Οικεία πρόσωπα και οικεία κακά: Μεταμοντέρνα κάλαντα με θετικό πρόσημο
Δημήτριος Χ. Αλεξόπουλος *
Μετά τη δύση του ήλιου. Σε κάποια συνοικία του Islington, στο βόρειο Λονδίνο, μπολιασμένη με έντονη ιταλική κουλτούρα. Σε ένα σπίτι. Σε ένα φιλικό σπίτι. Με μια παρέα νέων ανθρωπολόγων μεταπτυχιακών φοιτητών και φοιτητριών του London School of Economics and Political Science (LSE). Έχουμε μια μικρή γιορτή. Το Michaelmas Term έχει μόλις ολοκληρωθεί, οι διακοπές μόλις ξεκίνησαν, οι γιορτές εγγίζουν.
Λίγες στιγμές. Η ιδέα αυτή της Maria και της Sylvia ήταν τελικά υπέροχη. Λίγες στιγμές χαράς σε έναν κόσμο που κάνει τόσα πολλά για να μας την αφαιρέσει και ακόμη περισσότερα για να μην την γνωρίσουμε ποτέ. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, σε μια χώρα στην οποία η ειρήνη, η ανοικτή πόρτα και οι ίσες ελπίδες αντιμετωπίζονται «εξαπανέκαθεν» ωσάν παράνομοι μετανάστες προς μόνιμη απέλαση. Είναι κρίμα.
Μερικές «ανυπότακτες» σκέψεις. Σκέψεις παρούσες και όχι «παρών». Μερικά μεταμοντέρνα «κάλαντα» για την Ελλάδα που εμψυχώνεται, που κλείνει τα αυτιά της στις σειρήνες και που συνεχίζει να κωπηλατεί προς την Ιθάκη όποιον «Οδυσσέα» και αν αποφασίσει να δέσει στο κατάρτι του καπετάνιου:
Να στηρίξουμε την Ευρώπη. Να αγωνιστούμε για την Ευρώπη όχι γιατί επιζητούμε να «ψωμοζούμε» σαν μια περιφερειακή μειονότητα κάτω την «ασφάλεια» ενός ισχυρού αφεντικού, αλλά διότι εμείς ως Ελλάδα, εμείς ως Ελληνίδες και Έλληνες μπορούμε και κάνουμε τη διαφορά. Στην ιστορία, στη δημοκρατία, στην πνευματική ολοκλήρωση των λαών της ηπείρου μας. Η Ευρώπη για μας δεν είναι μια «γηραιά ήπειρος» αλλά μια ιδιότυπη «καινή κτίση». Είναι μια γυναίκα η Ευρώπη, όπως το λέει και το όνομά της, με δυο μεγάλα υπέροχα μάτια και ένα σπινθηροβόλο βλέμμα. Ένα οικείο πρόσωπο.
Να μείνουμε στην Ευρώπη. Να πολιτευθούμε ενεργά μέσα στους ευρωπαϊκούς μας θεσμούς, θεσμούς είτε σαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωζώνη, είτε σαν το πολύπαθο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το πολύβουο LSE. Το στίγμα μας αυτό να είναι αδιαπραγμάτευτο. Αποστρεφόμαστε τη διεθνή μοναξιά, τη διεθνή απομόνωση. Τις αποστρεφόμαστε με το ίδιος σθένος με το οποίο απορρίπτουμε και μια Ελλάδα πειραματόζωο ολοκληρωτικών πολιτικών, μια χώρα που θα στέκεται «κατά χάριν» και «μετά βίας» στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο ως βουβό πρόσωπο «αδικημένο και πεταμένο στου δρόμου την άκρη», ή ως μόνιμος αποδιοπομπαίος τράγος για τα εκάστοτε οικεία ευρω-δεινά.
Να αλλάξουμε την Ευρώπη. Δεν είμαστε μόνοι μας. Αυτή τη στιγμή παντού στην Ευρώπη «μυρίζει» αλλαγή. Από τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση. Και δεν έχει πάντοτε και την πιο ελπιδοφόρο οσμή. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα; Ή θα επιλέξουμε να διαφύγουμε «εις Θαρσείς» με την αυταπάτη ότι θα καταλήξουμε «ασφαλείς» στην «κοιλιά» των BRICs ή οι των MINTs ή κάποιου άλλου από τα σύγχρονα εξω-ευρωπαϊκά υπερ-κρατικά «κήτη»;
Να εμπιστευτούμε πρόσωπα οικεία. Για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Για τη διακυβέρνηση της πατρίδας. Για τη μεταρρύθμιση της Ευρώπης. Όποια σας αρέσουν, για να παραφράσω το Σαίξπηρ. Αλλά πρόσωπα οικεία. Και πρόσωπα οικεία και συνταξιδιώτες γνώριμοι δεν είναι ούτε οι ομοτράπεζοι της «διχόνοιας της δολερής», ούτε οι ασέληνοι εραστές της Μέδουσας της τρομοκρατικής. Αλλά είναι κάθε νους, κάθε καρδιά και κάθε δύναμη, μέσα ή έξω από πολιτικούς σχηματισμούς, δεξιούς, αριστερούς, και κεντρώους, που μας «πονάει», που μας περιμένει, που μας προσμένει. Καθένας και καθεμιά που επιθυμεί ειλικρινά να χαράξει στο μαυροπίνακα του μέλλοντός μας ένα θετικό πρόσημο. Πολίτες με θετικό πρόσημο, αυτό χρειαζόμαστε αυτήν την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας.
*Ο κ. Δημήτριος Χ. Αλεξόπουλος (LSE ID 201430475) σπουδάζει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα MSc Social Anthropology, Department of Anthropology, London School of Economics and Political Science (LSE). Επίσης, για το ακαδ. έτος 2014-15, φέρει τις ιδιότητες του εκλεγμένου Graduate Student Consultative Forum Representative και του Staff-Student Liaison Course Representative for the Department of Anthropology, LSE.
