Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου*
• Πρόσφατα ο κος Πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα ανακούφισης 900.000 ενοικιαστών. Το βασικότερο είναι: η κάλυψη από το Κράτος ενός ενοικίου ετησίως για πρώτη κατοικία και για φοιτητική στέγη.
• Θα χορηγείται 1 ενοίκιο (μέχρι 900€) σε οικογένειες , προσαυξανόμενο για κάθε επιπλέον παιδί.
• Θα χορηγείται 1 ενοίκιο (μέχρι 800€) για φοιτητική στέγη.
• Υπάρχουν σενάρια για την Δ.Ε Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο για περαιτέρω μέτρα που θα αφορούν και σε ελαφρύνσεις ιδιοκτητών.
Η θέση μου:
– Είναι πολύ σωστή –ως επιλογή- η Κυβερνητική τακτική της σύνδεσης της επιστροφής μέρους των πλεονασμάτων της οικονομίας (από επενδύσεις και επιπρόσθετα , φορολογικά έσοδα) στους πολίτες. Άλλωστε ό , τι δίνεται είναι –εξ ορισμού – θετικό /ανακουφιστικό.
– Θεωρώ όμως ότι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλες παράμετροι όπως:
• Το γεγονός της αύξησης (αντί μείωσης) των ενοικίων από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι ενδέχεται, (όχι όλοι βέβαια), να αυξήσουν το μίσθωμα , αφού ο ενοικιαστής παίρνει κάποια χρήματα από το Κράτος.
• Το παράδειγμα – βίοι παράλληλοι; – των τιμών στα super markets και όχι μόνον, είναι χαρακτηριστικό. Οι τιμές ανεβαίνουν –και θα συνεχίσουν –όσο οι αποδοχές θα αυξάνονται. Αν δεν συγκρατηθούν /ελεχθούν οι τιμές, η αισχροκέρδεια , τα άθλια /επικίνδυνα πιράγχας των μεσαζόντων, δεν θα έχουμε καλυτέρευση.
Πρώτο μέτρο πρέπει να είναι : η τιθάσευση των τιμών.
Δεύτερο –και συμπληρωματικό –η αύξηση των αποδοχών. Αν φυσικά δεν μας γοητεύει ο …. φαύλος κύκλος ή η άντληση εις πίθον Δαναΐδων.
• Δεν νοείται –ούτε θα επιτύχει- η μονομερής (ως προς τους ενοικιαστές) λήψη μέτρων, χωρίς παράλληλα ανακούφιση των ιδιοκτητών. Οι τελευταίοι θα πρέπει να έχουν κίνητρα – ελαφρύνσεις, ώστε να μην προβαίνουν σε υπερβολικές αυξήσεις ενοικίων.
Όπως έγραψα και άλλοτε το 15% που φορολογεί το Κράτος ένα ενοίκιο μέχρι 1.000 €/μήνα , δηλ 12.000 το χρόνο είναι υψηλό.
Όταν είναι πάνω από 1000€, τότε το Κράτος πιστεύει ότι του ανήκει το 35% του μισθώματος. Πιθανώς να έχει δίκιο , αφού … μαζί με τον ιδιοκτήτη το έχτισαν (!). Από κοινού μια ζωή (του οικοδομήματος) το συντηρούν. Μαζί πληρώνουν τον απαράδεκτο ΕΝΦΙΑ, κ.ο.κ. Θλίψη!……
Συνεπώς: Απαλλαγή από την φορολόγηση μέχρι του ποσού των 1000€.
Κλιμακωτή φορολόγηση (1000 έως 1500 και 1500 έως 2000 κλπ), με πολύ μικρούς συντελεστές (σ.σ ώστε να μην …. «εκμεταλλεύονται» οι «ιδιοκτήτες» τους ενοικιαστές με την ανοχή, συνδρομή και συμμετοχή του Κράτους – αγαπητικού , στοργικού προστάτη (με το αζημίωτο) του απροστάτευτου ενοικιαστή).
Δεν νοείται δίκαιη αντιμετώπιση ό λ ω ν των πολιτών χωρίς θετικά μέτρα ανακούφισης τους.
Θα δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και μόνον: Ως γνωστόν τα επιτόκια δανεισμού για απόκτηση α’ κατοικίας (και μοναδικής) είναι –επιεικώς- λ η σ τ ρ ι κ ά. Ιδιαίτερα αν συγκριθούν με εκείνα των καταθέσεων. Γιατί;. Μα επειδή καμιά Κυβέρνηση –εδώ και διεθνώς –δεν τόλμησε ποτέ να ηνιοχήσει το τραπεζικό κατεστημένο (για ευνόητους βέβαια λόγους) . Ας πάρουμε λοιπόν έναν δανειολήπτη ο οποίος καταβάλει ανήκουστα μεγάλο επιτόκιο. Το σπίτι ανήκει –μέχρι αποπληρωμής του Δανείου –στην τάδε Τράπεζα / … ιδιοκτήτη !!!.
Εντούτοις μένει από το Κράτος απροστάτευτος αφού: τα επιτόκια, συνήθως , αυξάνονται. Ο ….φερόμενος ως ιδιοκτήτης δανειολήπτης , ασφαλίζει εκείνος –και όχι ο πραγματικός ιδιοκτήτης , η Τράπεζα – ,το ακίνητο. Ακόμη, τον τρισάθλιο μακροημερεύοντα ΕΝΦΙΑ (σ.σ αισίως συμπλήρωσε τα 15 χρόνια ζωής και … ) δεν τον πληρώνει η Τράπεζα , αλλά ο ιδιώτης, που δεν είναι ακόμα ιδιοκτήτης !!!. Κραυγαλέα αδικία, κραυγαλέα κρατική , διαχρονική αδυναμία και δειλία για προστασία του πολίτη. Και από αυτόν τον πολίτη (που ταυτόχρονα μαστίζεται από την αφόρητη ακρίβεια) ζητείται να μην ανεβάσει τις τιμές. Παράλογη απαίτηση.
Υπόθεση εργασίας:Αν φανταστούμε πως αύριο λαμβάνονται τα εξής μέτρα:
Α. Μείωση των επιτοκίων δανεισμού.
Β. Πληρωμή ασφάλισης και ΕΝΦΙΑ του ακινήτου από τις Τράπεζες –ιδιοκτήτες.
Γ. Πλήρης κατάργηση της φορολόγησης σε εκείνους τους ιδιοκτήτες « οι οποίοι αποφασίζουν να διαθέσουν το –υποθηκευμένο ακίνητό τους» για ενοικίαση.
Δ. Γενναία κρατική επιχορήγηση για επισκευές κ.ο.κ
Τι πιστεύετε;. Δεν θα αισθανθούν ανακούφιση και δεν θα (οι περισσότεροι τουλάχιστον) αποφύγουν να αυξήσουν παράλογα τα ενοίκια;.
Το ζήτημα δεν είναι ούτε απλό, ούτε μονοδιάστατο , ή μονόπλευρο. Υπάρχει πλέγμα παραγόντων οι οποίοι –συνδυαστικά με σύνεση και αίσθημα δικαίου- ενδέχεται να οδηγήσουν σε πραγματική λύση. Πέρα από τα 900€ ή 800€.
• Εντονότερο φοροσαφάρι.
• Το Κράτος θα πρέπει να φροντίσει την ανέγερση φοιτητικής στέγης κοντά ή εντός των Πανεπιστημίων , όπου είναι εφικτό.
• Να δώσει κίνητρα, ώστε να ανοίξουν τα κλειστά σπίτια.
• Να ανοικοδομήσει –όσο γίνεται – κατοικίες για αναξιοπαθούντες.
• Να αξιοποιηθούν και διατεθούν κρατικά ακίνητα.
ΥΓ Ευελπιστώ πως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι θα συνυπολογίσουν –μεταξύ των άλλων ασφαλώς – τις παραπάνω προτάσεις μου, που σκοπό έχουν να βοηθήσουν στην σωστή επίλυση ενός ακανθώδους κοινωνικού προβλήματος υψίστης σημασίας, το οποίο έχει άμεση σχέση /συνάρτηση με τον εθνικό μας δράμα του Δημογραφικού.