Σαν σήμερα ήταν, στις 20 Μαΐου του 1825, όταν διεξήχθη η Μάχη στο Μανιάκι, εκεί που ο Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος ο Δίκαιος αποφάσισε να αντιμετωπίσει τις ορδές του ανίκητου Ιμπραήμ.
Ο Γρηγόριος Δικαίος ή Φλέσσας γεννήθηκε το 1786 ή το 1788 στην Πολιανή Μεσσηνίας. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Το 1816 μόνασε στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα Γρηγόριος. Ήρθε όμως σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς και μεταφέρθηκε στο μοναστήρι της Ρεκίτσας. Εξαιτίας νέας σύγκρουσης, με Τούρκο αξιωματούχο αυτή τη φορά, κατέφυγε στη Ζάκυνθο.
Φεύγοντας από την Μονεμβασιά είπε το αλησμόνητο «Θα γυρίσω ή δεσπότης ή πασάς». Στην Κωνσταντινούπολη όπου έγινε αρχιμανδρίτης ήρθε σε επαφή με την φιλική εταιρία η οποία στην ουσία τον απέστειλε ως εκπρόσωπο της σε Βλαχία και Μολδοβλαχία για να ξεσηκώσει και να δώσει ελπίδα στο έθνος.
Επιθυμούσε διακαώς την έναρξη της επανάστασης γιατί πίστευε πως πρέπει επιτέλους να γίνει η αρχή για να πειστούν οι Έλληνες πως μπορούν να το καταφέρουν. Τελικά χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους ακόμα και πλαστά έγγραφα για να το καταφέρει και τελικά το επιτυγχάνει.
Σε μια φλογερή του ομιλία είπε «Η επανάσταση θα ξεκινήσει στις 25 του Μάρτη ακόμα και αν μείνω μοναχός μου».
Οι μάχες για την απελευθέρωση της Καλαμάτας, του Αγίου Αθανασίου Καρύταινας, η Μάχη των Δερβενακίων, η Μάχη στον Άγιο Σώστη, η Μάχη του Αγιονορίου και τέλος η Μάχη στο Μανιάκι ξύπνησαν τους Έλληνες και μπόλιασε την ψύχη τους με το θάρρος και την απόφαση είτε να νικήσουν είτε να αφανιστούν.
Το «Ελευθερία ή Θάνατος» ακουγόταν σε κάθε στόμα Έλληνα.
Το τέλος γράφτηκε στο Μανιάκι εκεί που ο Παπαφλέσσας είχε αποφασίσει πως πρέπει να «πέσει» για να ψυχωθούν οι Έλληνες ειδικά μετά τον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει εν μέσω της επανάστασης και της φυλάκισης των μεγάλων οπλαρχηγών στις φυλακές του Ναυπλίου.
Στο Μανιάκι αντιπαρέταξε 300 ψυχωμένους άνδρες απέναντι στις ορδές του Ιμπραήμ. Πάλεψαν γενναία χωρίς τελικά τις ενισχύσεις που περίμενε από τον αδελφό του και τον Πετρόμπεη. Έπεσε τελικά σαν σήμερα ως μεταγενέστερος Λεωνίδας και με το αίμα εκείνου και των υπερασπιστών ποτίστηκε το δένδρο της ελευθερίας.
Αφού πρώτα είχε συμμετάσχει στον εμφύλιο, που φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη.
Μηχανοράφος, ρασοφόρος. Στο τέλος, επιτέλους είδε το φως, αλλά θυμίζει τη μέση ελληνική αντιπολίτευση.
Δεν έχει σημασία ποιος είναι στην κυβέρνηση και αν παράγει έργο, αρκεί να τον διώξουμε.
Ο Παπαφλέσσας, θυμήθηκε την πατρίδα τελευταία στιγμή, ως τότε είχε φυλακίσει και διώξει τους πραγματικούς ήρωες.
Ευτυχώς ξύπνησε γιατί θα ήταν στον απόπατο της ιστορίας.
Μάλλον άλλη ιστορία διαβάζατε μικροί.