Πολλά λέγονται, όπως και πολλά σχολιάζονται κατά Βαρουφάκη, που γράφει το βαφτιστικό του Γιάννης, με ένα «νι» δηλαδή Γιάνης. Μα στον προφορικό λόγο δεν υπάρχει διαφορά καμία!
Δεν διαφέρει η λέξη Γιάννης σε τίποτα ανεξάρτητα των υπάρχοντων «νι». Μα τότε γιατί να γράφεται με δύο «νι» θα αναρωτηθεί κάποιος κανείς. Και ουδείς θα ασχοληθεί για το αν τα δύο «νι» το ένα δίπλα στο άλλο πρέπει να προφερθούν αλλιώς.
Αφού αυτό δεν ισχύει σε καμία άλλη από όλες τις λέξεις τις εμπεριέχουσες δύο μαζί μαζί σύμφωνα, αυτά τα δύο ομού να προφέρονται διαφορετικά, από το ένα, όπως ακριβώς θάπρεπε, και γι αυτό ίσως έτσι να γράφονται. Προγονικά.
Με δεδομένο λοιπόν το ότι η Ελληνική γλώσσα έχει προ πολλού χάσει την μελωδική της προφορά αφού δεν βρίσκεται, πάλι προ πολλού, ρήτορας για να την διδάξει η γραμματεία της γλώσσας μας είναι μόνο γραπτή, και έτσι στις εξετάσεις των Ελληνικών οι υποψήφιοι της Ορθογραφίας διαγωνίζονται ως προς την μνήμη κυρίως και όχι ως προς τις γνώσεις, προσπαθούντες να βρούν από τα συμφραζόμενα πως να ανταποκριθούν στο γράψιμο αλάνθαστα /σωστά.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει, σήμερα, και για τα διπλά φωνήεντα, πάντα ως προς την προφορά τους. Διαφορετική προφορά είχε το Ο το μέγα από το Ο το μικρόν και ούτω καθ εξής και για όλα τα λοιπά. Η κατάργηση δε των τονισμών και των πνευμάτων εξαφάνισαν πλήρως την μουσικότητα των Ελληνικών.
Αυτό φαίνεται ότι και από την αρχική ακόμα θέσπιση της Αλφαβήτου, αυτή δυσκόλευε τους τότε πολίτες, και εξ αυτού προέκυψαν και οι ρήτορες, αφού υπήρχε η προαναφερθείσα δυσκολία κυρίως ως προς την χρονική διάρκεια (μακρά, βραχέα) προφοράς των φθόγγων.
Δεν μπορούσαν να τα αποδώσουν όλοι με την σωστή προφορά.
Εικάζεται επίσης πως ο Δημοσθένης δυσκολευόταν να προφέρει τα δύο Ρ μαζί μαζί, και όχι το ένα μόνο του, ίσως. Αξίζει επίσης όμως να σημειωθεί πως και τα άλλα γλωσσάρια που αντέγραψαν τόσες πολλές Ελληνικές λέξεις, και διατήρησαν τα διπλά σύμφωνα, είτε από σεβασμό είτε για να προφέρονται, όλα τα διπλά, με τις απαραίτητες προσαρμογές στην προφορά τους, όπως κα τα διπλά μεν, αλλά ποτέ όμοια δε, φωνήεντα διατήρησαν μια ανεπαίσθητη έστω, μουσικότητα στο λόγο τους αρχής γενομένης από τα Λατινικά που κληροδοτήθηκε, εν πολλοίς, στα σύγχρονα Ιταλικά, και κατά προέκταση, σε πολλές άλλες γλώσσες, εν ολίγοις.
Αυτό, η μουσικότητα δηλαδή των Ελληνικών, ίσως να είχε απασχολήσει και τον μεγάλο Αλεξανδρινό αφού υπάρχει μια μικρή μνεία στο έργο του.
Η γλώσσα εξελίχτηκε σε τόσους αιώνες. Επομένως δεν βρίσκω λόγο να διατηρούμε ό-μικρον, ω-μέγα, πιθανόν και διφθόγγους ευ, ηυ, κλπ. Δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως για το νόημα. Κι αυτό μετράει. Η δημοτική δεν χρειαζόταν κι άλλους λόγιους, δηλ. αρχαιοδιατηρούμενους τύπους. Η καλύτερη απόδειξη ήταν η εξάλειψη της καθαρεύουσας, μια τεχνητής-κατασκευασμένης μορφής Παλαιοελληνικής γλώσσας. Την οποία επανέφερε η σκουριασμένη χούντα -1967- δια της βίας. Οι νέοι μαθητές άς μάθουν στη θέση αυτών των περιττολογιών-αρχαιοκαταλοίπων, πληροφορική, Γερμανικά ή Κινέζικα κλπ.
KOSTAS TRENT
Πού είσαι, εσύ να γράφεις την Καινή Διαθήκη ως Κενή.
Τράβα να μάθεις Γερμανικά και Κινέζικα.
Είσαι τέρμα βλάκας.
Α, και να γράφεις και την Κοινωνία ως κυνονία επίσης.
Ξέρεις, εκ των κυνών και των όνων προκύπτει ο όρος.
Για να νιώθουν στο στοιχείο τους άτομα σαν κι εσένα.
Δεν συμφωνώ με τον Κostas trent αλλά ούτε και με τον τρόπο που εκφράστηκες και εσύ. Χάνεις το δίκιο σου.
Τι λες ρε άσχετο στραβαδι!!!!άνοιξε κανένα βιβλίο.Θα τα ισοπεδωσουμε όλα;
Στην ορθογραφία όμως διατηρείται η συνείδηση, σε κάποιο βαθμό, της ετυμολογίας, και όχι ετοιμολογίας, ούτε αιτημολογίας κοκ.
Έζησα 30 χρόνια και στη Γερμανία έμαθα επιπλέον Αγγλικά και Γαλλικά σε υψηλό επίπεδο, τέτοιο που να είμαι σε θέση να το βεβαιώσω, πως σε κάθε γλώσσα παίζουν πολλά περισσότερα πράγματα λόγο για την ανάπτυξη του νου ενός λαού από την τεχνική επικοινωνία. Ο νους ανεβαίνει επίπεδα οργάνωσης όταν πρώτο και καλύτερο η γλώσσα, και ο λόγος το επιτρέπουν και το υποστηρίζουν. Το πιο γνωστό ρητό σχετικά είναι του Wittgenstein που παρατήρησε πως ‘τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια της σκέψης μου’.
Οι περισσότερες, ξένες, γλώσσες προσθέτουν σαφώς ξένες και άγνωστες ίσως πτυχές νοήματος και σκοπού σε ό,τι λέμε. Όλος ο πραγματικός πολιτισμός αποτυπώνεται στη γλώσσα και στη γραμματεία. Εκεί κωδικοποιείται. Και αντίστροφα με το διάβασμα και την μελέτη διαμορφώνει τους χαρτες του νου και τη σκέψη.
Αγαπητέ Κωνσταντίνε…. αφού αυτά ισχυρίζεσαι για την γλώσσα, σεβόμενος την γνώμη σου, θα σε παρακαλούσα από τό κείμενο σου να αφαιρέσεις το 70% των λέξεων που χρησιμοποιείς (κι εύχομαι νά είναι μόνο αυτό).
Δεν γνωρίζω μετά κατα ποσό θά μπορώ να κατανοήσω αυτά που θέλεις νά πεις.
Μετά τιμής
ΣΥΜΦΩΝΏ ΑΠΌΛΥΤΑ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ,ΜΕ ΝΤΙΝΤΑΝ-ΠΑΝΤΟΠΙΑ,ΑΝΤΙΜΑΧΟ.ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΉ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΎΝΗ!!!!!!
Το ότι η ελληνική γλώσσα απώλεσε την μουσικότητα της οφείλεται σαφώς στην εξέλιξη, που κάθε γλωσσικό σύστημα υφίσταται νομοτελειακά.
Τα περί κατάργησης των δύο {ο} ή κάποιων διφθόγγων και απλοποίησης της ορθογραφίας είναι ζητήματα που τα τελευταία χρόνια μπήκαν στο τραπέζι των γλωσσολογικών αναζητήσεων και συζητησεων. Η σύγχρονη Γλωσσολογία απεχθάνεται την κανονιστική γραμματική, αλλά δεν αποτάσσεται τις οδηγίες και τους κανόνες για εξομοίωση μέσω της απλοποίησης. Ο Wittgenstein τα είπε μια χαρά και, από όσο γνωρίζω, δεν έχει αμφισβητηθεί.
Για να επανέλθω στην μουσικότητα, ας δοκιμάσουμε να πούμε την λέξη “δώρο” και την λέξη “δόση”, την λέξη “Ελλάδα” και την λέξη “ελιά”. Στις πρώτες από τα δύο ζεύγη θα διαπιστώσουμε με ευκολία τον διπλό χρόνο του {ο} αφενός και την διπλή διάρκεια του {λ} στο δεύτερο. Έτσι απλά.
Ασφαλώς, αν θέλετε να σφαγιάσετε ολοκληρωτικά την Ελληνική Γλώσσα, προχωρήστε σε απλοποιήσεις της γραφής και σε εξάλειψη της έννοιας της ετυμολογικής ορθογραφίας. Εμπρός, διακόψτε αυτή την άρρηκτη ιστορική σύνδεση με το υπερτρισχιλιετές παρελθόν του Γένους, εκμηδενίστε την ακέραιη Ιστορική Αλήθεια που περικλείουν μέσα τους φυλαγμένη οι λέξεις και γενναιόδωρα αναδεικνύουν σε όποιον διαθέτει το ελάχιστο φιλότιμο να ασχοληθεί, αλώστε ανεπανόρθωτα τον χαρακτήρα, τη φύση και το μεγαλείο της Γλώσσας, ταπεινώνοντάς την στο θλιβερό επίπεδο ενός τεχνοκρατικού ηχοαποδοτικού αλγορίθμου. Και μη μείνετε σε αυτό, παραδοθείτε εξολοκλήρου στους βαρβαρισμούς και στους σολοικισμούς, αντικαταστήστε τα Ελληνικά Γράμματα με τα Λατινικά, πιθηκίστε αυτούσια την φρασεολογία του διεθνούς συρμού, και σκεφτείτε στα ξένα, με νοήσεις ξένες, μιλώντας μεταγλωττισμένα ξένα. Απεκδυθείτε κάθε τί που σας συνδέει με τον Όμηρο, αποποιηθείτε τα «απαρχαιωμένα» Αρχαία – το λέει και το όνομά τους – και γυρίστε τους στυγνά την πλάτη, στρεφόμενοι αποκλειστικά και μόνο προς τις τεχνικές γνώσεις, και αποκηρύσσοντες όλη την κληρονομιά που σας παραδόθηκε, κατηγορώντας την ως ανούσια, περιττή, φορτική, ενοχλητική και ανεπιθύμητη. Κι όταν θα έχετε πλέον ξεφορτωθεί αυτό το βραχνά, να αναγκάζεστε εσείς που έχετε να κάνετε άλλα πράγματα με τον πολύτιμο χρόνο σας από το να κάθεστε να απομνημονεύετε το πώς γράφονται οι λέξεις (λες και η ετυμολόγηση δεν το εξηγεί) και «απελευθερώσετε» τη διαδικασία της σκέψης σας από τα «δεσμά» της ορθογραφίας, και διαβείτε αυτό το περίφημο κατώφλι του εθνικού εκπαιδευτικού «εκσυγχρονισμού» για το οποίο τόσο πολύ μοχθούν οι κυβερνήσεις σας, κι όταν η χώρα σας κατακτηθεί ειρηνικώς (ή/και μη) από κάθε λογής ξένους, προερχομένους από όλα τα σημεία του ορίζοντα, μετατρεπόμενη σε απλή τοπική περιφερειακή διοικητική οντότητα της παγκοσμιοποιημένης γλωσσικής, φυλετικής και πολιτιστικής ομογενοποίησης, και το όμαιμον, το ομόλγωσσον και το ομογάλακτον εκλείψουν εντελώς από την υπόστασή σας, κι όταν αφομοιωθείτε και απορροφηθείτε και εξανδραποδιστείτε πλήρως από το ύπουλο και ψυχρό και απρόσωπο σύστημα που αναπτύσσεται ενώπιόν σας, τότε είτε σταθείτε σε μιαν άκρη και αναλογιστείτε το μέγεθος τους άγους σας και θρηνήστε οψίμως γι’ αυτό, είτε απαρτιώστε το, διαφυλάσσοντας πονηρά την ανύπαρκτη αξιοπρέπειά σας, επισημοποιώντας την ασυγχώρητη αφιλοτιμία σας, και κονιορτοποιώντας τα ύστατα κατάλοιπα της προελεύσεώς σας, αδίστακτα και ασυνείδητα και αναίσχυντα ισχυριζόμενοι πως τέτοιο άγος τάχα δεν υπάρχει. Όταν το γλωσσικό «εμπόδιο» φύγει από τη μέση, και ίσως ακολουθήσει και το θρησκευτικό μετά, θα έχει ολοκληρωθεί πια η πολυπόθητη αποδοχή σας από τους ξένους. Κυρίως γιατί θα έχετε γίνει κι εσείς ξένοι. Ξένοι προς τον Ελληνισμό.