Χρειάζεται αγώνας σωστός και όχι σόου ειρήνης

Για μια ακόμη φορά “βγάζουμε το καπέλο” στον Σενέρ Λεβέντ…

Το άρθρο του:
Το πρόβλημα τώρα στην Κύπρο δεν είναι το τι είδους λύση θα υπάρξει. Τι είναι; Το κατά πόσο θα είναι δυνατή η λύση. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή δεν τέθηκε ενώπιόν μας η λύση και δεν ερωτηθήκαμε ποια λύση θέλουμε. Να το πω πιο ξεκάθαρα. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι ομοσπονδία ή δύο κράτη. Δεν υφίσταται το ότι δεν βρίσκεται λύση επειδή κάποιοι θέλουν ομοσπονδία ή δύο κράτη. Αλλά υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να ενεργούν σάμπως και η λύση έχει σκαλώσει ακριβώς σε αυτό το σημείο. Και προσπαθούν επιμόνως να προβάλουν την ομοσπονδία. Έτσι αποκτούν το δικαίωμα να παραβλέπουν τα μεγάλα προβλήματα που εμφανίζονται.
Αντί να μας υποβάλουν τις απόψεις τους γι’ αυτά τα μεγάλα προβλήματα που προκαλούν επικίνδυνη ένταση, καταφεύγουν στην εύκολη λύση λέγοντας είτε ότι «η λύση είναι ο μόνος δρόμος» είτε «ομοσπονδία». Δεν αντιλαμβάνονται ότι εμφανίστηκαν νέα προβλήματα που ξεπερνούν τις διαστάσεις του Κυπριακού μετά την ανακάλυψη του πλούτου που υπάρχει στις θάλασσές μας. Υπάρχει ένα πρόβλημα εντός του Κυπριακού, όπως τη δίκη εντός δίκης. Και αυτό προκαλεί αναδιαμόρφωση του Κυπριακού. Πλέον πρέπει να κοιτάμε το πρόβλημα από αυτό το πλαίσιο.
Μπορεί να φανεί ξεκάθαρα πώς επηρεάστηκε η ελληνοκυπριακή κοινότητα από αυτή την κατάσταση. Χωρίστηκαν στα δύο. Σε εκείνους που λένε να μην υποκύψουμε στις απειλές και τους εκβιασμούς της Τουρκίας. Και εκείνους που λένε να συμφωνήσουμε με την Τουρκία. Η εισβολή και η κατοχή φαίνεται σαν να έχει εκπέσει από την ατζέντα όσων λένε να συμφωνήσουμε. Την εκδίωξη του κατακτητή από τη χώρα αντικατέστησε ο φόβος νέας επίθεσης από τον κατακτητή.
Δηλαδή, ο φόβος να χάσουν τα εδάφη που έχουν και όχι να πάρουν πίσω τα εδάφη που χάθηκαν. Ιδού, αυτό κέρδισε πιο πολύ η Τουρκία με τον ελιγμό που έκανε στην Ανατολική Μεσόγειο! Κατάφερε να εκφοβίσει. Έτσι εδραίωσε την κατοχή της στην ξηρά. Απαιτώντας περισσότερα, τους έκανε να αποδεχτούν τα χαμένα. «Να συμφωνήσουμε», λένε. Δεν λένε «ξεκουμπίσου από τη χώρα μου»! Πρασίνισαν τα κλωνάρια της συμφωνίας με τον επί 45 χρόνια εισβολέα και κατακτητή. Αυτή η κατάσταση ανοίγει περισσότερο την όρεξη της Τουρκίας, ενώ απομονώνει μια μερίδα Τουρκοκυπρίων που αντιστέκονται κατά της κατοχής της Τουρκίας. Αφού τρόμαξε τους απέναντί της, τότε γιατί να μην προχωρήσει πιο πολύ. Ο φόβος του απέναντι μήπως δεν ενθαρρύνει τον ισχυρό πιο πολύ για να προχωρήσει και να γίνει πιο πολύ άφοβος;
Δεν ξέρω τι προτάσεις συμφωνίας, τι όρους έχουν για την Τουρκία όσοι λένε να συμφωνήσουμε. Κάποιοι λένε να απαιτήσουμε να παραιτηθεί η Τουρκία από τα εγγυητικά της δικαιώματα. Έναντι των απαιτήσεων της Τουρκίας στη θάλασσα, προτείνουν αποδοχή με υποχωρήσεις που θα κάνει στην ξηρά. Και κάποιοι ζητούν να δοθούν στην Τουρκία τα δικαιώματά της για να παραγκωνιστεί απλώς η ένταση, χωρίς να προβαίνουν σε απολύτως καμία σοβαρή απαίτηση. Όσοι λένε να μην υποκύψουμε στις απειλές και τους εκβιασμούς της Τουρκίας κατηγορούνται από τους ευρισκόμενους στην άλλη πλευρά ότι ρίχνουν τη χώρα στη φωτιά και αποκαλούνται «τυχοδιώκτες».
Όσοι ζητούν ειρήνη το κάνουν χωρίς να διεξάγουν κανέναν σοβαρό αγώνα. Άλλωστε δεν θα υπάρξει ειρήνη με το να λες θέλω ειρήνη και κάνοντας εκκλήσεις για ειρήνη. Χρειάζεται ένας γερός αγώνας γι’ αυτό. Μήπως θα υπάρξει ειρήνη με το να φυτεύεις δενδρύλλια ελιάς στη νεκρή ζώνη, να αφήνεις πέτρες ειρήνης στη θάλασσα και να φωνάζεις «ειρήνη αμέσως τώρα»; Αν κατά τη διάρκεια της περιόδου των Άγγλων γίνονταν διαδηλώσεις μόνο σαν αυτή κατά των αποικιοκρατών, μήπως θα ωφελούσαν σε τίποτα; Δηλαδή, οι αποικιοκράτες θα άφηναν έτσι εύκολα αυτό το νησί και θα έφευγαν; Αν δεν υπήρχε υπόγεια ένοπλη οργάνωση, μήπως θα επιτυγχανόταν η ανεξαρτησία;
Σε ποια χώρα επιτεύχθηκε άλλωστε; Μήπως υπάρχει παρόμοιο παράδειγμα στην ιστορία; Θα πεις στον αποικιοκράτη φύγε και αυτός θα φύγει. Πού συνέβη κατά τέτοιο; Προς ποιον, προς ποιους κάνουν έκκληση για ειρήνη όσοι προβαίνουν σε αυτή την έκκληση; Είναι γνωστή η διεύθυνση; Μήπως είναι προς την Τουρκία, προς την Ελλάδα, προς την Αμερική ή προς την Αγγλία; Μήπως στις χώρες αυτές υπάρχουν κυβερνήσεις που καταλαβαίνουν από ειρήνη και γνωρίζουν την αξία της ειρήνης; Μήπως καταλαβαίνει από ειρήνη ο Ερντογάν που φούντωσε η όρεξή του για κατάκτηση; Ο τρελός για χρήμα Τραμπ; Ο Τζόνσον, ο οποίος δεν ένιωσε την ανάγκη να κρύψει ότι πήρε την εξουσία για να προστατεύσει τους νονούς του χρήματος; Ποιο κράτος γνοιάζεται για την ειρήνη; Η Ευρώπη που έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη μετατροπή της Μέσης Ανατολής σε λίμνη αίματος τόσα χρόνια και στην προσφυγοποίηση εκατομμυρίων μεταναστών;
Καταφεύγετε στην εύκολη λύση κύριοι. Όσοι δίδοντας παραδείγματα από την ιστορία λένε ότι ο μεγαλύτερός μας εχθρός είναι ο εθνικισμός, αν δεν μπορούν να πουν απολύτως τίποτα για τις μέρες που ζούμε, δηλαδή αν αρκούνται μόνο με την ιστορία, τότε δεν έχουν καμία απολύτως αξία τα λεγόμενά τους! Άλλωστε ξεπεράστηκε αυτό το στάδιο. Μην μένετε στην ιστορία. Ελάτε στο σήμερα. Ζήσαμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας μια απόπειρα λιντσαρίσματος υπό την προστασία της αστυνομίας. Αν δεν είπατε έστω και μία κουβέντα πάνω σε αυτό το θέμα, μην μας μιλάτε καθόλου για τους πατριώτες μας τους οποίους σκότωσε η υπόγεια οργάνωση. Και αν θα αγωνιστείτε για την ειρήνη σε αυτό το νησί, κάντε το σωστά. Όχι για το σόου!
politis