Οι Μονόδρομοι της εξουσίας
Είναι στη φύση της εξουσίας να μονοδρομεί την κοινωνική πραγματικότητα.
Έτσι, το πρόβλημα αφορά αποκλειστικά τους εξουσιαζόμενους που αποδέχονται τους μονόδρομους που τους επιβάλλονται. Εφόσον η πραγματικότητα είναι ανοιχτή σε κάθε πιθανή κατεύθυνση, η κύρια δύναμη που περιορίζει τον ανοικτό ορίζοντα είναι η εσωτερίκευση της προσταγής και της κυρίαρχης αφήγησης.
Όταν η εξουσιαστική αφήγηση δεν μπορεί να πιάσει τόπο στο μυαλό και το ασυνείδητο των εξουσιαζόμενων, οι ανατροπές είναι αναπόφευκτες.
Αναμφισβήτητα, η ιδιαιτερότητα της σημερινής ορθολογικής εξουσίας βρίσκεται στο ότι κατέχει τεράστια τεχνογνωσία, όπως επίσης τεχνικό και ανθρώπινο δυναμικό, για να επιβάλλει την επιθυμητή ερμηνεία της πραγματικότητας.
Από το 2012, οι 400 μνημονιακοί νόμοι, τα 525 προεδρικά διατάγματα, οι 2.820 ερμηνευτικοί εγκύκλιοι και οι 44 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου- μαζί με τις χιλιάδες βόμβες κρότου λάμψης και την πολιτική και μιντιακή τρομοκρατία-, αποτελούν τον οδοστρωτήρα της κρατικής θεσμικής βίας με στόχο την κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την καταστολή της αντίδρασης των λαϊκών στρωμάτων.
Όμως, οι στόχοι αυτοί δεν μπορούν να ευωδοθούν χωρίς την επιβολή του καθεστωτικού εξουσιαστικού λόγου. Η απόκρυψη της πραγματικότητας, που τη χαρακτηρίζει η ωμή βία και η υποκατάστασή της, αφενός, με έναν ψευδεπιστημονικό ντετερμινισμό που στηρίζεται στον οικονομισμό, ενδεδυμένο με θρησκευτικό μανδύα και αφετέρου, με την αστική ιδεολογία του ευρωπαϊσμού και του ευρώ, αποτελούν τα αναγκαία ιδεολογικά εργαλεία κατασκευής υπηκόων.
Αίφνης, τα οικονομικά, ένα αμφιβόλου εγκυρότητας επιστημονικό πεδίο, μαζί με τις «αγορές», αποκτούν μια ανεξαρτησία από τις κοινωνίες, ώστε, γίνονται ένας τοτεμικός θεός που απαιτεί θυσίες, ανθρωποθυσίες, τιμωρίες και υποταγή· εντολές που όταν ο λαός εκτελεί πειθήνια, επιδεικνύει «ωριμότητα». «υπομονή», «ανοχή» κτλ.-η εξουσιαστική προσταγή, ταυτόχρονα με την επίκληση της αντικειμενικότητας, πάντα συνοδεύεται από την κολακεία και την επίκληση του ήθους του λαού.
Παράλληλα, η ευρωπαϊκή ενοποίηση και το ευρώ, καταλαμβάνουν τη θέση της νέας εθνικής ιδεολογίας, που για την ελληνική ψευδοαστική τάξη ταυτίζεται με το όραμα που ασυνείδητα απεργαζόταν το έθνος ανά τους αιώνες των αιώνων. Η γραφειοκρατική Ευρώπη, όπως και το κοινό νόμισμα, δεν έχει καν πολιτικοοικονομικό προσδιορισμό· γίνεται ένα φετίχ, μία πίστη, στην οποία όποιος δεν προσηλυτιστεί στιγματίζεται ως αντιμεταρρυθμιστής, αντιευρωπαϊστής και εθνικά επικίνδυνος.
Καθώς η νέα εθνικοφροσύνη ταυτίζεται με την Ευρώπη και το ευρώ, ο αντιευρωπαϊστής ισοδυναμεί με τον παλιό «κομμουνιστοσυμμορίτη», ενώ η παρηκμασμένη αστική τάξη, εθισμένη στο να αισθάνεται ως ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης της χώρας, την οδηγεί στο γεωπολιτικό καιάδα-αφού οι ευρωπαϊκές δυνάμεις χρησιμοποιούν την Ευρώπη ως πρόσχημα για συσσώρευση ισχύος.
Θα αποδίδαμε μεγάλη σπουδαιότητα στην επαρχιώτικη ελληνική ψευδοαστική τάξη αν θεωρούσαμε ότι η ίδια είναι ο ιθύνων νους του εωσφορικού σχεδίου καταστολής, τρομοκρατίας, προπαγάνδας και ανατροπής της κοινωνικής ομαλότητας: το σχέδιο έχει εκπονηθεί από τα νέα αφεντικά του κόσμου, την υπερεθνική ελίτ, για την οποία η ολοκληρωτική κυριαρχία αποτελεί μονόδρομο και από την οποία η ντόπια ολιγαρχία ελπίζει να διασωθεί στον αβέβαιο επερχόμενο κόσμο.
Παρότι οι προθέσεις της διεθνούς ελίτ και της ντόπιας ψευδοαστικής τάξης είναι προφανείς, όσο προφανές είναι και το καταστροφικό έργο τους, εντούτοις η λογική του μονόδρομου είναι άκρως αποτελεσματική. Η διάπλαση του νεοέλληνα, η κατασκευή του ενοχικού συλλογικού συνδρόμου που έχει συντελεστεί αφενός, από έναν εκκοσμικευμένο θρησκευτικό λόγο, και αφετέρου από το σύνδρομο της ήττας που καλλιεργήθηκε από τη νίκη της αστικής τάξης μεταπολεμικά, επιτρέπουν την εσωτερίκευση των εξουσιαστικών προσταγών, τη συλλογική ενοχοποίηση και συμμόρφωση.
Γιατί, πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι η βία-σε όλες τις μορφές της-όταν ασκείται από την αστική τάξη προς στα λαϊκά στρώματα θεωρείται δεδομένη, αυτονόητη, ως μέρος της φυσικής δομής των πραγμάτων, ενώ το αντίστροφα, η βία των λαϊκών στρωμάτων προς την αστική τάξη να θεωρείται ως ανατροπή της φυσικής τάξης;
Γιατί θα ήταν εύλογο, αφού η άρχουσα τάξη εξασκεί τέτοιου μεγέθους βία, να υπάρχει ο σχεδιασμός μιας ίσου μεγέθους αντιβίας.
Αίφνης, μια λαοπρόβλητη κυβέρνηση, θα έπρεπε να θεωρείται εξίσου αυτονόητο ότι διαθέτει όχι μόνο την νομιμοποίηση, αλλά και την συλλογική προτροπή που πηγάζει από την κοινή αίσθηση του δικαίου, ώστε να προβεί στη νομοθέτηση αντίστοιχου αριθμού νομοσχεδίων, με διαταγές, εγκυκλίους και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να κοινωνικοποιήσει τα δημόσια αγαθά που δόθηκαν σε ιδιώτες, να περικόψει τα προνόμια της ολιγαρχίας και να κατανείμει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο.
Παραφράζοντας τον Καβάφη, θα λέγαμε ότι μονόδρομους «δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Σουλτάνης Γρ.
