“…περιμένουμε να μας χτυπήσουν την καμπάνα οι… Γωγ-Μαγώγ”
γραφει ο αρισταρχος
Διαβάζω έντρομος “18χρονη παράφορα ερωτευμένη με τον πατέρα της τον οποίο σχεδιάζει να παντρευτεί” και κοντεύω να κάνω εμετό από τις λεπτομέρειες που περιγράφει η μικρή από την σεξουαλική τους επαφή. Κάτι από Ρώμη και Καλιγούλες, αυτοκράτορες και συγγενείς. Κάτι από κατάρρευση αξιών και κτηνωδία μου προσδιορίζει. Και φυσικά το περιστατικό αναφέρεται στην Νέα Ρώμη, την Αμερική.
Τι να πω; Πως η κατάρρευση όλου του παγκόσμιου πολιτιστικού οικοδομήματος βρίσκεται προ των πυλών; Με την κτηνωδία των Ισλαμιστών, την υποκρισία των πολιτισμένων ή τον ατομισμό και των πιο απλών ανθρώπων. Πόσο μπορεί να αντέξει ο συνεκτικός κρίκος μιας κοινωνίας μπροστά σ’ αυτά τα πρωτόγονα ένστικτα με τα οποία καθημερινά γινόμαστε εμπλεκόμενοι ή μάρτυρες. Ίσως έτσι να εξηγείται που οι εκκλησίες γεμίζουν κόσμο. Το τελευταίο καταφύγιο του φόβου, η τελευταία στάση για ικεσία, για θεία παρεμβολή.
Νομίζω πως ζούμε άσχημες μέρες παγκοσμίως. Ο φτωχός γίνεται φτωχότερος, ο αδύναμος τροφή των δυνατών και μεις περιμένουμε να μας χτυπήσουν την καμπάνα οι… Γωγ-Μαγώγ. Με ρυπαρές ρομφαίες και ανθρωποφάγα αισθήματα. Το ότι “τρώμε” ο ένας τον άλλον ούτε που το βλέπουμε ούτε που μας περνάει από το μυαλό. Ας πεινάσει ο διπλανός και τότε θα δούμε την συμπεριφορά του έχοντος αλλά και του μη έχοντος.
Τώγραφε η Σώτια Τσώτου και τόλεγε ο Κώστας Χατζής σε κάποιο όμορφο τραγούδι του πριν πολλά χρόνια “Δύσκολο, πικρό ταξίδι, φασαρία, στριμωξίδι ποιος, στ’ αλήθεια, θα μπορέσει τ’ αλλουνού να φάει τη θέση. Τούτη η θέση είναι δική μου, ο χαμός σου είναι η ζωή μου, η ζωή σου ο θάνατός μου στο λεωφορείο του κόσμου…”
Θα μου πείτε κάποιοι φίλοι πως είμαι πεσιμιστής. Ίσως! Αλλά η ατμόσφαιρα έχασε την ευωδιά της, η ζωή την ομορφιά της και μέσα σε ένα ποτήρι με φαρμάκι ψάχνουμε να βρούμε λίγη κατασκευασμένη χαρά. Παίρνεις βαθιά ανάσα και τα πνευμόνια σου γεμίζουν αποφορά. Σκουπίδια και καυσαέρια και αόρατα ψεκάσματα. Κακία και υποκρισία ακόμα κι απ’ τον συνοδοιπόρο σου. Μαγαρισμένα τρόφιμα και μεταλλαγμένα προϊόντα περνούν τον οισοφάγο για να μην τελικά ξέρεις που και γιατί πονάς.
Πόσο νομίζεις πως μπορεί να πάει έτσι ο καιρός. Νομίζεις πως αυτός ο παράδεισος που τον καταντήσαμε χωματερή θα μένει έτσι άπραγος χωρίς κάποια αντίδραση; Στήσε αυτί και άκου… Βουβό το κλάμα, γοερό. Τι, δεν τ’ ακούς; Άσε τ’ αφτιά σου και αφουγκράσου με την ψυχή. Ίσως έτσι γίνουμε όλοι ένα με τη γη που πατούμε. Ίσως έτσι νιώσουμε τον πόνο μας. Είναι ένας και είναι κοινός. Και αν στο τέλος δεν τον ακούσουμε ένας Θεός ξέρει τι μας περιμένει.
Όμως, νέα παιδιά που άκουσαν το αγκομαχητό οργανώνονται και ζουν με ανθρώπινους κανόνες κάτω από αμοιβαίο σεβασμό, αμοιβαία συμπόρευση. Κάποτε ο Θεός κατέστρεφε τον άνθρωπο όταν λοξοδρομούσε από τη Θεία εντολή. Σήμερα μας αφήνει να αυτοκαταστραφούμε στην ματαιόδοξη βλακεία μας και παράλληλα στηρίζει αυτές τις ξεχωριστές κοινότητες διψασμένων για ανθρωπιά.
Όμως, μπορούμε. Απλά να δούμε τον διπλανό όχι σαν τον κίνδυνο που θα μας φάει το ψωμί αλλά σαν τον γείτονα με τον οποίο θα μοιραστούμε το φαγητό μας. Τόσο απλό, αρκεί να αποποιηθούμε την αδηφαγία μας, τον φαταουλισμό μας, την εγωπάθειά μας.
http://aienaristeyein.com/2015/01/19/πόσο-ακόμα-2/
