ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Γράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος
Παρ’ ὄλες τίς ἀποτυχίες καί παλινωδίες τοῦ Σύριζα ἡ δημοτικότης του παραμένει ὑψηλή καί μπορεῖ νά ἐξακολουθῆ νά παραμένη ὑψηλη. Εκεἴνο πού ἐνδέχεται νά δοῦμε εῖναι τό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Μετά ἀπό πέντε χρόνια πλήρους ἀποσαθρώσεως τῆς κοινωνίας καί ἀλλεπάλληλου ὀμαδικοῦ καί ἀτομικοῦ βιασμοῦ τῆς μεγάλης κοινωνικῆς βάσεως τῆς χῶρας, ἄπαντες βρίσκονται μπροστά στό μεγάλο δίλημμα ποῦ θά κρίνη σέ μεγάλον βαθμό τήν ἐπόμενη ἡμέρα. Προηγήθηλαν καί ἄλλοι βιαστές τοῦ λαοῦ ἄλλα δέν ταυτίστηκαν μέ αὐτούς.. Επειδή δέν αντέχουν ἄλλους βιασμούς καί ἐπειδή τὀ συναισθηματικό δέσιμο μέ ἕναν κακοποιό εἶναι στήν πραγματικότητα μία στρατηγική ἐπιβιώσεως γιά τά θύματα κακοποιήσεως, θά ταυτιστοῦν μέ αὐτόν τόν βιαστή. Ὁ λαός θἀ ἀνασύρη άπό τὀ ὑποσυνείδητό του, ὁ καθένας κατά μόνας και όλοι μαζί, τό ἐνοχικό σύνδρομο, το σύνδρομο της Στοκχόλμης ποῦ χρόνια καλλιεργεῖται ἀπό ὄλους αὐτούς τούς δημοσιολογοῦντες ποῦ ἔμειναν ἄναυδοι μέ τήν ἀποκοτιά. Αὐτός ποῦ μέσα στό παραβάν ψήφισε μία ἐναλλακτική προοπτική, ἀσχέτως ἐάν ὑλοποιηθῆ ἥ τό κόμμα του θά ἀναγκαστῆ ἐνδεχομένως σέ κυβίστηση, θά συνεχίση νά ἀποζητᾶ στά τυφλά τόν βιαστή του, ἐρωτευμένος μέ τόν πόνο ποῦ τοῦ προκαλεῖ. Θά κλείσει τα αὐτιά στά ἀλυχτίσματα καί θά ἀρκεστῆ νά ἀπολαύση λίγο καί τά νταούλια. Αὐτό μπορεῖ νά συμβῆ εὐκολώτερα ἐαν ὁ θύτης παρουσιάσει καί μία θετική πλευρά, Σέ αὐτήν τήν περίπτωσι τό θῦμα έπικεντρώνεται σε αὐτήν τήν καλή πλευρά καί δέν είναι πλέον, σε θέση νά ἔχη μία σωστή ἀντίληψι τῆς πραγματικότητας. Έτσι, ἡ ὀπτική τοῦ θύματος γίνεται ἀκριβῶς ἴδια μέ αὐτή του θύτη. Στήν περίπτωση τοῦ Σύριζα ὁ λαός μπορεῖ νά βρεῖ πολλές «θετικές» πλευρές διότι ὁ Σύριζα ἀπευθύνεται στό θυμικό τοῦ λαοῦ καί αὐτό μπορεῖ νά εἶναι ὄτιδήποτε ἐκτονώνει τήν ὀργή καί τήν ἀγανακτηση τοῦ λαοῦ ἥ πού μπορεῖ νά τόν κάνει νά αἰσθανεται ὑπερηφάνεια ἥ ἰκανοποίηση. Ο Σύριζα εἶναι καί μεγἀλος μυθοπλάστης.Ὁ λαός εὐκολα ἐνστερνίζεται μύθους. Σε μιά ἰδεολογικά φορτισμένη κατάστασι, ὄπως αύτήν στήν ὀποῖα εἴμαστε τῶρα, ὁ όμηρος ξεκινᾶ να ταυτίζεται μέ τίς ἀπόψεις τοῦ αίχμαλωτιστῆ του προσεγγίζοντάς τες ὧς ὀρθές καί θεωρῶντας ὀτι εάν τεθοῦν σέ εφαρμογή θά ἀποτελέσουν ἔξοδο άπό τήν κατάστασι τῆς αίχμαλωσίας.Καί πῶς μπορεῖ νά ἐξηγηθῆ τὀ γεγονός ὄτι, πἀρ’ ὄλο ποῦ ἡ πολιτική ποῦ ἀκολουθεῖ μέχρι τῶρα ὁ Σύριζα ἔχει οἰκτρά ἀποτυχία, μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ τήν βλέπει σάν ἐπιτυχία.
Οἰ μύθοι κρατοῦν τούς ἀνθρώπους σέ αἰχμαλωσία. Όπως εῖχε πεῖ ἄλλωστε, κάποτε καί ὁ Πλάτωνας, «ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρωπίνων ὄντων μπορεῖ νά κρατηθῆ σέ ἀνεκτή ἡθική ὑγεῖα μόνον μέσω μιᾶς έπιλεγμένης δίαιτας μαγικών ἐπαναλήψεων, ἐπωδῶν καί μύθων”. Στό κάτω- κάτω ἔλεγε ο φιλόσοφος, «οἰ ἄνθρωποι ποῦ μποροῦν νά πιστέψουν στόν Κάδμο καί στά δόντια τοῦ δράκοντος, θά πιστέψουν σέ ὀτιδήποτε». Χωρίς άντίστασιν, άκριβῶς ἐπειδή ἡ «αἰχμαλωσία τρέφει συμπάθεια». Νά μήν ξεχνάμε ὄτι μιά μεγάλη μερίδα τοῦ Ελληνικοῦ λαοῦ πάντα ἀναζητᾶ με λύσσα ἀφορμές γιά να ἐκφράση τήν ἀπέχθειά του πρός τούς Εὐρωπαίους λόγω τῆς δεδομένης ἀποτυχίας τῆς νέας κυβερνήσεως σέ αὐτόν τόν ἀγῶνα, ἡ αντιδικία Βαρουφάκη καί ἄλλων στελεχῶν τοῦ Σύριζα μέ τούς Εὐρωπαίους θά προσφέρη στόν λαό τό ὑποκατάστατο τῆς ἀπέχθειας του. Δηλαδἠ ἀντί νά στρέψη τόν θυμό του πρός τούς κυβερνῶντες, θά τόν στρέψη κατά τῶν δανειστῶν.Οἱ ἐπαναστατικές τακτικές ποῦ ἀκολουθεῖ ἡ νέα ἐλληνική κυβέρνησις κυρίως οἱ ἐνδυματολογικές της ἐπιλογές, ἰδιαίτερα αὐτές τοῦ Βαρουφάκη, ὄπως πουκάμισα έξω από το παντελόνι, δερμάτινα τζάκετς, ἐνθουσίαζουν τόν λαό μέ ἀποτέλεσμα νά μήν βλέπη τήν μετριότητα τοῦ ὑπουργοῦ.
Μἐ τὀ «σύνδρομο τῆς Στοκχόλμης» θά μπορούσαμε να παρομοιάσωμε τον τρόπο λειτουργίας καί πιστῆς ὑποταγῆς συγκεκριμένων (αν όχι των πλείστων) κομματικῶν μελῶν. Καί ἐδῶ ἀνακύπτει καί ἕνα ἄλλο πρόβλημα γιά τήν Ελληνική κοινωνία καί αὐτό ἔχει άρχίσει να καθίσταται ἐμφανές. Εἶναι Οἰ τρομοκρατικές ὀμάδες πού δροῦν γιά χρόνια στήν Ἑλλάδα καἰ τίς ὀποῖες τό κράτος δεν μπορεῖ νἀ ἐξαθρώση. Η Ελληνική κοινωνία μπορεῖ νά βρεθῆ άντιμέτωπη, ἐαν δέν βρίσκεται ἤδη, μέ τήν κατάστασι ὄπου τα ὑποκείμενα του τρόμου ἀποκτήσουν συμπεριφορές τοῦ συνδρόμου της Στοκχόλμης . Ἤδη ἕνας μεγάλος ἀριθμός ἐλλήνων πολιτῶν συμπαρίσταται στούς «ἐπαναστάτες» καί τούς συγκαλύπτει. Κανεῖς δέν μπορεῖ νά πεῖ μέ βεβαιότητα ὄτι αὐτοί οἱ πολίτες εἶναι ὀμοϊδεάτες ἥ αὐτοί πού αἰσθάνονται ὄτι θά μποροῦσαν νά εἶναι τά ἐπόμενα θύματα τους.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ