"Πάπας και Δεσποτάδες" του παπα-Ηλία Υφαντη

Ο Παναγιότατος Πάπας αποφάνθηκε πως κάποια απ’ τα λεγόμενα του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών για την προεδρεία των ΗΠΑ κ. Μπραμ, «δεν είναι και τόσο χριστιανικά». Και ο Πρεσβυτεριανός κ. Μπραμ του απάντησε ανάλογα.
Μπαίνει όμως το εύλογο ερώτημα για όλους εμάς τους, λεγόμενους, χριστιανούς, που σε πολλούς τομείς πραγματοποιήσαμε ολική ανατροπή του χριστιανισμού: Πόσο άραγε χριστιανοί μπορεί να είμαστε; Και ας περιοριστούμε, στην προκειμένη περίπτωση, στον τομέα διοίκησης, αρχίζοντας απ’ τους άγιους ποντίφηκες! Μήπως το περί του «αλαθήτου» δόγμα δεν συνιστά εξωφρενική «ύβρη» σε βάρος του μόνο αλάθητου Θεού; Ή ο περί «πρωτείου» ισχυρισμός δεν αποτελεί εκ βάθρων ανατροπή του ευαγγελικού πνεύματος( Ματθαίου: Κ: 25-28, κλπ )! Κι ακόμη το ακατανόητο γεγονός ότι σε αντίθεση με το παράδειγμα του Χριστού που επέλεξε ως βάση για την οικοδόμηση της Εκκλησίας του τον έγγαμο Απόστολο Πέτρο έχουν επιβάλει στον κλήρο το απάνθρωπο καθεστώς της καθολικής αγαμίας! Πράγμα που εξάλλου βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με την μακραίωνη παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, οπότε γινόταν αδιακρίτως επιλογή μεταξύ εγγάμων και αγάμων. Με βάση τη σοφία και την αγιότητά τους και όχι τόσα άλλα μετέπειτα αφύσικα και αμφισβητούμενα κριτήρια.
Και ενώ στην Παπική Εκκλησία επεβλήθη η αγαμία ως υποχρεωτικό μέτρο για τους κληρικούς όλων των βαθμίδων, στην Ορθόδοξη περιορίστηκε μόνο στους επισκόπους. Είναι δε χαρακτηριστικό, στην προκειμένη περίπτωση, το παράδειγμα του διαπρεπούς ιεράρχη της ΚυρήνηςΣυνεσίου. Ο οποίος στο απάνθρωπο μέτρο της αγαμίας, που τότε άρχισε να εφαρμόζεται, απάντησε ότι θα γινόταν επίσκοπος μόνο, αν διατηρούσε τη σύζυγό του. Για να αναγκαστούν να δεχτούν τον όρο του, δεδομένης της μεγάλης του αρετής και σοφίας. Τελικά όμως η συνήθης πλειοψηφία των αγάμων κατόρθωσε να επιβάλει στην Ορθόδοξη Εκκλησία το μέτρο αυτό, που διαχρονικά αποδείχτηκε πηγή πολλών δεινών. Μεταξύ των οποίων το μέγιστο φαίνεται να είναι το σκάνδαλο της δεσποτοκρατίας, που αποτελεί το αντίστοιχο του παπικού αλάθητου και πρωτείου. Γιατί μπορεί να μην ομιλούν περί αυτών αλλά τα εκφράζουν με το βίο και την πολιτεία τους. Σε σχέση και με το λαϊκό στοιχείο της Εκκλησίας αλλά προπάντων τους υπόλοιπους κληρικούς.
Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι η αποξένωση του λαού από την Εκκλησία. Δεδομένου ότι τον έχουν βάλει τελεσίδικα στο περιθώριο. Και ποτέ δεν τον ρωτάνε για το παραμικρό. Ή μήπωςακούσατε να ζητούν τη συγκατάθεσή του, όταν θέλουν να εκλέξουν παπάδες, επισκόπους ή αρχιεπισκόπους; Τον κολακεύουν μόνο, οσάκις θέλουν να αποσπάσουν τον οβολό του!
Αλίμονο δε στον κληρικό, που θα τολμήσει να διαφωνήσει με τις συχνά ανόητες και άδικες αποφάσεις τους. Που μπορεί να βρίσκονται σε αντίθεση, όχι μόνο προς τους νόμους της Πολιτείας, αλλά και το νόμο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του Ευαγγελίου. Διότι σαν άλλοι σουλτάνοι Ερντογάν νόμος είναι-λένε- η υπογραφή τους! Ενώ παράλληλα μοιράζουν σαν τον Πρωθυπουργό της Τουρκίας Νταβούτογλου τριαντάφυλλα αγαπολογίας . Και βέβαια είναι δικτυωμένοι με διάφορα ΜΜΕ. Έτσι ώστε να κρύβουν τ’ αγκάθια τους, για να μπορούν να κάνουν ο, τι θέλουν και εντούτοις να βρίσκονται στο απυρόβλητο και μάλιστα να διαφημίζονται και ως άγιοι.
Βέβαια το Ευαγγέλιο μακαρίζει όσους επιλέγουν να μένουν άγαμοι, προκειμένου να υπηρετήσουν το έργο της Βασιλείας του Θεού ( Ματθαίου: 19: 12). Αν όμως δενδιαθέτουν το χάρισμα της αγαμίαςκαι μάλιστα ελαύνονται από αλλότρια πάθη (φιλοδοξία, φιλαργυρία, εξουσιομανία, κλπ), καταντούν πηγή δυστυχίας και για τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους. Γιατί η φύση, που νομίζουμε ότι μπορούμε να τη στραγγαλίσουμε εκδικείται ποικιλοτρόπως. Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μας εκτρέπει σε διάφορες αφύσικες καταστάσεις, αλλά και να υπαγορεύει συχνά σαδιστική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους.
Συμπεριφορά, που στην προκειμένη περίπτωση, εκδηλώνεται ιδιαίτερα σε βάρος των άμεσα εξαρτωμένων από τους εκπροσώπους της δεσποτοκρατίας. Με πρώτα θύματα τους έγγαμους ιερείς. Είναι δε χαρακτηριστικός ο τρόπος, που χρησιμοποιούν συχνά, προκειμένου να κουρελιάσουν την αξιοπρέπειά του έγγαμου παπά και να τον εξαναγκάσουν να σκύψει και να φιλήσει την παντούφλα του ετσιθελισμού τους: «Λυπήσου, του λένε, τα παιδάκια σου»!.
Αλλά και απέναντι στους άγαμους δεν είναι η συμπεριφορά τους λιγότερο καταπιεστική. Κάποιοι απ’ τους ιδιαίτερα δραστήριους άγαμους ιερείς κατορθώνουν να δημιουργήσουν αξιόλογα πνευματικά ιδρύματα ή μοναστήρια και μοναστικές αδελφότητες. Ε, λοιπόν κάποιοι τσιφλικάδες δεσποτάδες φτάνουν στο κατάντημα να διαλύον τα μοναστήρια και να αλυσοδένουν τους ναούς των πνευματικών ιδρυμάτων. Καταστρέφοντας έτσι τις τόσο αναγκαίες στην ατέλειωτη ερημιά της εποχής μας πνευματικές αυτές οάσεις.
Μπορεί οι διωκόμενοι κληρικοί να προσφύγουν στην κοσμική δικαιοσύνη. Αν όμως οι δικαστές ανήκουν στα διαπλεκόμενα με τα παρεκκλησιαστικά παραδικαστικά κυκλώματα δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους. Κι αν ακόμη συναντήσουν Τερτσέτηδες και Πολυζωίδηδες, και δικαιωθούν,το συνδικάτο του δεσποτικού αδελφάτου αρνείται συχνά να εφαρμόσει τις αποφάσεις.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Χριστός σε αντίθεση με όλους αυτούς οι οποίοι «φορτώνουν του ώμους κλήρου και λαού φορτία βαριά και πονηρά» (Ματθαίου; ΚΓ: 4) φωνάζει και λέει πως «ο ζυγός του είναι χρηστός και το φορτίο του ελαφρύ» (Ματθαίου: ΙΑ: 30). Και όμως αυτοί στο όνομα του Θεού της Αγάπης επιμένουν να ποδοπατούν κάθε έννοια αγάπης και δικαιοσύνης
Λέγεται πως τον Ιούνιο στην Κρήτη συνέρχεται μετά από πολλούς αιώνες Πανορθόδοξη Σύνοδος. Η οποία θα έπρεπε να δώσει πρωταρχική σημασία στα πυορροούντα αυτά σε βάρος της Εκκλησίας σκάνδαλα. Πώς όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν η εκκλησιαστική διοίκηση, αντί να κκλησιαστικοποιείται , ρέπει ολοένα και περισσότερο-σ’ Ανατολή και Δύση-προς τον δεσποτισμό και τον ολοκληρωτισμό!.