ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ

Αποκαλυπτική, ενδεικτική, συμπυκνωμένη έρευνα, αλλά ιστορικά τεκμηριωμένη από Αντώνη Αντωνά.


Έτοιμοι για το φρενοκομείο οι Αλβανοί φασίστες: Τις πυραμίδες τις έφτιαξαν αρχαίοι… Αλβανοί!
Τις πυραμίδες τις έφτιαξαν αρχαίοι Αλβανοί μαθηματικοί – Πελασγοί μάλιστα – και η Κλεοπάτρα ήταν Αλβανίδα! Φυσικά και … Olympia.gr … Έτοιμοι για το φρενοκομείο οι Αλβανοί φασίστες: Τις πυραμίδες τις έφτιαξαν αρχαίοι…Αλβανοί…

Η προπαγάνδα και των Αλβανών και των συμμάχων τους βαρβάρων Τούρκων, πάντα ήταν εντός των ορίων της γελοιότητας.
O Fan Noli, έγραφε το 1916: “Οι Αλβανοί είναι οι μόνοι νόμιμοι κάτοικοι της Αλβανίας. Κατέχουν αυτή τη χώρα προ αμνημονεύτων χρόνων πολύ πριν τους Έλληνες και τους Σλάβους που ήρθαν στη Βαλκανική Χερσόνησο” .
Ο Kristo Dako, έγραφε: “(Οι Αλβανοί), είναι οι απόγονοι των αρχικών κατόχων του εδάφους” (1917)
Τον Σεπτέμβριο του 1918, στην αμερικανική εφημερίδα “New York Evening Sun”, δημοσιεύεται ένα άρθρο με τίτλο “Οι αρχαίοι Ιλλυριοί στην Αντάντ: Μετά 2.000 χρόνια μοναχικού αγώνα οι Αλβανοί ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους στρατιώτες της δημοκρατίας – Το λυκόφως ενός γλαφυρού λαού”
Οι Fan Noli, Faik Konitsa, Kostadin Cekrezi και Kristo Dako, που βρέθηκαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου αιώνα, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην παρουσίαση της Αλβανίας στον υπόλοιπο κόσμο.
Το 1919, ο Cekrezi, έγραφε ότι “σήμερα είναι γενικώς αναγνωρισμένο (σημ: από ποιους;) ότι οι Αλβανοί είναι η πιο αρχαία φυλή στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Όλες οι ενδείξεις (σημ: ποιες είναι αυτές;), τονίζουν το γεγονός ότι είναι απόγονοι των πρώτων ινδοευρωπαίων μεταναστών που εμφανίστηκαν στους ιστορικούς χρόνους από τους συγγενείς Ιλλυριούς, Μακεδόνες και Ηπειρώτες”.
(Όλα αυτά και άλλα πολλά γκαιμπελικά, είναι από ανιστόρητους σκόπιμα Αλβανούς όπως καταλαβαίνετε…)
Αυτά και άλλα πολλά προπαγανδιστικά, για να αποκτήσουν την ανύπαρκτη πολιτιστική τους ταυτότητα, που δυστυχώς ποτέ δεν είχαν……ούτε αυτοί, ούτε οι Τούρκοι…
Προκαταρκτικά: Πρόσφατα αλβανικά ΜΜΕ έφεραν στο φως μια συμφωνία του Ράμα με τον Ερντογάν. Τίρανα και Άγκυρα υπέγραψαν σχέδιο αμυντικής συνεργασίας, όπου εκεί μέσα εντάσσεται και το θέμα μετεγκατάστασης αλλοδαπών μουσουλμάνων από την Τουρκία στην Αλβανία. Μια συμφωνία τύπου Τουρκίας-Λιβύης,, που θα ολοκληρωθεί εντός του 2020, σε θέματα άμυνας και ασφάλειας. Σύμφωνα με αποκαλύψεις ομογενειακών ιστοσελίδων έχει συμφωνηθεί η μετεγκατάσταση τουλάχιστον 30.000 Σουνιτών Μουσουλμάνων σε περιοχέςτης Βορείου Ηπείρου. Εκεί όπου πλειοψηφεί το Ελληνικό στοιχείο και δη κοντά στα Ελληνικά σύνορα.
Ενας από τους σημαντικότερους αρωγούς του αλβανικού κράτους τόσο στον στρατιωτικό τομέα όσο και σε περιόδους εκτάκτων αναγκών είναι η Τουρκία, αναφέρεται σε ανακοίνωση του αλβανικού υπουργείου Αμυνας με αφορμή την υπογραφή της συμφωνίας.

Προτού προχωρήσω, θα ήταν ιστορική παράλειψη, να μη αναφερθεί μια αναγκαία ιστορική επισήμανση και διευκρίνηση, για το έπος του 1821, ειδικά σήμερα που είναι επίκαιρες οι διεκδικήσεις των Τ/Αλβανών και Τούρκων… Η σημαντική επίκαιρη επισήμανση λοιπόν: Κάποιοι ανιστόρητοι κακοπροαίρετοι ανθέλληνες, χαρακτηρίζουν Αλβανούς αντί του σωστού Έλληνες Αρβανίτες τους ηρωικούς όμαιμους, ομόθρησκους, ομόγλωσσους Έλληνες καπεταναίους και αγωνιστές… που μιλούσαν την Αρβανίτικη διάλεκτο ή και συνεχίζουν να μιλούν, διάλεκτο εμπλουτισμένη με Αρχαιοελληνικές λέξεις…. Επιλέγω τυχαία σαν παράδειγμα τον θρυλικό Καπεταναίο Μάρκο Μπότσαρη, ο οποίος ήταν Έλληνας Σουλιώτης Αρβανιτόφωνος, χωρίς να έχει καμμία σχέση με Αλβανούς…..Άλλο Αλβανοί και άλλο ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! Ούτε εξ αίματος, ούτε εξ αγχιστείας, ούτε από πλευράς θρησκείας, ούτε από πλευράς γώσσας, ΟΥΤΕ….Αν κάποιος αποκαλούσε τον Μπότσαρη Αλβανό η Τουρκαλβανό σίγουρα θα είχε κομμένο το κεφάλι. Για περισσότερα αυταπόδεικτα στοιχεία περί Ελληνικότητας των Ελλήνων Αρβανιτών Search, Έλληνες Αρβανίτες και Αλβανοί .Μπότσαρης κ.ά. Σημείωση: Δηλαδή αν οι Κύπριοι, οι Μικρασιάτες, οι Ίωνες, οι Πόντιοι, οι Δωδεκανήσιοι, οι Κρήτες, οι Ρόδιοι κ.ά. επειδή μιλούν με διαφορετική διάλεκτο αρχαιοελληνικής γνήσιας ρίζας εθεωρούντο ως αλλοεθνείς …. τότε δεν θα υπήρχε τίποτα ΕΛΛΗΝΙΚΟ! Ο Μπότσαρης όταν πρωτοεπισκεύθηκε τα κατεχόμενα Επτάνησα, βρωντοφώναξε…Κανένας Έλληνας δεν αισθάνεται Ελεύθερος, όταν σε Ελληνικά εδάφη…. κυματίζουν ξένες σημαίες……!
Σημειώνεται ότι επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι επίσης Μωαμεθανοί Αλβανοί, ήταν (και είναι…) αδέλφια και σύμμαχοι με τους βαρβάρους Οθωμανούς. Στα φλάμπουρα τους πάντα τιμούσαν το έμβλημα του μισοφέγγαρου και ουκ ολίγα απεχθή εγκλήματα διέπραξαν κατά των Ελλήνων. ( Ίδε παρομοίως και Αλβανούς Τσάμηδες συμμάχους των Γερμανών ΝΑΖΙ.)
Και σήμερα, αμυντικές συμφωνίες υπογράφουν με τον Ερντογάν, όπως επίσης και αποδοχή των εντολών του περί εγκατάστασης χιλιάδων εποίκων Ισλαμιστών – Τζιχαντιστών, δήθεν προσφύγων στην Ελληνική Β. Ήπειρο….. με σκοπούς αλλότριους…αλλά αυτονόητους….. Εκτοπισμός της ισχυρής Ελληνικής μειονότητας από τις πατρογονικές εστίες…. και ιστορικά τιμημένα Ελληνικά χώματα…. που ποτισμένα είναι από Ελληνικό αίμα….
Με τους αδελφούς τους Τούρκους τους χωρίζει μια μικρή διαφορά μόνο…Οι μεν, μας κατέβηκαν από την βαθύτερη βάρβαρη Ανατολή, οι δε από από την τότε επίσης βάρβαρη και απολίτιστη περί την Κασπία περιοχή, το σημερινό Ναγκεστάν και Β. Αζερμπαϊστάν…. Κατά τα άλλα….και αυτοί είναι χωρίς ιστορία, πολιτισμό, φιλοσοφία, αλλά έχουν πλούσιο ποινικό μητρώο. Όμοιος, ομοίω αεί πελάζει…..
Και συνεχίζω……. Με ερανισμένα ενδεικτικά ιστορικά αποσπάσματα και πρόσθετα σχόλια, προς ενημέρωση και γνώση, των ανιστόρητων Αλβανών, αλλά και των υπολοίπων δόλιων, που στηρίζουν και αυτούς και τους συμμάχους και φίλους τους Τούρκους ισλαμιστές επίδοξους ολετήρες του Ελληνισμού ….
Οἱ Ἀλβανοί φωνάζουν καί λέγουν πολλά διά τήν καταγωγήν τους…., αλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι μία καί εἶναι μοναδική Περί Ἀλβανῶν, ὁμιλοῦν τά γραπτά κείμενα καί λέγουν ὅτι δέν εἶναι Εὐρωπαϊκός λαός. Κατοικοῦσαν περί τήν Κασπίαν, τό σημερινόν Νταγκεστάν καί βόρειον Ἀτζερμπαϊστάν. Ἦταν κτηνοτρόφοι, λάτρευαν τόν Ἥλιο καί τήν Σελήνην, πού τούς προσέφεραν ἀνθρωποθυσίας. Ὑποτάχθησαν εἰς τούς Ρωμαίους τόν 1ον Π.Χ αἰῶνα. Ἡ Ἀλβανία ὡς Βαλκανική περιοχή ἀναφέρεται διά πρώτην φοράν ἀπό τόν Πτολεμαῖον, τόν 2ον Μ.Χ. αἰῶνα.

Τούς εἶχαν μεταφέροι οἱ Ρωμαίοι, καί τούς ἐγκατέστησαν εἰς τήν Βαλκανικήν ὡς ἐμπροσθοφυλακή φυλάξεως τῶν συνόρων τους. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλβανοί φωνασκοῦν καί λέγουν ὅτι εἶναι ἀρχαῖοι καί πολιτισμένοι! Τότε ἄς μᾶς ποῦν τί ἀλφάβητο ἔχουν, ἀπό πότε τό ἔχουν, ἐάν χρησιμοποιοῦν τό λατινικό ἀλφάβητο, τό ὁποῖον κατά βάσιν εἶναι τό τῆς Κύμης καί Χαλκίδος, ἤτοι Ἐλληνικόν. Πάντως τώρα τελευταίως ἔμαθαν νά κάνουν χρήσιν ἀλφαβήτου, ἤτοι οἱ ἴδιοι ὡς λαός δέν ἔχουν γραπτά κείμενα. Ἔχουν καί μία σημαίαν μέ δικέφαλον, οὔτε αὐτή εἶναι δική τους, εἶναι τοῦ Βυζαντίου.
Ο Στράβων ἐγεννήθη ἀπό πλουσίαν οἰκογένειαν τό 63 ἤ τό 64 Π.Χ. εἰς τήν Ἀμάσειαν τοῦ Πόντου, ὅπου καί ἀπέθανεν, εἰς ἠλικίαν 90 περίπου ἐτῶν (λίγο μετά τό 23 Μ.Χ.). Από τήν τοῦ Στράβωνος Γεωγραφίαν διαβάζομεν: ἐν αὐτῇ δὲ τῇ Ἀρμενίᾳ πολλὰ μὲν ὄρη πολλὰ δὲ ὀροπέδια, ἐν οἷς οὐδ’ ἄμπελος φύεται ῥᾳδίως, πολλοὶ δ’ αὐλῶνες οἱ μὲν μέσως οἱ δὲ καὶ σφόδρα εὐδαίμονες καθάπερ τὸ Ἀραξηνὸν πεδίον, δι’ οὗ ὁ Ἀράξης ποταμὸς ῥέων εἰς τὰ ἄκρα τῆς Ἀλβανίας καὶ τὴν Κασπίαν ἐκπίπτει θάλατταν, καὶ μετὰ ταῦτα ἡ Σακασηνὴ καὶ αὐτὴ τῇ Ἀλβανίᾳ πρόσχωρος καὶ τῷ Κύρῳ ποταμῷ, εἶθ’ ἡ Γωγαρηνή· Προσάρκτια δέ ἐστι τὰ ὑπερκείμενα τῆς Κασπίας θαλάττης ὄρη τὰ τοῦ Παραχοάθρα καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Ἴβηρες καὶ ὁ Καύκασος ἐγκυκλούμενος τὰ ἔθνη ταῦτα καὶ συνάπτων τοῖς Ἀρμενίοις, συνάπτων δὲ καὶ τοῖς Μοσχικοῖς ὄρεσι καὶ Κολχικοῖς μέχρι τῶν Από τόν Στέφανον Βυζάντιον, φιλόσοφον καί γεωγράφον (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε: Ἀλβανία χώρα πρός τοῖς ἀνατολικοῖς Ἴβηρσιν. Ἐκεῖ δέ καί τό ἔθνος οἱ Ἀλβανοί, ποιμενικοί καί μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ἰβήρων καί Κασπίας.
Ὑπόκειται δέ τῆ Σαρματία πρός μέν τῶ Πόντω ἡ Κολχική πρός δέ τῆ Κασπία ἡ Ἀλβανία. Ὁ Πλούταρχος (βίοι παράλληλοι) γράφει: Καταλιπὼν δὲ φρουρὸν Ἀρμενίας Ἀφράνιον αὐτὸς ἐβάδιζε διὰ τῶν περιοικούντων τὸν Καύκασον ἐθνῶν ἀναγκαίως ἐπὶ Μιθριδάτην. Μέγιστα δὲ αὐτῶν ἐστιν ἔθνη Ἀλβανοὶ καὶ Ἴβηρες, Ἴβηρες μὲν ἐπὶ τὰ Μοσχικὰ ὄρη καὶ τὸν Πόντον καθήκοντες, Ἀλβανοὶ δὲ ἐπὶ τὴν ἕω καὶ τὴν Κασπίαν κεκλιμένοι θάλασσαν. Οὗτοι πρῶτον μὲν αἰτοῦντι Πομπηΐῳ δίοδον ἔδοσαν·
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἰς τήν ἀήττητον ἐκπολιτιστικήν πορείαν του, ἀπέναντι του καί ὡς μισθοφόρους τῶν Περσῶν, εἶχεν καί τούς Ἀλβανούς. Εἰς τήν Ἀρριανοῦ «Ἀλεξανδρου ἀνάβασιν» ἀλλά καί ἀλλαχοῦ, διά τήν μάχην τῶν Γαυγαμήλων διαβάζομεν: Κατὰ δὲ τὸ δεξιὸν οἵ τε ἐκ Κοίλης Συρίας καὶ οἱ ἐκ τῆς μέσης τῶν ποταμῶν ἐτετάχατο, καὶ Μῆδοι ἔτι κατὰ τὸ δεξιόν, ἐπὶ δὲ Παρθυαῖοι καὶ Σάκαι, ἐπὶ δὲ Τόπειροι καὶ Ὑρκάνιοι, ἐπὶ δὲ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσεῖναι, οὗτοι μὲν ἔστε ἐπὶ τὸ μέσον τῆς πάσης φάλαγγος. κατὰ τὸ μέσον δέ, ἵνα ἦν βασιλεὺς Δαρεῖος, οἵ τε συγγενεῖς οἱ βασιλέως ἐτετάχατο καὶ οἱ μηλοφόροι Πέρσαι καὶ Ἰνδοὶ καὶ Κᾶρες οἱ ἀνάσπαστοι καλούμενοι καὶ οἱ Μάρδοι τοξόται. Ὡς δὲ ὁμοῦ ἤδη τὰ στρατόπεδα ἐγίγνετο, ὤφθη Δαρεῖός τε καὶ οἱ ἀμφ’ αὐτόν, οἵ τε μηλοφόροι Πέρσαι καὶ Ἰνδοὶ καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Κᾶρες οἱ ἀνάσπαστοι καὶ οἱ Μάρδοι τοξόται, κατ’ αὐτὸν Ἀλέξανδρον τεταγμένοι καὶ τὴν ἴλην τὴν βασιλικήν. ἦγε δὲ ὡς ἐπὶ τὸ δεξιὸν τὸ αὑτοῦ Ἀλέξανδρος μᾶλλον, καὶ οἱ Πέρσαι ἀντιπαρῆγον, ὑπερφαλαγγοῦντες πολὺ ἐπὶ τῷ σφῶν εὐωνύμῳ. Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει: …”Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν”… Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων. Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει: Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν … . Καί πράγματι οἰ Ἀλβανοί δέν ἔχουν ὡς ἀποδεικνύεται οὐδεμίαν σχέσιν μέ τούς Ἰλλυριούς. Ὁ Φίλλιπος ἀλλά καί ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος πρίν ξεκινήσουν πρός ἀνατολάς, εἶχαν ἐκστρατεύσει πρός βοράν διά νά εἶναι ἀπαλλαγμένη ἡ Μακεδονία ἀπό τυχόν εἰς βάρος των ἐκστρατείας τῶν βορείων γειτόνων της, ὁπου μεταξύ αὐτῶν ἦσαν καί οἱ Ἰλλυριοί τούς ὁποίους ἐξουδετέρωσαν, καί ἔκτοτε δέν ἀναφέρονται.
Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄ επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε:
ΑΛΒΑΝΙΑ: Υπό των νεωτέρων γεωγράφων καλείται μία των επαρχιών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας εκτεινομένη παρά το Αδριατικόν και το Ιόνιον πέλαγος και περιλαμβάνουσα δύο διακεκριμένας Επαρχίας των αρχαίων γεωγράφων την Ιλλυρίαν και Ήπειρο. Η χώοα αυτή κατά τόν μεταίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους. Οί κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων καϊ Οθωμανών καί Έλλήνων. Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία καί η Ελληνική, η τουρκική κλπ
Στις αρχές του 20αι. ο πρωθυπουργός της Σερβίας Πάσιτς δήλωνε περί του Αλβανικού ζητήματος, σε συνέντευξη που έδωσε στην Γαλλική εφημερίδα “Χρόνος”:
“Οι Αλβανοί ουδέποτε είχον ιστορικόν βίον και ουδέποτε υπήρξε Αλβανία με την γεωγραφική έννοιαν ήν δίδουσι σήμερον οι εν Ευρώπη, μάλιστα δε οι προπαγανδισταί. Ανεξαρτήτως απο το ζήτημα περί καταγωγής και γλώσσης των Αλβανών, είναι βέβαιον ότι είτε Ιλλυριοί ήσαν ούτοι αρχαιώθεν είτε μετανάστες εξ Ασίας, πολιτικόν βίον ουδέποτε έσχον”. Βεβαίως τα λεγόμενα του Σέρβου πολιτικού και μάλιστα πρωθυπουργού, ο καθένας θα περίμενε να κρύβουν πολιτικές σκοπιμότητες. Ωστόσο σε αυτό που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή είναι η αναφορά του Πάσιτς στην Ασιατική καταγωγή των Αλβανών. Ὀφείλουν καί πρέπει νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν χώραν τῶν προγόνων των. Αποσπασματικέ πληροφορίες: Ἐγκυκλοπαίδια .
Ο Peter Lock, στο έργο του «Οι Φράγκοι στο Αιγαίο, 1204-1500», γράφει ότι η πρώτη αναφορά σε οργανωμένες επιθέσεις Αλβανών στην Ελλάδα, υπάρχει σε βενετικά αρχεία.
Συγκεκριμένα, η πρώτη μαζική επίθεση, έγινε στον Πτελεό της Θεσσαλίας το 1350.
Τον 17ο – 18ο αιώνα, οι Σκιπετάρ, όπως αποκαλούνταν οι ίδιοι ως τότε, άλλαξαν το όνομα τους σε «Αλβανοί». Οι δύο, σκοτεινοί αυτοί αιώνες, της αλβανικής ιστορίας, ο 17ος και ο 18ος , είναι επίσης συνδεδεμένοι με τον προσηλυτισμό της πλειονότητας των Αλβανών στο Ισλάμ. Αρχικά, η αλβανική ελίτ, υποστήριξε ότι ήταν απόγονοι των Πελασγών! Στη συνέχεια όμως, οι Πελασγοί αντικαταστάθηκαν από τους Ιλλυριούς.Ένας από τους πρώτους που αμφισβήτησαν την καταγωγή των Αλβανών από τους αρχαίους Ιλλυριούς της Βαλκανικής, ήταν ο Νικόλαος Νικοκλής, στο έργο του “Περί της Αυτοχθονίας των Αλβανών ήτοι Σκιπετάρ”, που έγραψε στη Γερμανία το 1855. Ο Νικοκλής, θεωρούσε ότι οι Αλβανοί κατάγονται από την περιοχή του Καυκάσου.
Ο Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι) γράφει σχετικά: “Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπί Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες” Στράβωνος Γεωγραφία. Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν. Άλλες αναφορές για την Αλβανία της Κασπίας γίνονται από τον Αρριανό στο έργο του ‘Αλεξάνδρου Ανάβασις ‘, όπου οι Αλβανοί βρίσκονται αντιμέτωποι ως εχθρικό τμήμα ενταγμένο στις περσικές δυνάμεις του Δαρείου κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. “Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδροντεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην.”
Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε : Αλβανοί, ΣκύθαιΑπό τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.
Υποστηρίζεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Παννονίας υπήρξαν οι Ιλλυριοί (πελασγικός λαός και συγγενής των Ελλήνων). Η Παννονία σήμερα περιέχεται στα εδάφη των κρατών της Σερβίας, Βοσνίας, Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και βορείου Αλβανίας.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:…”Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν”…
Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.
Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει: Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν … .Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν
Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄ επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε: ΑΛΒΑΝΙΑ: Υπό των νεωτέρων γεωγράφων καλείται μία των επαρχιών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας εκτεινομένη παρά το Αδριατικόν και το Ιόνιον πέλαγος και περιλαμβάνουσα δύο διακεκριμένας Επαρχίας των αρχαίων γεωγράφων την Ιλλυρίαν και Ήπειρο Η χώοα αυτή κατά τόν μεταίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους. Οί κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων καϊ Οθωμανών καί Έλλήνων. Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία καί η Ελληνική, η τουρκική κλπ.
Στις αρχές του 20αι. ο πρωθυπουργός της Σερβίας Πάσιτς δήλωνε περί του Αλβανικού ζητήματος, σε συνέντευξη που έδωσε στην Γαλλική εφημερίδα “Χρόνος”: “Οι Αλβανοί ουδέποτε είχον ιστορικόν βίον και ουδέποτε υπήρξε Αλβανία με την γεωγραφική έννοιαν ήν δίδουσι σήμερον οι εν Ευρώπη, μάλιστα δε οι προπαγανδισταί. Ανεξαρτήτως απο το ζήτημα περί καταγωγής και γλώσσης των Αλβανών, είναι βέβαιον ότι είτε Ιλλυριοί ήσαν ούτοι αρχαιώθεν είτε μετανάστες εξ Ασίας, πολιτικόν βίον ουδέποτε έσχον”. Είναι πανσπερμία φυλών που ήρθαν στην περιοχή μεταγενέστερα. …..
Πιο αναλυτικά……Η καταγωγή των Αλβανών είναι ομιχλώδης. Αν και ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι είναι απόγονοι των Ιλλυριών, άλλοι υποστηρίζουν, ότι ήρθαν πολύ μεταγενέστερα μετά την εξαφάνιση των Ιλλυριών από τους Σλάβους. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, οι Σλάβοι εξαφάνισαν τους Ιλλυριούς κι έκτισαν πόλεις στην περιοχή, εξ ου και τα σλάβικα τοπωνύμια στην Αλβανία.
Όσο για τους Ιλλυριούς, τα στοιχεία για τη γλώσσα τους δεν είναι πολλά. Δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για την ταύτιση της αλβανικής με την ιλλυρική. Γλωσσολογικά αυτό μάλλον δεν στέκει, αφού η ιλλυρική ανήκει στην Centum κατηγορία των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών (λένε το 100 με κ, σαν τους ρωμιούς), ενώ η αλβανική ανήκει στην Satem κατηγορία (λένε το 100 με τσ και οχι με κ).
Υπάρχει επίσης η θεωρία, ότι η αλβανική γλώσσα δεν προέρχεται από την ιλλυρική, αλλά από τη θρακική, αφού η θρακική ήταν γλώσσα Satem, όπως και η αλβανική.
Η αλβανική γλώσσα ως γνωστόν δεν διαθέτει δική της θαλασσινή ορολογία (οι Ιλλυριοί ήταν γνωστοί ιστορικά σαν δεινοί πειρατές. Τη θαλασσινή της ορολογία την έχει δανειστεί εξ ολοκλήρου, ακόμη και για τα ψάρια, από τη νέα ελληνική και την ιταλική. Επομένως, οι Αλβανοί από την περιοχή που προήλθαν δεν είχαν επαφή με τη θάλασσα και φυσικά δεν είναι αυτόχθονες και απόγονοι των Ιλλυριών.
Όποια και αν ήταν η πρωταρχική κοιτίδα των Αλβανών, οι Αλβανοί εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Αλβανία τον μεσαίωνα, σε μια περίοδο, όπου δεν ζούσαν στην περιοχή Ιλλυριοί, αλλά Σλάβοι, Κέλτες και Βλάχοι. Επομένως, οι Αλβανοί είναι ένας νεότερος βαλκανικός λαός, χωρίς βάθος ιστορίας, όπως υποστηρίζει η κρατικοεθνικιστική ιστορία της Αλβανίας.
«Ελεύθερη Έρευνα»: Στάλες του ποταμού Πολιτισμός).
Βασισμένοι σε αυτά και άλλα παρόμοια αποσπάσματα οι Αλβανοί φαντασιώνονται, ότι οι Ηπειρώτες ήταν Ιλλυριοί, και άρα πρόγονοί τους. Όμως τα αρχαία κείμενα ξεκάθαρα διαχωρίζουν τους Ιλλυριούς από τους Ηπειρώτες. Ο Σκύλαξ έγραψε: «Μετά δε τους Ιλλυριούς, χάονες».

Ειδικά για τους αλβανικούς μύθους, διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Θεμελιώδεις μύθοι του αλβανικού εθνικισμού
Το αλβανικό εθνικό φαντασιακό
Ιλλυριοί, πελασγοί κ.λπ. μύθοι
Οι Σέρβοι κατέλαβαν την Ήπειρο και κυριάρχησαν σε αυτήν ανάμεσα στο 1348 και 1358, έχοντας μαζί τους Αλβανούς μισθοφόρους. Μετά τον τερματισμό των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων, οι Σέρβοι επέτρεψαν στους Αλβανούς, σαν ανταμοιβή των υπηρεσιών τους, να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους τόσο στην Αιτωλοακαρνανία όσο και στην Αμβρακία της Ηπείρου, περιοχή, που περιλαμβάνει τους σημερινούς νομούς Άρτας και Πρέβεζας.
Επομένως, οι Αλβανοί δεν ήταν αυτόχθονες στην Ήπειρο, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να διακηρύσσουν, ότι τάχα η Ήπειρος ήταν ανέκαθεν αλβανική και να έχουν εδαφικές διεκδικήσεις επί εδαφών, που περιλαμβάνονται μέσα στα όρια του σημερινο Ελληνικού κράτους.
.Οι Αλβανοί δεν εμφανίζονται, παρά μόνον σε αναφορές ιστορικών πηγών κατά τον 11ο αιώνα. Η πρώτη αναφορά γίνεται όχι ακριβώς για «Αλβανούς», αλλά για «αρβανίτες» γύρω στα 1043 και μετά γύρω στα 1080 και για την περιοχή Άλβανον ή Άρβανον. Μέσα στον επόμενο αιώνα αργότερα αρχίζουμε να ακούμε για την περιοχή Άρβανον σαν πριγκιπάτο πλέον. Αφού οι Αλβανοί ισχυρίζονται ότι είναι αυτόχθονες, πού είναι οι βυζαντινές μαρτυρίες για ύπαρξη Αλβανών πριν τον 11ο αιώνα μ.Χ; Το λογικό είναι ότι οι Ιλλυριοί εξαφανίστηκαν και οι Αλβανοί ήρθαν από κάπου αλλού.
Αλβανία χωρίς αλβανικά τοπωνύμια
Η μελέτη των τοπωνυμίων από μόνη της πείθει, πως τα Ιλλυρικά είχαν πλέον εξαφανιστεί αιώνες πριν και πως οι Αλβανοί αντικατέστησαν ή αναμίχθηκαν με τους Σλαβικούς, Λατινικούς και Βλαχικούς πληθυσμούς της Βόρειας και Νότιας Αλβανίας. Για τα ελληνικά τοπωνύμια της παράλιας και Νοτίου Αλβανίας δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε. Οι τοπωνυμιακές αποδείξεις βρίθουν. Έτσι έχουμε τις πόλεις:
Fier ή Fieri από το ιταλικό fiera, που σημαίνει χώρος εμπορικής έκθεσης, παζαριού, εμποροπανήγυρης (στην περιοχή της αρχαίας ελληνικής Απολλωνίας).
Gjirokastër – Αργυρόκαστρο.
Vlora ή Vlorë – Αυλώνα,αλλά..στην..γκέκικη..διάλεκτο Vlonë.
Himarë – Χειμάρα,η..αρχαιοελληνική Χίμαιρα.
Επισκοπή / Δρόπολη,η…κατεστραμμένη Voskopoja – Μοσχόπολη κ.λπ..
Από τα σλάβικα θα αναφέρουμε το Βεράτι – Berati κτισμένο από τον Κάσσανδρο σαν μακεδονική αποικία, την Αντιπάτρεια, που μετονομάστηκε από τους βυζαντινούς ως Πουλχεριόπολις και με την κατάληψή της από τους βούλγαρους ονομάστηκε στη σλαβική Бѣлградъ – Βελιγράδι – Beligrad (= Λευκούπολη), που οι ρωμιοί το απέδωσαν ως Βελλέγραδα. Η αλβανική παραφθορά του είναι το Berati.
Στην περίπτωση του Ελμπασάν γνωρίζουμε, πως επανιδρύθηκε πάνω στο προϋπάρχον ελληνικό Νιόκαστρο από τον Μωάμεθ τον Β΄ και ονομάστηκε Il-basan, το οποίο στα τούρκικα σημαίνει: «το κάστρο».
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΥΣ.
Η γλωσσολογία μας δίνει ενδείξεις για το πότε ήρθαν οι Αλβανοί στη σημερινή Αλβανία. Η αλβανική απόδοση του Δυρραχίου –Dùrrës– μας παρέχει σημαντικές πληροφορίες. Δυρράχιον είναι το κτισμένο σε δύο ράχες – η αρχαία ελληνική πόλη Επίδαμνος), στα λατινικά Dyrrachium, ιταλικά Durazzo (λόγω της βενετικής παρουσίας).
Αν το όνομα του Δυρραχίου είχε εισέλθει στην αλβανική απευθείας από την ελληνική ή κλασική λατινική γλώσσα τότε οι αλβανοί θα έλεγαν την πόλη Durrëq, μιας και το σύμπλεγμα -kj- των λατινικών δανείων έδωσε το ουρανωμένο υπερωικό q (= kʲ).
Γιατί όμως οι αλβανοί λένε την πόλη Durres; To αλβανικό /s/ στη λέξη Durrës προέρχεται από την τροπή tš [= č]>s, που συνέβη μετά την εισαγωγή των πρώιμων σλαβικών δανείων (~ 630 μ.Χ.) μιας και σε αυτά το σλαβικό /tš/ = /č/ κατέληξε s (λ.χ. σλαβ. porǫčiti > αλβ. porosit).
Το πρώιμο αλβανικό όνομα της πόλης ήταν Durrëtš και το /tš/ αυτό δεν μπορεί να προήλθε κατευθείαν από το ελληνικό Δυρράχιον ή το λατινικό Durràchium, διότι τότε το αλβανικό όνομα θα ήταν Durrëq. Άρα η αλβανική γλώσσα χρειάζεται έναν γλωσσικό διαμεσολαβητή, που μπορεί να πάρει το ελληνο-λατινικό /kj/ και να το προστριβοποιήσει σε /tš/ = /č/.
Τι λέει η σύγχρονη επιστήμη για την καταγωγή των Ιλλυριών
Οι περισσότεροι ξένοι επιστήμονες, γλωσσολόγοι, αρχαιολόγοι, ιστορικοί και εθνολόγοι απορρίπτουν την ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου, Th. Capidan, στο τέταρτο διεθνές συνέδριο γλωσσολόγων, που συγκλήθηκε τον Αύγουστο του 1936 στην Κοπεγχάγη, αρνείται την εντοπιότητα των Αλβανών στο έδαφος του τωρινού αλβανικού κράτους. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Η απουσία τοπωνυμιών ιλλυρικής καταγωγής στην περιοχή της Αλβανίας απαιτεί οι επιστήμονες να αναζητήσουν τη χώρα των αλβανών μέσα σε μια περιοχή από το εσωτερικό της χερσονήσου της Βαλκανικής ή οι πρόγονοι των Αλβανών θα μπορούσαν να είχαν σχέση με τους Ρουμάνους».
Ο Ρουμάνος ακαδημαϊκός και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου επίσης, Al. Rosetti, σε άρθρο του δημοσιευμένο το 1969 σε αλβανικό περιοδικό μάλιστα, με γλωσσολογικά δεδομένα εξηγεί, ότι οι Αλβανοί έχουν έρθει αργά στην περιοχή, που σήμερα κατοικούν: «Ως μια πρωτόγονη κατοικία των προγόνων των Αλβανών, η ορολογία πλοήγησης και αλιείας, που είναι δανεισμένη, αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι Αλβανοί έχουν φτάσει αργά σε παραθαλάσσιες περιοχές». Οι Αλβανοί δανείστηκαν από άλλες γλώσσες τους όρους ναυσιπλοΐας και αλιείας, όπως προαναφέραμε. Αν είναι απόγονοι των Ιλλυριών, οι οποίοι ήταν ναυτικός λαός, γιατί δεν έχουν λέξεις ναυσιπλοΐας στη γλώσσα τους;
Ο Ρουμάνος ακαδημαϊκός και καθηγητής του ίδιου πανεπιστημίου, Radu Vulpe, έγραψε, ότι στον βορειοηπειρωτικό χώρο δεν συναντά ανθρωπωνύμια ιλλυρικά, αλλά μόνο ρωμαϊκά και ελληνικά.
Ο Dr. βαλκανολόγος–ρουμανιστής Αχιλλεύς Λαζάρου, αρνείται την ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών και τους θεωρεί ως Δαρδάνους και την πρωταρχική κοιτίδα τους τη Δαρδανία, δηλαδή το Κόσοβο. Γράφει στο βιβλίο του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδ. 2010, 4ος τόμος, σελ. 620): «Οι Skok, Tagliavini, Georgiev ορίζουν ως αρχική κοιτίδα των αλβανών τη Δαρδανία. Οι Δάρδανοι λοιπόν και μετέπειτα –κατά Skok– σκυπιτάροι προσεγγίζοντας βαθμιαία τα βόρεια παραμεθόρια της Βορείου Ηπείρου, όπου κείνται και τα Άρβανα, προσκτώνται νέο εθνικό όνομα, αρβανίτης, αρβανός–αλβανός, αλλά ταυτόχρονα εμβολιάζουν τους αυτόχθονες με το γλωσσικό όργανό τους, τους εκδαρδανίζουν». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, που συμμερίζεται και ο Λαζάρου, η γλώσσα των δαρδάνων ήταν η αλβανική.
Οι Δάρδανοι–Αλβανοί κατέβηκαν πολύ μεταγενέστερα στη σημερινή περιοχή, που κατοικούν σήμερα και συνάντησαν τους από γένεσης τους Έλληνες κατοίκους της Βορείας Ηπείρου κι έτσι δημιουργήθηκε αυτό, που αποκαλούμε ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ οι οποίοι και έχουν ιστορικά αυταπόδεικτα μόνο Ελληνικές ρίζες. Όταν ήρθαν εδώ οι Δάρδανοι πήραν το όνομα αρβανοί–αλβανοί από τους εδώ Ηπειρώτες της περιοχής και όχι Αρβανίτες. Το «Αρβανίτες» ίσχυε και ισχύει ιστορικά ΜΟΝΟ, για τους ΕΛΛΗΝΕΣ, οι οποίοι με την πάροδο των χρόνων διαμόρφωσαν μια ιδιόμορφη μουσική διάλεκτο, εμπλουτισμένη με αρχαιοελληνικές λέξεις και φράσεις. Μια γλώσα με ελληνικές ρίζες και παραδόσεις….όπως των Κυπρίων, Ποντίων, Μικρασιατών, Κρητικών κ.ά. που όταν μιλούν ηχεί και ο μουσικός ήχος της Ελληνικής γλώσσας…..Έρωτας χρυσόφτερος η γλώσσα μας…..Γράφει ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, για την μουσικότητα της Ελληνικής γλώσσας.
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

Ερχόμενοι στη σημερινή περιοχή της Αλβανίας δανείστηκαν το όνομα αρβανοί–αλβανοί, αλλά ποτέ τους δεν χρησιμοποιούν αυτό το όνομα μεταξύ τους, αλλά μόνο το Σκιπτάρ.
Ο καθηγητής γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, γράφει: «Η παλιότερη άποψη, ότι η αλβανική γλώσσα συνεχίζει πιθανώς την αρχαία ιλλυρική, σήμερα δεν γίνεται ευρύτερα αποδεκτή. Ο γλωσσολόγος Krahe απέδειξε, ότι η αλβανική δεν συνδέεται με την ιλλυρική. Την ιλλυρική συνεχίζει στην Κάτω Ιταλία η Μεσσαπική γλώσσα». («Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής γλώσσας», σελ. 41, 1986).
Ο John Wilkes, καθηγητής αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Yates και ειδικός μελετητής του ιλλυρικού πολιτισμού, αμφισβητεί τη σχέση των Αλβανών με τους Ιλλυριούς και θεωρεί, ότι αυτή η θεωρία έχει αναπτυχθεί για καθαρά πολιτικούς λόγους. Γράφει συγκεκριμένα: «Οι ισχυρισμοί, που έχουν διατυπώσει εδώ και πολλά χρόνια περί άμεσης καταγωγής τους από τους αρχαίους Ιλλυριούς συνοδεύονται στις μέρες μας από επιχειρήματα, τα οποία αποσκοπούν να αποδείξουν, ότι το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια αποτελούν μέρος της αρχαίας πατρίδας των Ιλλυριών και πως, επομένως, είναι φυσική η ένωσή τους με το σύγχρονο αλβανικό κράτος». («Ιλλυριοί», σελ. 55, 1992). Η πραγματικότητα είναι, ότι οι Σλάβοι προϋπήρχαν των Αλβανών στην περιοχή του Κοσόβου και των Μετοχίων, όπου είχαν αναπτύξει έναν σημαντικό πολιτισμό, και οι Αλβανοί εγκαταστάθηκαν και κατέλαβαν τις περιοχές αυτές.
Άρα και ένας άλλος γλωσσολόγος απορρίπτει τη σχέση της αλβανικής γλώσσας με την ιλλυρική, κάτι που δείχνει, ότι η ιλλυρική θεωρία είναι μια θεωρία για εσωτερική κατανάλωση εντός της Αλβανίας, ώστε να αναπτερώσει το εθνικό φρόνημα των Αλβανών. Αλλά η παραποίηση και διαστρέβλωση της ιστορικής πορείας ενός λαού, βέβαιον είναι ότι εις βάρος του είναι καθώς η ιστορία είναι αμείλικτη και δεν μπορεί κανείς εκ των υστέρων να την αλοιώσει…..
Ο γερμανικός ιστορικός Gottfried Schramm στο βιβλίο του «Anfange des albanischen Chrisrentums: Die frruhe bekehrung der Bessen und ihre langen Folgen» («Οι απαρχές του χριστιανισμού ανάμεσα στους αλβανούς. Ο πρώιμος προσηλυτισμός των βησσών και οι μακροχρόνιες συνέπειές του»), που δημοσιεύθηκε το 1994, ήταν ο πρώτος, που συνέδεσε με σοβαρά στοιχεία τους προγόνους των σημερινών αλβανών με τους βησσούς της Θράκης. Η βασική παρατήρηση του Schramm είναι, ότι οι πρόγονοι των σημερινών Αλβανών έγιναν χριστιανοί πολύ νωρίς, δηλαδή περίπου τον 4ο αιώνα, και γιʼ αυτό απουσιάζουν ανάμεσά τους οποιαδήποτε ίχνη προ-χριστιανικής θρησκείας. Ο Schramm θεωρεί ως χρονικό πλαίσιο για τη μετακίνηση των βησσών από τη Θράκη στη σημερινή Αλβανία τον 9ο αιώνα.
Ιστορικοί υποστηρίζουν την καταγωγή των Αλβανών από τον Καύκασο
Η καταγωγή των Αλβανών από τον Καύκασο πρωτοδιατυπώθηκε στα νεότερα χρόνια τον 18ο αιώνα. Οι ευρωπαίοι ιστορικοί Le-Quien και Assemani υποστήριξαν, ότι οι Αλβανοί είναι μιγάς λαός συνοθύλεμα πρωτόγονων φυλώ οι οποίες τον 7ο μ.Χ. αιώνα από την «Αλβανία» του Καυκάσου μέσω της μεσημβρινής Ρωσίας και της Τουρκικής χερσονήσου μετανάστευσαν στα Βαλκάνια.
Έγραψαν οι εν λόγω ιστορικοί: «Οι αρχαίοι ονόμαζαν Αλβανία μια ορεινή χώρα σχεδόν άγρια, αρδευόμενη υπό του Κουρ, ευρισκόμενη προς την άνω Ασία μεταξύ Ιβηρίας και της απέραντου εκείνης λίμνης της μέχρι των ορίων της Ευρώπης και της Ασίας εκτεινομένης, της Κασπίας θαλάσσης. Και αυτή αφού αλώθηκε από τους Τούρκους και στερήθηκε το όνομά της ονομασθείσα Κιρβάν, οι δε κάτοικοί ηττηθέντες κατέφυγαν στην Ελλάδα προς τον κόλπο της Ενετίας».
Οι απόψεις αυτές βασίζονται σε κάποια αποσπάσματα του Πτολεμαίου, ο οποίος μιλά για μια φυλή με το όνομα Αλβανοί, που ζούσαν στον Καύκασο: «Η μεν ουν Μιθριδάτου δίωξις ενδεδυκότος εις τα περί Βόσπορον έθνη και την Μαιώτιν απορίας είχε μεγάλας. Αλβανοί δε αύθις αφεστώτες αυτώ προσηγγέλθησαν… Εν ταύτη τη μάχη λέγονται και Αμαζόνες συναγωνίσασθαι τοις βαρβάροις, από των περί τον Θερμώδοντα ποταμόν ορών καταβάσαι. Μετά γαρ την μάχην σκυλεύοντες οι ρωμαίοι τους βαρβάρους πέλταις Αμαζονικαίς καὶ κοθόρνοις ενετύγχανον, σώμα δε ουδέν ώφθη γυναικείον. Νέμονται δε του Καυκάσου τα καθήκοντα προς την Υρκανίαν θάλασσαν, ουχ ομορούσαι τοις αλβανοίς, αλλά Γέλαι και Λήγες οικούσι δια μέσου. Και τούτοις έτους εκάστου δύο μήνας εις ταυτό φοιτώσαι περί τον Θερμώδοντα ποταμόν ομιλούσιν, είτα καθʼ αυτάς απαλλαγείσαι βιοτεύουσιν». («Βίοι Παράλληλοι, Πομπήιος», 35).
Η αλβανική εθνική αφύπνιση, γνωστότερη ως “Αλβανική Εθνική Αναγέννηση” (rilindja), ξεκίνησε τις δεκαετίες του 1830 και του 1840. Τουλάχιστον στο ξεκίνημά του, το αλβανικό εθνικό κίνημα, ήταν παρόμοιο με τα άλλα εθνικά κινήματα της ευρύτερης περιοχής. Ξεκίνησε από μια μικρή ελίτ διανοούμενων που ζούσαν, κυρίως, σε μεγάλες πόλεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και την Ευρώπη.
Αυτοί άντλησαν τις ιδέες και τα οράματά τους, κυρίως από τον Ελληνικό πολιτισμό και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.
Ο 19ος αιώνας, βρήκε τους Αλβανούς, ως έναν από τους πλέον καθυστερημένους και απομονωμένους λαούς της Ευρώπης. Ήταν αποκομμένοι και χωρίς επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο. Υπήρχε υποτυπώδες οδικό δίκτυο (μουλαρόδρομοι θα λέγαμε καλύτερα) και πλήρης αναρχία, ως τις αρχές του 20ου αιώνα, όπως γράφει ο Αλβανός ποιητής Ασντρένι που ζούσε στο Βουκουρέστι και χρειάστηκε δύο μέρες για να μεταβεί από το Δυρράχιο στα Τίρανα, που απέχουν περίπου 40 χιλιόμετρα!
Άλλο βασικό πρόβλημα της Αλβανίας, ήταν η έλλειψη ενός μεγάλου διοικητικού, οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου. Υπήρχε μεγάλος αριθμός περιφερειακών κέντρων τα οποία είχαν διαμάχες μεταξύ τους και αποτελούσαν έτσι, παράγοντες διχόνοιας.
Από την άλλη πλευρά, οι Οθωμανοί, ιδίως μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί (1774), που υπογράφτηκε έπειτα από την συντριπτική τους ήττα από τους Ρώσους και σήμανε την αρχή του εδαφικού κατακερματισμού της αυτοκρατορίας, υιοθέτησαν απέναντι στους Αλβανούς μια πολιτική υποκίνησης εσωτερικών τοπικών και θρησκευτικών διαιρέσεων και διαφορών. Θεωρούσαν τους Αλβανούς απλώς ως “Τούρκους”, κάτι που αποτέλεσε ένα από τα σοβαρότερα εμπόδια που συνάντησαν οι Αλβανοί στη δημιουργία της εθνικής τους ταυτότητας.
Παράλληλα, μεγάλο πρόβλημα αντιμετώπιζαν οι Αλβανοί και στην εκπαίδευση. Ως τα τέλη του 19ου αιώνα, σε ολόκληρη την Αλβανία υπήρχαν μόνο 2 αλβανικά σχολεία, ενώ τα ελληνικά και τα τουρκικά, έφταναν τα 5.000. Το αλβανικό αλφάβητο καθιερώθηκε μόλις το 1908! Λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ολόκληρη περιοχή της Miredita, μόνο τρεις (!) άνθρωποι μπορούσαν να γράφουν και να διαβάζουν σε συνολικό πληθυσμό 18.000. Ο Σέρβος, πρώην πρωθυπουργός, Vladan Georgevitch στο βιβλίο του “Les Albanais et les Grandes Puissances”, που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1913 και μεταφράστηκε και στα γερμανικά, προσπαθούσε να πείσει τους αναγνώστες του, ότι οι Αλβανοί ήταν τόσο υποανάπτυκτοι, που εξακολουθούσαν να έχουν ουρές!
Αλλά και ο Ιταλός E. Guicciardini, στο βιβλίο του “Impressioni d’ Albania. Nuova Antologia” εξηγεί ότι: “Η Τουρκία συμπεριφέρεται στους Αλβανούς Μουσουλμάνους χειρότερα από τους Χριστιανούς, εξαιτίας του φόβου που έχει ότι η ενότητα του Ισλάμ θα δοκιμαστεί αν δημιουργηθεί εθνική συνείδηση σε ένα μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, προβάλλοντας τη θρησκευτική αλληλεγγύη.
Στην Αλβανία, αυτή η αποτρεπτική πολιτική εκτείνεται επίσης και στον χριστιανικό πληθυσμό (η μόνη περίπτωση), καθώς οι Τούρκοι φοβούνται ότι θα έχουν αρνητική επιρροή επάνω στους Αλβανούς μουσουλμάνους”
Οι θεωρητικοί του αλβανικού εθνικού κινήματος:
Ο Naum Vedilarxhi (1767 – 1846), ήταν ο πρώτος ιδεολόγος του αλβανικού εθνικού κινήματος. Συνέκρινε την κατάσταση των Αλβανών, με εκείνη της προνύμφης που μια μέρα θα γίνει πεταλούδα.
Ο Πάσχο Βάσα ήταν πατριώτης, πολιτικός και μυθιστοριογράφος από τη Σκόδρα. Στο ποίημα του “O moj Shqypni” (“Ω φτωχή μου Αλβανία”), γράφει:
“Αφυπνισθείτε Αλβανοί, ξυπνήστε από το βαθύ ύπνο σας. Ας ορκιστούμε όλοι μας, σαν αδέλφια, να μην νοιαζόμαστε για εκκλησίες και τζαμιά. Η πίστη των Αλβανών είναι ο Αλβανισμός!”
Ο Naim Frasheri (1846 – 1900), ήταν Αλβανός εθνικιστής, μουσουλμάνος (Μπεκτασής), σημαντικός ρομαντικός ποιητής και σημαίνουν στέλεχος της “Αλβανικής Αναγέννησης”
Ο Fan Noli (Theofan Stilian Noli), (1882 – 1965), ήταν Αλβανός εθνικιστής, συγγραφέας, λόγιος, διπλωμάτης, πολιτικός και ιερωμένος, ιδρυτής της Αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πρωθυπουργός της Αλβανίας το 1924.
Τέλος, ο Gjergi Fishta (1871 – 1940), ήταν Αλβανός εθνικιστής, Φραγκισκανός μοναχός, ποιητής και μεταφραστής.
Το Συνέδριο του Βερολίνου – Η Λέγκα του Πρίζρεν
Μετά τη Συνθήκη Ειρήνης του Αγίου Στεφάνου και τα προβλήματα που αυτή δημιούργησε, συγκλήθηκε το Συνέδριο του Βερολίνου (1878) με σκοπό ένα πιο ορθολογικό διαχωρισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανάμεσα στις άλλες αποφάσεις του Συνεδρίου, αποφασίστηκε το μοίρασμα επαρχιών που κατοικούνταν από Αλβανούς σε άμεσους γείτονες. Το Συνέδριο δεν αναγνώριζε καν ότι υπήρχε “Αλβανικό Ζήτημα” και ο Γερμανός καγκελάριος Μπίσμαρκ, έστειλε ένα άλλο, πολύ πιο ανησυχητικό σήμα, λέγοντας ότι η “Αλβανία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια γεωγραφική έκφραση”. Δύο Αλβανοί Εθνικιστές ηγέτες ο Abdyl Frasheri και ο Υani Vreto που πήγαν στο Συνέδριο, δεν κατάφεραν να συναντήσουν κανένα σημαντικό πρόσωπο.
Αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της Λέγκας του Πρίζρεν, μίας πολιτικο -στρατιωτικής οργάνωσης, που σήμανε ουσιαστικά τη μετάβαση του “ρομαντικού” εθνικού κινήματος, σε ένα πραγματικά εθνικό κίνημα με εθνική αλβανική ιδεολογία.
Παρά την στρατιωτική ήττα της Λέγκας από τους Οθωμανούς, η ίδρυσή της αποτελεί μια ιστορική καμπή στην ιστορία των Αλβανών.

Η αυστριακή και ιταλική διείσδυση στην Αλβανία – Η ίδρυση του αλβανικού κράτους
Πάγιος στόχος της Ρωσίας κατά τον 19ο αιώνα, όπως έχουμε δει και σε άλλα άρθρα, ήταν η κάθοδος της στο Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά, η Αυστροουγγαρία είχε εδαφικές βλέψεις στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και άλλες βορειοδυτικές περιοχές των Βαλκανίων. Η δε Ιταλία, δεν μπορούσε να δεχτεί μια μεγάλη Ελλάδα και θεωρούσε την Αλβανία, περίπου ως προτεκτοράτο της. Με την ίδρυση σχολείων, τη συνδρομή του Βατικανού αλλά και με πολιτιστικές παρεμβάσεις, οι Ιταλοί είχαν πετύχει να διεισδύσουν στην Αλβανία.
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, Ιταλία και Αυστροουγγαρία έκαναν τα πάντα για να δημιουργήσουν αλβανικό κράτος, σε βάρος της Σερβίας στον βορρά και ειδικότερα της Ελλάδας στο νότο.
Παρά την καθυστέρηση στην κατάληψη των Ιωαννίνων, οι ελληνικές δυνάμεις στη συνέχεια, κατέλαβαν την Κορυτσά, την Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο και το Τεπελένι, ενώ Σέρβοι και Μαυροβούνιοι προέλαυναν προς το Δυρράχιο (οι πρώτοι) και τη Σκόδρα, την οποία και κατέλαβαν (οι δεύτεροι).
Παράλληλα, ελληνικές δυνάμεις ξεκίνησαν από την Πρέβεζα για την Αυλώνα. Οι Ιταλοί που το πληροφορήθηκαν, υποκίνησαν τους Αλβανούς να ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Αυλώνα(26/11/1912). Αρχηγός της κίνησης αυτής, ήταν ο Τούρκος Ισμαήλ Κεμάλ, ο οποίος “αυτοχρίστηκε” Αλβανός και ζήτησε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, να αποτρέψουν την κατάληψη από τις ελληνικές δυνάμεις της Αυλώνας, κάτι που πέτυχε.
Ασφυκτικές πιέσεις ασκήθηκαν προς τους Σέρβους να οπισθοχωρήσουν, αλλά και τους Μαυροβούνιους, να εγκαταλείψουν τη Σκόδρα.
Με τη Συνθήκη του Λονδίνου, στις 17/5/1913 και το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, στις 17/12/1913, καθορίστηκαν τα σύνορα του νέου αλβανικού κράτους, παρά τις διαμαρτυρίες και τις προσπάθειες της ελληνικής πλευράς, που έβλεπε ένα μεγάλο κομμάτι της Βόρειου Ηπείρου να προσαρτάται στην Αλβανία.
Έλληνες και Αλβανοί τον 19ο αιώνα – Προσπάθειες προσέγγισης
Τον Απρίλιο του 1847, ξεσηκώθηκαν οι εξισλαμισμένοι Έλληνες μουσουλμάνοι της περιοχής της Αυλώνας, ενάντια στον σουλτάνο, αφού ήρθαν σ’ επαφή με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας μας, Ιωάννη Κωλέττη. Αρχηγός του κινήματος, ήταν ο καταγόμενος από το Κούτσι της Αυλώνας Ζεϊνέλ (μπέης) Γκιώνη Λέκα, ο οποίος είχε προσωπική φιλία με τον Κωλέττη, από τον οποίο και επηρεάστηκε στις παράτολμες ενέργειές του.
Αρχικά, το κίνημα είχε πολλές επιτυχίες και εξαπλώθηκε από το Μπεράτι μέχρι την Κόνιτσα και τη Θεσπρωτία. Τελικά, οι Τούρκοι μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, συγκέντρωσαν ισχυρές δυνάμεις από τα Γιάννενα και το Μοναστήρι και συνέτριψαν τους επαναστάτες. Το κίνημα, είχε διάρκεια 5 μήνες (Απρίλιος- Αύγουστος 1847). Ο Γκιώνη Λέκα, κρύφτηκε μερικούς μήνες και αφού είδε ότι δεν υπήρχε σωτηρία, παραδόθηκε τον Οκτώβριο του 1848. Στις 15 Αυγούστου 1847, στο χωριό Κουρλέσι της Αυλώνας, 47 μπέηδες και άρχοντες της περιοχής, συνέταξαν ένα έγγραφο το οποίο έστειλαν στο Κωλέττη, με τον σύνδεσμο τους Στέφανο Τσάλη , από το Κηπαριό της Χειμάρρας. Σ’ αυτό, οι μουσουλμάνοι της περιοχής, δηλώνουν ότι είναι απόγονοι Ελλήνων και ζητούν βοήθεια της μητέρας Ελλάδας! Ουσιαστικά δηλαδή, την ένωση με τη χώρα μας.
Ο θάνατος του Κωλέττη (31 Αυγούστου 1847), έδωσε τέλος σε οποιαδήποτε σκέψη για περαιτέρω κινήσεις, ενώ ήταν καθοριστικός και για την αποτυχία του κινήματος του Γκιώνη Λέκκα . Μια δεύτερη προσπάθεια, φαίνεται ότι έγινε αργότερα, στα χρόνια του Γεώργιου Α’! Καθώς στη χώρα μας υπήρχε η άποψη ότι η Αλβανία δεν μπορεί ν’ αποτελέσει ξεχωριστό κράτος, έγιναν προσπάθειες δημιουργίας δυαδικού βασιλείου, με ηγεμόνα τον Γεώργιο Α! Ο Leonidas Embirikos στο ‘’Histoire de la Langue albanaiseen Grece de la Greation de l’ Etact Hellenidue Jusdn’ a nos Jours’’(2002), δημοσιεύει δυο σχέδια συντάγματος του σχεδιαζόμενου ελληνοαλβανικού κράτους.
Η προοπτική δημιουργίας ενιαίου ελληνοαλβανικού κράτους, υποχωρεί μετά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και παύει μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και την ίδρυση της Αλβανίας, παρ΄όλον ότι έπρεπε να συνεχισθούν και καταβληθούν προσπάθειες εκ μέρους της Αβανίας, για να έχει φιλικές σχέσεις με μια χώρα γειτονική, που πάντα της συμπαραστεκόταν σε δύσκολες στιγμές….. Αντίθετα πάντα την υποσκάπτει και υπογράφει μυστικές συμφωνίες με την σύμμαχο και φίλη της, ανά τους αιώνες Τουρκίας και ανέκαθεν καταδίωκε και καταδιώκει τους Έλληνες της Β. Ηπείρου ….
Ας μην ξεχνούν ότι η Ελλάδα είναι αιμοδότης της οικονομικός, αφού φιλοξενεί περί τις 600,000 – 800,000 (;) Αλβανών, που πολλοί από αυτούς θεωρούν την Ελλάδα δεύτερη τους πατρίδα και περίπου το 35-40% έχουν αποκτήσει Ελληνική υπηκοότητα…. ΦΕΥ!
Αποσπασματικές πληροφορίες: ‘’ΒΑΛΚΑΝΙΑ 1913- 2011- Εκατό Χρόνια θύελλες και Χίμαιρες ‘’, ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ , Θεσσαλονίκη,
ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ‘’ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, Η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.
Μαρία Μιχαήλ-Δέδε, ‘’Οι Ελληνες Αρβανίτες ‘’, Εκδόσεις Δωδώνη 1977
Stephanie Schwander- Sierers, Bernd J.Fischer (επιμέλεια),’’Αλβανικές Ταυτότητες , Μύθος και Ιστορία’’, Εκδόσεις Παπαζήση 2012
Νικόλαος Νικοκλής, ‘’Περί της Αυτοχθονίας των Αλβανών ήτοι Σκιπιτάρ ‘’, Α’ έκδοση 1855, Επανέκδοση Αναστατικές Εκδόσεις Διονυσίου Νότη Καραβία Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, ‘’Ιστορία του Βόρειου Ελληνισμού – Ήπειρος και άλλων.’’
Επιμέλεια – Έρευνα από Αντώνιο Αντωνά – Συγγραφέα
www.ledrastory.com cypushellenica.blogspot.com