H γάτα που γέρασε και μυαλό δεν εβαλε
Εμείς δεν ξέρουμε από γάτες Ιμαλαΐων, Παρισίων και λοιπές “αλλοδαπές”.
Μια γάτα του Κολωνακίου θυμόμαστε που μάλιστα σύχναζε στο Ντα Κάπο. Εκείνες τις χρυσές εποχές όπου οι κάλτσες του Μαντέλη μοσχοβολούσαν Ζιβανσί και η Πόπη Τσουκάτου θα μπορούσε κάλλιστα να παραγγείλει ακόμα και ταγάρι Λουί Βιτόν.
Ποιό ειναι λοιπόν το χαρακτηριστικό της “ακμαίας” γάτας; Ότι ποτέ δεν ανακοινώνει στο ποντίκι τι πρόκειται να κανει.
Έτσι έκανε επί δεκαετίες και η γάτα του Κολωνακίου. Τι παρακμή λοιπόν αυτή η πάλαι ποτέ κραταιά γάτα, τώρα να ανακοινώνει τις προθέσεις της με πηχυαίους τίτλους στα έντυπα που κάποτε αποτελούσαν την φάκα παντός πολιτεύματος.
Γέρασε λοιπόν η γάτα. Δεν μπορει πια να πιάνει ποντίκια, ούτε καν να υποκριθεί ότι μπορεί.
Αλλά και να μπορούσε, τωρα δεν εχει να κανει με ποντίκια. Η ιστορική ρήση του Ντενγκ Σιαοπίνγκ για το χρώμα της γάτας δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση μας. Άσπρη ή μαύρη, δεν έχει πλέον να αντιμετωπίσει τρωκτικά, γι αυτό και εξαντλεί τις ευγένειες στα άλλα τρωκτικά, αυτά που ροκάνιζε τόσα χρόνια για να τους επιτρέπει να σουλατσάρουν στην αυλή μας.
Διόλου ευγενή τα κίνητρα λοιπόν της γάτας του Κολωνακίου. Λησμόνησε πως η περίπτωση που ευγενώς φροντίζει, δεν λέγεται ουτε Ευγενόπουλος, ουτε Ευγενίδης, αλλά Βγενόπουλος. Παράφραση της εκλεκτής καταγωγής λοιπόν.
Ουτε φαίνεται να θυμάται τι ψιθύριζαν οι οικονομικοί κύκλοι του Ντα Κάπο για το τι σημαίνει “MIG”.
MIG = Money Is Gone
Αυτό έλεγαν τότε οι κακιές γλώσσες, αλλά η γάτα δεν άκουγε. Όταν τρώνε δεν ακούνε και έπειτα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να μην άκουσαν το καμπανάκι που σήμαινε το τέλος του φαγητού.
