Δημήτρης Καπράνος
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ…
Της ημερας
ΕΣΤΙΑ σημερα…
Ας μειώσουμε τους θανάτους λουομένων στις παραλίες
Καλοκαίρι στην Ελλάδα. Θάλασσα, ήλιος, πετσέτες, ξαπλώστρες, αναμονη στις αποβάθρες, ρεπόρτερ που προτείνουν το μικρόφωνο και… πνιγμοί.
Όπως έχουμε φέτα, ούζο και μπουζούκι, έχουμε και την “ετήσια στατιστική” με τις δεκάδες “λουομένων” που φεύγουν έτσι απλά, στο κύμα. Θα μου πεις, μοιραίο. Ε, όχι πάντα.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για ατυχία. Μιλάμε για εκείνον τον κλασικό Έλληνα ή αλλοδαπό, που ξυπνά με 38 βαθμούς έξω, τρώει μισό καρπούζι, μισό κιλό σαλάτα με φέτα και πάει κατ’ευθείαν για μακροβούτι.
“Σιγά, μωρέ! Από μικρός κολυμπώ!” Και κάπου εκεί η θάλασσα του θυμίζει ότι δεν είναι ο Μαρκ Σπιτζ ή ο Γκρεγκ Λουγκάνης αλλά ένας εξηνταπεντάρης με πίεση.
Έχουμε και τον άλλον, τον …ήρωα της παραλίας, που βλέπει βράχια και αποφασίζει να τα κατακτήσει κολυμπώντας “για άσκηση”. Ή εκείνον που, με το τσιγάρο στο στόμα, λέει στην παρέα του: “Πάω λίγο πιο μέσα, έχει δροσιά σημερα”. Επιστρέφει; Όχι πάντα.
Καλοκαίρι στην Ελλάδα. Η εποχή των “ρεπορτάζ παραλίας”: θερμοκρασίες, κυκλοφοριακή συμφόρηση προς τη Χαλκιδική ή το Σούνιο, και —δυστυχώς— απαρίθμηση πνιγμών. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Ανοίγεις την τηλεόραση και, ανάμεσα σε συνταγές για κολοκυθάκια γεμιστά και συμβουλές για το πώς να μη λιώσει το αντηλιακό στην τσάντα, ακούς: «Άλλοι δύο λουόμενοι πνίγηκαν σήμερα στις ελληνικές θάλασσες».
Δεν ξέρω αν φταίει η υπερβολική μας αυτοπεποίθηση (σιγά, εγώ κολυμπάω από βρέφος), η ιδέα ότι στην θάλσσα ο άνθρωπος ειναι πιο ελαφρύς ή η μόνιμη αίσθηση ότι ο κίνδυνος αφορά πάντα τους άλλους. Ξέρω όμως ότι το αποτέλεσμα είναι θλιβερά σταθερό: δεκάδες, καμιά φορά εκατοντάδες νεκροί κάθε καλοκαίρι.
Και κάπως έτσι, κάθε καλοκαίρι, μετράμε νεκρούς και μετα το ξεχνάμε. Αλλά τι φταίει; Η θάλασσα; Όχι, ασφαλώς. Φταίμε εμείς, που νομίζουμε ότι οι κανόνες είναι για τους άλλους. Ότι το διάλειμμα μετά το φαγητό είναι για τις γιαγιάδες και το“μην πας πολύ βαθιά” είναι για τα παιδάκια.
Α, και μην ξεχάσω: Ειδική μνεία στους γονείς που αφήνουν τα παιδιά να παίζουν μόνα τους στο νερό, γιατί εκείνοι πρέπει να ασχοληθούν με το Instagram. Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα, λες και δεν ξέραμε ότι η θάλασσα δεν κάνει εκπτώσεις σε κανέναν.
Δεν είναι όλα θέμα ατυχίας. Υπάρχουν κανόνες, που πρεπει να τηρηθούν.
Δεν μπαίνουμε στο νερό αμέσως μετά το φαγητό.
Δεν υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας.
Δεν ντρεπόμαστε να φορέσουμε σωσίβιο, ειδικά αν δεν είμαστε σίγουροι για τις αντοχές μας.
Μαθαίνουμε ποιά ειναι τα “σημάδια¨του πνιγμού ,γιατί δεν μοιάζει πάντα με αυτό που βλέπουμε στις ταινίες. Η συνταγή είναι παλιά και απλή: λίγο μυαλό, λίγη προσοχή, και να θυμόμαστε ότι η θάλασσα δεν σε περιμένει να βγάλεις selfie πριν σε πάρει.
Να θυμόμαστε-οι μεγαλύτεροι- ότι εκείνα τα “ταρζανίστικα” που έκανε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στις ταινίες, ήταν ίσως “μονταζ”.
Γιατί αλλιώς, θα συνεχίσουμε να έχουμε το πιο θλιβερό “ρεκόρ” του καλοκαιριού: να χάνουμε ανθρώπους για μερικές “απλωτές”.
Υ.Γ : Αφού ειχα στειλειτο αρθρο, έμαθα για τον πνιγμό της αγαπημένης εξαίρετης ηθοποιού μας Σοφίας Σεϊρλή, που πνιγηκε κολυμπώντας στους Φούρνους Κορσεών “Δεν μου κοβόταν το χέρι!”, σκέφτηκα…