Με φωνάζει λοιπόν μια μέρα ο Καραπαναγιώτης με τον οποίον είχα εξαίρετη σχέση μέχρι εκείνη τη στιγμή και μου ζητάει να εξαιρέσω από την τηλεοπτική έρευνα μου, για τον χρηματισμό των γιατρών, τον κουμπάρο του Λαμπράκη ακαδημαϊκό Ματσανιώτη. Ήταν η εποχή με τα περίφημα φακελάκια των γιατρών και τις διώξεις που ασκούσε μετά από κάθε εκπομπή ο εισαγγελέας Γεράκης. Αρνήθηκα εφ´ όσον η έρευνα γινόταν σε άλλο μέσον στο οποίο εργαζόμουν ταυτόχρονα και η καλή σχέση με τον διευθυντή μου, άνθρωπο που θαύμαζα, έληξε εκεί…
Με καλεί λοιπόν ο Ψυχάρης στο γραφείο του και μου ζητάει να πάω όσο πιο μαλακά μπορώ την περίπτωση του περιβόητου… κουμπάρου και φίλου του αφεντικού. «Μου το ζητάτε ευγενικά», του λέω για να τον αποφύγω, «θα κάνω ό,τι μπορώ». Έτσι κι αλλιώς το θέμα είχε παίξει και δεν αισθανόμουν ότι ετίθετο θέμα ηθικής τάξης και λογοκρισίας.
Φθάνω λοιπόν στο κανάλι και ζητάω από τους συνεργάτες μου να αφήσουμε ένα βίντεο που αφορούσε στο συγκεκριμένο άτομο για να συνεχίσουμε με το υπόλοιπο ρεπορτάζ. «Δεν γίνεται» μου απαντάνε εκείνοι, «έχει στείλει μια υβριστική επιστολή ο Ματσανιώτης». Παίρνω λοιπόν την επιστολή, τη διαβάζω και τον κάνω κομμάτια! Αντί να σιωπήσει για ό,τι είχε κάνει με το παιδί ενός οικοδόμου έβγαζε και γλώσσα από πάνω!
Την επόμενη ημέρα στα «ΝΕΑ» η διεύθυνση με υποδέχτηκε με σκυμμένο το κεφάλι. Κατάλαβα ότι η θητεία μου εκεί είχε λήξει. Δεν μου μιλούσε κανένας εκτός από έναν που με άφησε έκπληκτο. Ήταν ο Σταύρος Ψυχάρης που με κάλεσε στο γραφείο του, μου έσφιξε το χέρι και αφού «στόλισε» τον ακαδημαϊκό για το απαράδεκτο ύφος της επιστολής του, μου είπε: «Μπράβο δημοσιογράφε κι εγώ το ίδιο θα έκανα!».
Με τον Ψυχάρη βρισκόμασταν τυχαία τα καλοκαίρια συνήθως στο Πόρτο Χέλι και κουβεντιάζαμε. «Γεια σου μεγάλε ρεπόρτερ» μου φώναζε και του απαντούσα: «Γεια σου τεράστιε κακοποιέ!». Γελούσε…
Όταν αποχώρησα από το «Πρώτο Θέμα» μου ζήτησε να αναλάβω τη διεύθυνση των «ΝΕΩΝ». Αρνήθηκα. Μετά από λίγο καιρό επανήλθε, λέγοντάς μου ότι εάν δεχθώ να αναλάβω τη διεύθυνση θα αγοράσει το «Πρώτο Θέμα». Του το απέκλεισα και αυτό. «Ήταν το παιδί μου», ψιθύρισα, «που το μαγάρισαν τιποτένιοι λεχρίτες». Γέλασε. «Δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί σε αυτές τις δουλειές» μου απάντησε, «ξανασκέψου το». Το ξανασκέφτηκα και αρνήθηκα, γιατί συναισθηματισμοί υπάρχουν και αυτός είναι ο λόγος που τον αποχαιρετώ σήμερα.
Εκτός από τον Ψυχάρη που γνωρίζουμε όλοι, υπάρχει κι ένας άλλος, ο δικός μου.
Καλό ταξίδι Σταύρο θα σε θυμάμαι…
Του Μακη Τριανταφυλλοπουλου απο το zougla.gr Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις