Και αν μας πουν "όχι" οι εταίροι μας για το χρέος ;
Πάνε είκοσι και βάλε χρόνια από όταν κατέβηκα στην Αθήνα για αναζήτηση τύχης και χτίσιμο καριέρας. Εκείνο τον πρώτο καιρό “επαρχιώτης στην Ομόνοια” έτυχε να κάνω παρέα με έναν επιτυχημένο άνθρωπο (είχε στην κατοχή του τέσσερα πλοία που έκαναν μπάρκα εντός της Μεσογείου), που επέμενε να τον προσφωνούν καπετάν ……Εκείνος ο άνθρωπος ένα βράδυ μου είπε το εξής που σημάδεψε την ζωή μου: Εάν αγόρι μου, είπε, σε μία εμπορική συμφωνία δεν υπάρχουν δύο κερδισμένοι τότε πρόκειται περί κλοπής.
Είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση που σήμερα όλη η χώρα βιώνει μέσα από τα μνημόνια και τις συμφωνίες με τους δανειστές. Αυτοί κερδίζουν μέσα από τόκους, υπεραξίες, ξεπουλήματα και ο Ελληνικός λαός ζει μέσα στην φτώχεια και την απόγνωση. Για τον λόγο αυτό η έως τώρα διαπραγμάτευση του χρέους είναι μια ληστεία και όχι μια συμφωνία.
Μια πραγματική διαπραγμάτευση έχει πάντα αποτέλεσμα προς όφελος και των δύο μερών. Σε μια διαπραγμάτευση είναι μονόδρομος να βγαίνουν και οι δύο κερδισμένοι εάν επιδιώκουν την τήρηση της συμφωνίας, την αγαστή συνεργασία και τον συνεταιρισμό στο διηνεκές.
Αντίβαρο, σε μια επωφελή και για τα δύο μέρη συμφωνία, είναι απώλειες (χασούρα με άλλα λόγια) και για τους δύο. Αυτό ακριβώς διακυβεύεται σε μια διαπραγμάτευση.
Τα ίδια πράγματα ισχύουν και για την διαπραγμάτευση του Ελληνικού χρέους. Σε αυτή την διαπραγμάτευση όποτε και αν γίνει θα πρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες προκειμένου να κερδίσουν και οι δύο πλευρές και το αντίβαρο θα είναι να χάσουν και οι δύο πλευρές. Εάν μια μελλοντική κυβέρνηση επιδιώξει να διαπραγματευτεί σοβαρά θα πρέπει αναγκαστικά να βάλει στο τραπέζι τις αμοιβαίες απώλειες από την μη επίτευξη συμφωνίας. Μια πραγματική διαπραγμάτευση και συμφωνία περνάει αναγκαστικά μέσα από την ρήξη όπως και αν λέγετε αυτή. Σε μια πραγματική διαπραγμάτευση πρέπει να τεθούν υποχρεωτικά, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, η στάση πληρωμών σε επιλεγμένες χώρες (πχ στην Γερμανία έναντι του κατοχικού δανείου ή των πολεμικών αποζημιώσεων), η στάση πληρωμών συγκεκριμένων ομολόγων (πχ αυτά που αγόρασε η ΕΚΤ σε κλάσμα της ονομαστικής τους αξίας και τα πληρώνεται στο ακέραιο) ή ακόμα και θέματα όπως η αλλαγή πλεύσης για την Ελλάδα από το πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης.
Μόνο εάν τεθούν τέτοια θέματα, που συνιστούν “ρήξη” μπορεί να οδηγηθούμε σε μια συμφωνία με τους εταίρους μας. Μόνο εάν περιγράψουμε στους “εταίρους” μας τις “Θερμοπύλες” και το “Κούγκι” θα αντιληφθούν το αμοιβαίο συμφέρον.
Βλάσης Μανθογιάννης
