ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ – Του μεγάλου Κώστα Ν. Χατζηκωστή.
Σε μια πρόσφατη περιπλάνησή μου σε κείμενα που αφορούν στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά, ανέσυρα από το αρχείο μου ένα κείμενο για την Κύπρο, το οποίο και παραθέτω αυτούσιο στους αναγνώστες της Σημερινής, θεωρώντας το διαχρονικά επίκαιρο ως να έχει γραφτεί σήμερα.
Δεν χρειάζεται η «Στρατηγική» του Λίντελ Χαρτ για να πληροφορηθεί κανείς την αρχή ότι «ο ηθικός παράγων σε σχέση με το φυσικό είναι τρία προς ένα». Η ιστορία όλων των Λαών και όλων των εποχών άφησε ανεξίτηλα γραμμένα μερικά διδάγματα με απρόσβλητη διαχρονική δύναμη. Ένα από αυτά τα διδάγματα είναι ότι η καταρράκωση της ψυχολογικής ισορροπίας είναι το πρελούδιο στην τελική κάμψη και υποδούλωσή του. Είναι ήδη από χρόνου πολλού πραγματικότης στην Κύπρο η καταρράκωση της ψυχικής ισορροπίας και αντίστασης του κυπριακού Ελληνισμού.
Τα τελευταία 30 χρόνια ο Τούρκος προγραμμάτιζε και υλοποιούσε αυτήν τη στρατηγική. Η δική μας πλευρά μιλούσε και η τουρκική έπραττε. Άκουαν οι Έλληνες (και της Ελλάδος και της Κύπρου) εδώ και 30 χρόνια τούς υπεύθυνους ηγέτες τους να διακηρύττουν: Πάμε καλά. Κερδίζουμε έδαφος. Νικήσαμε. Γονατίσαμε τον Ντενκτάς. Καταρρέουν οι Τούρκοι. Ο διεθνής παράγων είναι μαζί μας. Ο κόσμος όλος κατάλαβε το πρόβλημά μας.
Τα τελευταία είναι ακόμα πιο τραγικά: «Για πρώτη φορά πείσαμε τους Τρίτους». «Λύση μέχρι τον Ιούνιο του 1989». «Η Θάτσερ ξέρει τι θα κάμει…» Το αποκορύφωμα βέβαια της επιτηδευμένης αφέλειας υπήρξε η πρόσφατη γραφική δήλωση εξ Αθηνών για «νίκες» που πετύχαμε προχθές στη Νέα Υόρκη. Το ρεφραίν ήταν πάντοτε ότι Ελλάς και Κύπρος εμμένουν στις αρχές των Ηνωμένων Εθνών για ειρηνική λύση του Κυπριακού.
Η πολιτική αυτή μετά το 1974 έγινε πιο έντονη. Εξισώθηκε με τη βολική θεωρία «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Μας έσφαξε! Και αγιάσαμε! Από το 1959 νικούμε και κερδίζουμε έδαφος, αλλά η Κύπρος έμεινε η μισή και απειλείται ο εκτουρκισμός ολόκληρης. Και ενώ έγιναν όλες αυτές οι εθνικές τραγωδίες, οι μεν «νίκες» μας συνεχίζονται, οι δε Τούρκοι πανηγυρίζουν όχι τόσο για τις δικές τους νίκες, όσο για το δικό μας… άγιασμα!
Το 1954 προσφύγαμε στα Ηνωμένα Έθνη για την εφαρμογή, στην υπόδουλη Κύπρο, της Αρχής της Αυτοδιάθεσης. Τι συνέβη μετά; Το 1955 άρχισε εδώ ο αγώνας της Ελευθερίας… Σε λίγους μήνες ήλθε η ιταμή εντολή του Ντάλες να καταπιούν οι Έλληνες τις κτηνωδίες του τουρκικού όχλου στην Κωνσταντινούπολη. Χάριν της Ειρήνης. Της μονόπλευρης ειρήνης. Το 1957 η διχοτόμηση (ΤΑΞΙΜ) μεθοδευόταν με τις γνωστές βρετανικές αποικιοκρατικές δολιότητες.
Το 1959 από την Αυτοδιάθεση φθάσαμε στη Ζυρίχη, απαρχή των μετέπειτα δεινών της Κύπρου. Χάριν και πάλιν της ειρήνης, το 1963 κατέρρεε η Ζυρίχη, και κατέφθαναν πρόσφυγες στην Ελλάδα οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως. Χάριν και πάλιν της ειρήνης, το 1964 αφήνονταν άταφα τα πυρίκαυστα κόκαλα των Ελλήνων στις βουνοκορφές της Τηλλυρίας από τις τουρκικές βόμβες Ναπάλμ. Το 1967 απόλεμη, ντροπιασμένη έφευγε η Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο, που ήλθε εδώ για να μας σώσει από τον Τούρκο. Το 1974 ήλθε η Τραγωδία…
Και πριν και μετά το 1974 πάντοτε εναποθέταμε στα Ηνωμένα Έθνη και στους διαλόγους, τις ελπίδες για τη σωτηρία μας. Και πριν και μετά το 1974 δεν έμεινε υπεύθυνος ηγέτης που να μην αναγγείλει νίκες και πρόοδο! Νίκες και πρόοδος αναγγέλλονται και σήμερα. Πανηγυρίζουμε εμείς για τις νίκες μας.
Πανηγυρίζουν και οι Τούρκοι!.. Ποια είναι, όμως, η τραγική πραγματικότητα σήμερα; Ο Ντενκτάς ζητά Αυτοδιάθεση και Ισοτιμία Καθεστώτος. Δηλαδή ζητά δύο Λαούς. Και του το αναγνωρίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας! Και πανηγυρίζουμε. Νικούμε! Ο Ντενκτάς συνεχώς γωνιάζεται και συνεχώς βγαίνει πιο αδιάλλακτος. Και πιο ετσιθελικός. Και βέβαια ούτε οι Βρετανοί, ούτε οι Αμερικανοί (που θα πίεζαν την Τουρκία, όπως μας έλεγαν), τολμούν να πουν έστω μια λέξη που να του προκαλεί συστολές ή αναστολές στη διπλωματική και επεκτατικής της προέλαση.
«Ξυπνάτε, Έλληνες» φώναζε στην απελπισία του προχθές ο γονιός του επαναστατημένου ωραίου νέου που είχε απαχθεί από τους Τούρκους. Αλλά πώς θα ξυπνήσουν; Πώς θα ξυπνήσουν όταν βολεύονται με τις «νίκες» εκεί όπου υπάρχουν ήττες; Πώς θα ξυπνήσουν όταν ακούν τους ηγέτες τους να πανηγυρίζουν ότι «για πρώτη φορά» το Κυπριακό βρίσκει μεγάλους αρωγούς και στριμώχνει τον Τούρκο και προοδεύει; Πώς και γιατί να ξυπνήσουν και να ενοχλήσουν αυτές τις «νίκες» οι δύσμοιροι Έλληνες αυτού του εκτουρκιζόμενου, πάλαι ποτέ ελληνικού τόπου;
Δεκαπέντε χρόνια μετά την εθνική της τραγωδία η Κύπρος είναι ανυπεράσπιστη. Αιχμάλωτη των Τούρκων. Σ’ αυτήν τη σκλαβωμένη και πανταχόθεν εμπαιζόμενη Κύπρο, αρχίζει και τελειώνει η Ελλάς. Αυτή η Ελλάς από ετών πολλών βάπτισε τον εθνικό εκμαυλισμό της ηγεσίας της και την καλοπέρασή της με το όνομα «Απόσταση».
Απόσταση που απαγορεύει την προστασία και σωτηρία της Κύπρου… Ο Τούρκος πήρε είδηση τους Έλληνες. Κάθε χρόνο αναβαθμίζει τις αξιώσεις του. Θέλει να κάμει το Κράτος της Κύπρου ελληνική κοινότητα. Και μετά τους Έλληνες ασήμαντη μειονότητα για να τους ξεκληρίσει μ’ ένα ανώδυνο πλήγμα την ώρα που θα επιλέξει… Αυτά όμως τα τραγικά δεδομένα και οι «νίκες» μας, που συνεχίζονται αμείωτες, κάθε άλλο παρά οδηγούν σε ειρηνική λύση του Κυπριακού. Με γεωμετρική ακρίβεια οδηγούν στην οριστική καταστροφή του κυπριακού Ελληνισμού.
Το επαναλάβαμε φορτικά: Οι υπεύθυνοι ηγέτες των Ελλήνων, στην προσπάθειά τους να δικαιώνουν λανθασμένες αποφάσεις τους, έκαμναν αλυσίδα νέων πρόσθετων λαθών μέχρις ότου φθάσαμε στην τραγωδία. Ο Τούρκος, ο κατακτητής μας, γίνεται «φίλος» μας.
Ο πραγματικός διάλογος γίνεται ατέλειωτη σειρά υποχωρήσεων κάτω από τις «φιλικές συμβουλές» των διαφόρων κατά καιρούς Λέτσκηδων. Ξεκινήσαμε με την παγίδα του Κλίφορντ προς τον Μακάριο και φθάσαμε στις σημερινές παγίδες.
Ο «φίλος» Ντενκτάς αντί ν’ ανταποκριθεί, ζητά τώρα Ισοτιμία και Αυτοδιάθεση. Και είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα ζητήσει αύριο… Υποβάλλαμε στο «νικητή» Πρόεδρο ότι, κι αν ακόμα πει στον Ντενκτάς «χθες» ότι δέχεται όλες τις αξιώσεις του, ο Τούρκος θα ζητήσει κι άλλα. Και αν δεχθούμε και τα άλλα, θα ζητήσει κι άλλα. Γιατί; Απλούστατα επειδή τα θέλει όλα. Και επειδή η Τουρκία ήδη έβαλε την Κύπρο ολόκληρη στον γεωγραφικό της χάρτη σαν τουρκική επαρχία.
Το Έθνος των Ελλήνων, δυστυχώς, συνεχίζει να παραπαίει. Ούτε μετρά τους κινδύνους, ούτε αναμετράται με τον κατακτητή του. Τι πράττει; Τρώγεται φύλλο-φύλλο… Το θέμα δεν ήταν ούτε είναι διάλογος, έγγραφες ιδέες, ψηφίσματα, Νέα Υόρκη, νίκες και τα παρόμοια.
Το θέμα ήταν και είναι ότι το Έθνος των Ελλήνων κατέπεσε. Και οι Τούρκοι πήραν είδηση ότι οι Έλληνες μετατρέπουν για πολλά χρόνια τις ήττες και τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς τους σε νίκες! Το θέμα ήταν και είναι να ξυπνήσει το Έθνος των Ελλήνων. Να δει πού βρίσκεται και πού είναι δυνατό να βρεθεί. Και τότε να αποφασίσει πώς θα σώσει την Κύπρο για να σωθεί και η Ελλάς. Όλα τα άλλα είναι εποχικές αφέλειες, πλάνες και μικροπολιτική.
Είναι γι’ αυτό που η Κύπρος, σε μια πανεθνική γνήσια ιστορική συνάντηση, θα πρέπει να θέσει την Αθήνα ενώπιον των ευθυνών της. Όλα τα άλλα θα συνεχίσουν ν’ αποθρασύνουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Θα τρέμουν και θα φοβούνται οι Έλληνες. Θα… αγιάζουν!
Και θα κατακτούν οι Τούρκοι κάθε φορά που θα… νικούμε!
Το κείμενο, όπως έχετε διαπιστώσει, αποτυπώνει μια πραγματικότητα τού σήμερα, ενώ γράφτηκε πριν από 25 χρόνια, υπογραμμίζοντας τη διαπίστωση του καθενός από εμάς πως ηγεσίες που χειρίστηκαν τα εθνικά μας θέματα όλην αυτήν την περίοδο ήσαν αποτυχημένες, ανίκανες και ανεύθυνες έναντι του έθνους.
Ο συντάκτης του κειμένου είναι ο ιδρυτής και εκδότης της «Σημερινής», Κώστας Ν. Χατζηκωστής.
Για τη μεταφορά Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
