθνή συμφέροντα. Είναι ένας πρόδρομος της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης και της προσπάθειας εγκατάστασης παγκόσμιας διακυβέρνησης, που θα ελέγχεται από τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Το αντίδοτο στα πιο πάνω είναι να περάσουμε στην ιδιοκτησία και στον δημοκρατικό έλεγχο των λαών πάνω στο διαδίκτυο.
Ο τρόπος είναι απλός. Μπορεί να ακουστεί κάπως η μετατροπή του παγκόσμιου διαδικτύου σε ένα πλέγμα εθνικών διαδικτύων, όπου και οι διεθνείς ολιγάρχες θα υφίστανται τους εθνικούς κανόνες και συνέπειες, κατά τον ίδιο τρόπο που και οι ίδιοι συμπεριφέρονται στους απλούς ανθρώπους.
Αν αυτή η πρόταση ενοχλεί κάποιους διεθνιστές, οπαδούς της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, υπάρχει και μια δεύτερη πρόταση πολύ πιο απλή και πολύ πιο εύκολη. Να υπάρχουν ελεύθερες εθνικές ψηφιακές πλατφόρμες, που θα είναι συνδεδεμένες με το παγκόσμιο διαδίκτυο, οι οποίες όμως θα ρυθμίζονται από εθνικούς κανόνες κάθε Έθνους Κράτους και όχι τους κανόνες του κάθε οικονομικού ολιγάρχη. Στις πλατφόρμες αυτές οι πολίτες θα είναι ελεύθεροι να εκφράζονται όπως και στον δημόσιο βίο τους.
Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, αν και αναγνωρίζουν τη χρησιμότητα του διαδικτύου, εντούτοις προβληματίζονται για τον δρόμο που έχει τραβήξει. Ένα δρόμο ανελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης των ανθρώπων που χωρίς να το έχουν καταλάβει έχουν μετατραπεί σε καταναλωτικά και πολιτικά πειραματόζωα, για να καταλήξουν σε εντεταλμένες καταναλωτικές μηχανές και εντεταλμένοι ψηφοφόροι.
Ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή εκείνη η ημέρα, όπου θα υπάρξει, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, η δημιουργία ενός ελεύθερου πραγματικά διαδικτύου, όπου ο κάθε άνθρωπος θα δημιουργεί και θα εκφράζεται ελεύθερα.