ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ   Άλλο διαπραγμάτευση και άλλο συμβιβασμός.

Η διαπραγματευση επειδη ουδεποτε σημαινε ισορροπια δυναμεων ξεκινα οταν: α) Δεν ειμαι βεβαιος για την νικη, 

β) Οταν στην εικονα συνολικης απωλειας προσπαθω να κρατησω το ελαχιστο και γ) Οταν παραδεχομαι οτι το αλλο μερος ειναι τοσο αδυναμο ωστε χρειαζεται κατι ελαχιστο για να υφισταται σε καθεστως παντοτινης υποτελειας. 

Ολες οι αλλες κοινες μορφες διαπραγματευσης απλα εμπιπτουν σε πλαισιο κερδοσκοπικο ταπεινης καθημερινοτητας & αγορας προιοντων.

Η Σωστη Βαση.

Η διαπραγμάτευση στην σωστή βάση οριοθετεί  το επικινδυνο σημείο που σταματά η συζήτηση. 

Το “επικινδυνο σημείο”  προσδιορίζεται στο επίπεδο σεβασμού των εμπλεκομένων και στην παραδοχή μιας αμετακινητης αξίας στάσης η καταστασης.

Το Λεξιλογιο.

Υπέρβαση στο λεξιλόγιο της διαπραγμάτευσης δεν υφίσταται!

Ο σεβασμός της αμετακινητης θέσης που τεκμηριώνεται με Ιστορικό κοινωνικά πολιτιστικά στοιχεία εμπλουτίζει το αμετακίνητο της στάσης. 

Η εμμονή ο χρόνος που ενσαρκώνεται ιστορικα με τεκμηρια σε συνδυασμό με  το δίκαιο  πείσμα τονώνουν την διαπραγμάτευση. 

Η διαπραγματευση οριζει την διευθετηση. Η διαπραγματευση εχει κανονες οπως αυτον του ισχυρου.

Αδιεξοδο υπαρχει στο λεξιλογιο του συμβιβασμου.! Ορια δεν υπαρχουν στον συμβιβασμο!

Τα τρικ και οι μπλοφες.

Ομως….Στην διαπραγμάτευση τα τρικ αποδυνάμωσης της σταθερής θέσης/ αξιας με προσχήματα χρόνου και δήθεν κεκτημένου λόγω αδράνειας είναι το πιο απελπιστικο σενάριο για τον δυνητικα ανίκανο διαπραγματευτή και το πιο ελπιδοφόρο για τον σφετεριστή καιροσκοπο τυχοδιωκτη.

Επίσης σημειώστε.. ο βομβαρδισμός με τα επικοινωνιακα τρικ με αναθεματίσμους και χαρακτηρισμούς για τον διαπραγματευτή με την σταθερή θέση είναι απλώς “βούτυρο στο ψωμί” της άλλης πλευράς.

Μετα την μπλοφα παντα καποιος συρεται στον συμβιβασμο.

Ο υπερτατος κανονας του ηγετη.

Στην περίπτωση Ιστορικης ευθυνης και απώλειας πολιτικής συνοχής η διαφωνιων του στυλ,

“κοιταμε το δεντρο και χανουμε το δασος” ο ικανος ηγετης διαπραγματευτής οφειλει να ακολουθεί τον υπέρτατο κανόνα επιβίωσης “όλα ή τίποτα”!

η διαφορετικα “ουτε τωρα ουτε ποτε”!

Η αμετακινητη θεση.

Κατάληξη….η αμετακίνητη καθαρη θέση στο θέμα της ονομασίας για τον σοβαρό διαπραγματευτή συνδυαστικά με την δύναμη της κοινής εξεφρασμενης γνώμης λειτουργούν σαν καταλύτης ειδικού όγκου και βαρους στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης.

Έτσι λειτουργούν ασφυκτικά βαζοντας την άλλη πλευρά σε θέση 

που  η οποια ενδεχομενη δυσκαμψία ατονεί την πρόοδο της διαπραγμάτευσης οπότε ο συμβιβασμός αντιμετωπίζεται  σαν ευέλικτη λύση, πχ η κινηση “καλής θέλησης” για αλλαγή ονομάτων σε λεωφόρο εθνική οδό και αεροδρόμιο είναι δείγματα εισαγωγής στην συμβιβαστική λογική. 

Ο ακλονητος κανονας λογικης.

Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτε ότι στην διαπραγμάτευση εξακολουθεί να ισχύει ένας απλός ακλονητος κανόνας λογικής ..αυτός

” του νικητή και του ηττημένου “.

Τώρα Ποιος …σε ένα θέμα σφετερισμού και διεκδίκησης  για ενα τόσο παγκόσμια εμβληματικό Όνομα θεωρεί ότι μπορεί να διαπραγματευτεί με μετακινούμενη θέση είναι ερώτημα όχι πατριωτισμού αλλά εμπιστοσύνης πρωτα στην λογική του και μετα στο Υποκείμενο πλαίσιο ύπαρξης του γενικότερα.

Ο πετυχημένος διαπραγματευτής δεν δίνει επιλογές συμβιβασμού αλλά διατηρεί αυτά που αν τα χάσει δεν πρόκειται ποτέ να ξανακερδίσει.

Τέλος ας αναλογιστούμε όλοι με ποιους επιτέλους εμείς και αυτοι διαπραγματεύονται .

Με εκτιμηση

Κωνσταντινος.