Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Ο ελληνικός λαός είναι καλός, φιλότιμος, φιλόξενος, έχει μύριες χάρες και διατηρεί
το προνόμιο να ζει σε ένα κομμάτι γης ευλογημένο από θεούς, αλλά όχι ανθρώπους.
Εννοώ ότι η χώρα μας μπήκε σε μια παρατεταμένη κρίση που δεν ήταν μόνο
οικονομική αλλά επηρέασε και τις αξίες, ηθικής, πολιτικής, και ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Η ζωή μας μετά την κρίση δεν έχει πια αξία κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ηθική έχει πάει περίπατο, η πορνεία έχει εκτοξευτή, η παιδεραστία χτυπά κόκκινο, το ίδιο και η ενδοοικογενειακή βια, ενώ η ανθρωποφαγία έχει ανακηρυχθεί σε εθνικό σπορ. Οι δε κυβερνώντες, αντί να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους, κάνουν ή πως δεν βλέπουν ή τα ακριβώς αντίθετα, απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο. πολιτική και πολιτικούς στα μάτια των πολιτών.
Δυστυχώς για τους πολίτες αυτής της χώρας η αναμόρφωση της χώρας έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό, αλλάζοντας δραματικά η σχέση πολίτη-κράτους-κοινωνίας-οικονομίας.
Διαλύθηκε η δημόσια υγεία, η εργασία και οι εργασιακές συνθήκες κονιορτοποιήθηκαν, ανάμνηση οι κοινωνικές ασφαλίσεις, τα υπολείμματα κοινωνικής πρόνοιας παραχωρούνται στη φιλανθρωπία.
Από την κοινοβουλευτική δημοκρατία μένει το όνομα, η χώρα δεν είναι λίγες οι φορές που κυβερνήθηκε η κυβερνιέται με διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου, ενώ μεγάλες αποφάσεις περνούν εκτός κοινοβουλίου και ανακοινώνονται εκ των ύστερων στο σώμα.
Ας μην απαριθμήσουμε όμως τι ακριβώς συμβαίνει, λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ή καταλαβαίνουμε, εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι τι μπουμπούκια είμαστε εμείς οι ίδιοι. Διαβάστε λοιπόν αληθινά παραδείγματα ατόμων της διπλανής μας πόρτας, για να πάρουμε μια γεύση του λαού μας και ίσως αρκετοί αναγνωρίσουν και τον εαυτό τους.
Παράδειγμα 1ον: φίλη εργαζόμενη σε μεγάλη γερμανική αλυσίδα μου παραπονιόταν ότι πλέων δεν τα βγάζει πέρα, αλλά για να τους εκδικηθεί (τους πολιτικούς) εδώ που την έφτασαν δεν θα ξαναψηφίσει!. – Αν πιστεύεις ότι με την λογική «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» θα βελτιωθεί η ζωή σου, σίγουρα είσαι λάθος και τους δίνεις το δικαίωμα με την αποχή σου να μείνουν ξανά πάνω όσοι σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
– Εμένα δεν με ενδιαφέρει με ταΐζει ο Γερμανός εργοδότης – Σκέφτεσαι λάθος, θυμήσου ότι η αλυσίδα που εργάζεσαι έκλεισε ήδη καταστήματασε γειτονικές μας χώρες γιατί δεν έβγαινε, αρά εδώ σε ταΐζει ο Έλληνας εργαζόμενος που ακόμη στηρίζει την συγκεκριμένη αλυσίδα, αν σταματήσει να το κάνει μένεις στο δρόμο. – Απάντηση; Ακόμη περιμένω.
Παράδειγμα 2ο: γνωστός μου επιχειρηματίας όταν είχε ακούσει ότι θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι μόνο πυροτεχνήματα που δεν έριχνε. –Φίλε μου του λέω σκέψου καλύτερα, αν μια σταθερή οικονομική αξία όπως του δημόσιου καταρρεύσει, κινδυνεύει η επιχείρηση σου. – Κολοκύθια με τη ρίγανη!, τα λες αυτά γιατί τους στηρίζεις. Δυστυχώς για αυτόν δεν μπόρεσε να αντέξει και έβαλε λουκέτο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, (τώρα έχει αλλάξει άποψη αλλά είναι αργά) ότι όταν καταρρέει μια κατηγορία πολιτών που έχει σταθερό εισόδημα και μπορεί να προγραμματίζει αγορές, θα συμπαρασύρει στην καταστροφή και τους υπόλοιπους κυρίως το λιανεμπόριο.
Παράδειγμα 3ο: κύματα ενθουσιασμού αισθάνθηκαν πολλοί συμπολίτες μας εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όταν άκουσαν για μειώσεις μισθών στο δημόσιο έδωσαν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση που «τόλμησε», όταν όμως η αρπαγή μπήκε και στη δική τους τσέπη και άρχισαν να μειώνονται οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, ξεκίνησαν να ρίχνουν αναθέματα σε αυτούς που «τόλμησαν» (το κακό είναι ότι τολμούν στη μαρίδα και τους καρχαρίες τους αφήνουν ανενόχλητους, αλλά αυτοί δαγκώνουν). Τι να το κάνω; Όταν έπρεπε να διαμαρτυρηθούν δεν το έκαναν, τώρα θα μοιραστεί η μιζέρια σε όλους μας, (οι έχοντες και κατέχοντες δεν ανήκουν στην μαρίδα) όπως ακριβώς γίνονταν σε κάποιες χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, με μια διαφορά, εκεί είχαν εξασφαλίσει αξιοπρεπή ζωή, εδώ ούτε αυτό.
Έκτος και αν αρκεστούμε στο “καλάθι της νοικοκυράς” που λειτουργεί σαν συσσίτιο, και σε κάποια άλλα καθρεφτάκια, (επιδόματα τα λένε) που μας τα μοστράρουν λες και είμαστε ιθαγενείς. Δυστυχία σου Ελλάς, έρμε Έλληνα εκεί σε έφτασαν να παρακαλάς για αυτά που λοιδορούσες.
Ας μην συνεχίσουμε γιατί τα παραδείγματα ανοησίας αυτού του λαού είναι πάμπολλα, για αυτό και λίγα μας έχουν κάνει.
Παρακαλώ λοιπόν τα ντόπια και ξένα αφεντικά της οικονομίας να κάνουν ότι περνά από τα χέρια τους:
Αλλάξτε μας τα φώτα.
Κατασχέστε μισθούς, συντάξεις, τα ίδια μας τα σπίτια.
Κάντε τους νοικοκυραίους επαίτες.
Διαλύστε την αστική τάξη και τους μικρομεσαίους.
Κάντε μας να σερνόμαστε σαν τα φίδια, μήπως και κάποια στιγμή βάλουμε μυαλό και αποφασίσουμε να στηρίξουμε ο ένας εργαζόμενος τον άλλο και φέρουμε τα πάνωκάτω, ξεκινώντας από την αρχή με δίκαιη ανακατανομή εισοδήματος.
Μας τυραννούν, τρομοκρατούν, παρακολουθούν, μας αφαιρούν το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή. Ας τρομοκρατήσουμε τους πολιτικούς τρομοκράτες, αυτοί το κάνουν με το δικό τους τρόπο που τον βιώσαμε, τώρα εμείς με την ψήφο μας μπορούμε να τους τρομοκρατήσουμε και να πάρουμε την ζωή μας πίσω.