Του Βασίλη Βιλιάρδου
Η αληθινή ελευθερία του λόγου υπάρχει μόνο όταν βασίζεται στην αληθινή ελευθερία της σκέψης – οπότε είναι ξεκάθαρο πως στη Δύση δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου. Μπορεί βέβαια όλοι να έχουν τη δυνατότητα να πουν τα πάντα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα – αφού τα «θύματα» δεν γνωρίζουν καν πως είναι θύματα και απλά νομίζουν πως έχουν την ελευθερία του λόγου.
Ειδικότερα, ο υπαρξιακός κίνδυνος για την ελευθερία της σκέψης και τη συνακόλουθη ελευθερία του λόγου, έγκειται ακριβώς στην πίστη του υποκειμένου για την ελευθερία του – όπου όμως το δυτικό σύστημα διακυβέρνησης, είναι πλέον ικανό να «χειρουργεί» το μυαλό των μαζών. Δεν αφήνει δε την παραμικρή ουλή που θα μπορούσε να προδώσει το επίπονο έργο της προετοιμασίας των πληροφοριών που διεξάγεται καθημερινά, με στόχο τα μυαλά των θυμάτων – τη συνεχή και μεθοδική χειραγώγηση τους.
Ως εκ τούτου, η «ελεύθερη» έκφραση γνώμης που προκύπτει από τα «χειρουργημένα υποκείμενα», δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προδιαμορφωμένο και προκαθορισμένο αφήγημα – με μία προδιαγεγραμμένη ατομική και συλλογική συμπεριφορά, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των κυβερνώντων που με τη σειρά τους υπηρετούν τις κυρίαρχες ελίτ.
Στην ουσία, πρόκειται για μία κατ’ επίφαση δημοκρατία, για ένα άλλου είδους απολυταρχικό καθεστώς που δεν στηρίζεται στη σωματική βία, αλλά στην πνευματική – που οι εντολές του δεν είναι άμεσες, αλλά έμμεσες, μέσω των εξελιγμένων μορφών χειραγώγησης που δρομολογούνται με τη βοήθεια κυρίως των ΜΜΕ.
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα ΜΜΕ χρηματοδοτούνται σήμερα σε μεγάλο βαθμό από τον κρατικό μηχανισμό – αφού όλες οι άλλες πηγές εσόδων τους έχουν στερέψει. Δεν έχουν λοιπόν την πολυτέλεια να πουν ότι θέλουν, χωρίς να κινδυνεύσουν να χάσουν τις κρατικές επιδοτήσεις/διαφημίσεις τους – ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ που καλύπτουν διεθνή θέματα, ιδιαίτερα στις μικρές χώρες, δεν γνωρίζουν καν τι μεταδίδουν, αφού δεν έχουν τοπικούς ανταποκριτές.
Όσα δε έχουν, οι ανταποκριτές τους γνωρίζουν ήδη τι θα αναφέρουν, προτού φτάσουν στις χώρες που επισκέπτονται – ενώ όλα τα υπόλοιπα απλά αγοράζουν τις ειδήσεις (άρθρα επίσης) από τα διεθνή ΜΜΕ και από πρακτορεία, όπως κυρίως το γαλλικό AFP, το γερμανικό dpa, το βρετανικό Reuters και το αμερικανικό ΑΡ, για να γεμίσουν τις σελίδες τους ή τα δελτία ενημέρωσης τους.
Όμως, αυτά τα πρακτορεία στηρίζονται επίσης από τα κράτη – όπως στο παράδειγμα του AFP, το οποίο χρηματοδοτείται από το γαλλικό κράτος με πάνω από 100 εκ. € ετησίως που αποτελούν το 1/3 των εσόδων του. Έτσι, το AFP είναι απλά ένα κέντρο αναμετάδοσης κρατικής προπαγάνδας – αφού δεν θα τολμούσε να αγνοήσει τη βούληση της γαλλικής κυβέρνησης, ειδικά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πάρει έστω μία γεύση αλήθειας, εάν ενημερωνόταν από τουλάχιστον τρεις «φιλικές», τρεις «εχθρικές» και τρεις ουδέτερες πηγές πληροφοριών – κάτι που όμως απαιτεί πολύ κόπο και έρευνα, για τα οποία δεν έχουν το χρόνο ή/και τη διάθεση οι άνθρωποι.
Συμπερασματικά λοιπόν, στη Δύση δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου, αφού δεν υπάρχει ελευθερία της σκέψης – ενώ οι ίδιες πληροφορίες, επαναλαμβανόμενες ως ηχώ, θεωρούνται αλήθεια από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.
Όσοι δε έχουν διαφορετικές απόψεις, «κατηγοριοποιούνται» αμέσως από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, καθώς επίσης από τους «λοβοτομημένους», ως οπαδοί θεωριών συνωμοσίας, όπως στο παράδειγμα της πανδημίας – ως ρωσόφιλοι στην περίπτωση του πολέμου της Ουκρανίας, ως άσχετοι στο θέμα της «πράσινης απάτης», ως καταστροφολόγοι σε σχέση με την Οικονομία κοκ.
Ενώ λοιπόν η καταστολή στις δικτατορίες είναι προφανής, λόγω της χρήσης βίας, στη Δύση διενεργείται χειρουργικά, με «νυστέρι» – επειδή είναι σημαντικό να παρέχεται στους ψηφοφόρους η ψευδαίσθηση ότι, η ελευθερία της έκφρασης υπάρχει και βασίζεται στην ελευθερία της σκέψης. Εν προκειμένω, τα δυτικά ΜΜΕ είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά ως «παραισθησιογόνα» – οπότε πολύ σωστά τα επικροτεί ο οποιοσδήποτε λάτρης του τσίρκου.
Τέλος, όταν σε μερικούς μήνες ή χρόνια αποδεικνύεται πως ορισμένες πληροφορίες που διαδόθηκαν από τα ΜΜΕ ήταν καθαρά ψέματα (όπως στην περίπτωση των χημικών του Ιράκ κλπ.), δεν έχει πλέον σημασία για κανέναν – αφού «το έργο τους» έχει ήδη εκπληρωθεί. Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η Ελλάδα, όπου οι τεράστιες αποτυχίες της κυβέρνησης στην οικονομία, στα εθνικά, στην υγεία, στην παιδεία κοκ. παρουσιάζονται ως επιτυχίες – με αποτέλεσμα να έχει επανεκλεγεί, παρά το ότι είναι η χειρότερη όλων των εποχών.
Η αυταπάτη της ελευθερίας του λόγου
Η αληθινή ελευθερία του λόγου υπάρχει μόνο όταν βασίζεται στην αληθινή ελευθερία της σκέψης – οπότε είναι ξεκάθαρο πως στη Δύση δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου. Μπορεί βέβαια όλοι να έχουν τη δυνατότητα να πουν τα πάντα, αλλά δεν έχει κανένα… pic.twitter.com/eeUMHPb3Wh
— Βασίλης Βιλιάρδος (@ViliardosV) June 19, 2024