Ένα από τα ιστορικά πρόσωπα των Ισραηλιτών και πρωταγωνιστής στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Αν και δίκαιος, υπέστη τα πάνδεινα από τον Θεό, ως δοκιμασία πίστης, αλλά δεν λύγισε.
Φωτογραφία από: saint.gr
Η Χριστιανική Εκκλησία, που είδε στο πρόσωπο του Ιώβ τον τύπο του πάσχοντος Ιησού Χριστού, τον τιμά ως Άγιο και εορτάζει τη μνήμη του στις 6 Μαΐου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Ιώβ.
Ο Ιώβ, που δεν ήταν Ισραηλίτης, αλλά Σημίτης, έζησε πριν από τους μεγάλους πατριάρχες των Εβραίων, προτού καν γεννηθεί ο Μωυσής. Ήταν πολύ πλούσιος και πολύ ευτυχισμένος, γιατί, εκτός από τα άλλα υλικά αγαθά, είχε και την αγάπη και την προστασία του Θεού, για τη μεγάλη ευσέβεια και καλοσύνη του.
Όμως, τα πράγματα άλλαξαν απότομα για τον Ιώβ, όταν ο Θεός με την παρέμβαση του διαβόλου, θέλησε να τον δοκιμάζει για την πίστη του. Εντελώς ξαφνικά χάθηκαν τα κοπάδια του, καταστράφηκαν τα κτήματά του και από πλούσιος βρέθηκε να στερείται κι αυτό το ψωμί.
Και η δυστυχία του δεν είχε τέλος. Το ένα μετά το άλλο, πέθαναν όλα τα παιδιά του και ο ίδιος προσβλήθηκε από μία φοβερή αρρώστια, όμοια με λέπρα. Όλο το σώμα του γέμισε έλκη και αναγκάστηκε να φύγει έξω από την πόλη. Ζούσε εγκαταλελειμμένος σ’ έναν κοπρώνα, απαίσιος στην εμφάνιση και στερημένος από τα πάντα. Για να μετριάσει τους πόνους και την οδυνηρή φαγούρα των ελκών του έξυνε συνεχώς το σώμα του μ’ ένα σκληρό όστρακο.
Την απελπιστική αυτή κατάσταση υπομένει, χωρίς διαμαρτυρία, χρόνια. Δεν λυγίζει, παρά μόνο για να αναθεματίσει και να καταραστεί τον εαυτό του και την ημέρα που γεννήθηκε. Τότε τον επισκέπτονται τρεις φίλοι του. Στη συζήτηση που ανοίγουν μαζί του, τη δυστυχία και την αθλιότητά του θέλουν να την αποδώσουν σε παλιά του αμαρτήματα, που ο Θεός τιμωρεί με τον τρόπο αυτό. Ο Ιώβ διαμαρτύρεται. Τους τονίζει ότι είναι εντελώς αθώος και ότι έχει πίστη στο Θεό, που η σοφία και οι θελήσεις του δεν είναι γνωστές στους ανθρώπους.
Ακριβώς τη στιγμή εκείνη ακούγεται μέσα από τα σύννεφα, που σκέπαζαν τον ουρανό, η φωνή του Θεού, που επιβεβαιώνει τα λόγια του Ιώβ. Γλυτώνει τότε από τη βασανιστική αρρώστια του και σε μικρό χρόνο δημιουργεί νέα οικογένεια με επτά γιους και τρεις θυγατέρες. Ακόμη, αποκτά διπλάσια πλούτη από εκείνα που είχε πριν, και νέα μεγαλύτερη ευτυχία.
Το Βιβλίο του Ιώβ, στο οποίο εξιστορούνται τα παθήματά του και οι συνομιλίες με τους τρεις φίλους του, γράφτηκε από άγνωστο συγγραφέα μεταξύ 7ου και 4ου π.Χ. αιώνα και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία, όχι μόνο της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και της παγκόσμιας φιλολογίας. Αποτελείται από 42 κεφάλαια και συνδυάζει επική πεζογραφία με λυρική και διδακτική ποίηση.
Εν ολίγοις, στο βιβλίο αυτό εξετάζεται το αιώνιο πρόβλημα της θεοδικίας, αλλά και το πρόβλημα των κακοπαθημάτων του ανθρώπου. Τα θέματα αυτά απασχόλησαν και τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς («Προμηθεύς Δεσμώτης» του Αισχύλου, «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή).
Απολυτίκιο
Ω της ανδρείας ακαθαίρετος πύργος, τας του Βελίαρ απεκρούσω εφόδους, και ακλινής διέμεινας σοφέ εν πειρασμοίς, όθεν χαρακτήρα σε, αρραγούς καρτερίας, και λαμπρόν υπόδειγμα, αρετών ουρανίων, η Εκκλησία μέλπει σε Ιώβ, λαμπρυνομένη, τοις σοις προτερήμασι.
Σχετικά
Εκφράσεις της καθημερινότητας, με αφορμή τις δοκιμασίες του Ιώβ:
– Τα πάθη του Ιώβ = εξαιρετικά σκληρές και συνεχείς δοκιμασίες.
– Ιώβειος υπομονή = ανεξάντλητη υπομονή και καρτερικότητα.