Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Η οργή, είναι κακός σύμβουλος του ανθρώπου. Πρέπει με ψυχραιμία να εξετάζουμε τα γεγονότα, ακόμα κι αυτά που μας πληγώνουν βαθιά, και κατόπιν, να λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις που πιθανόν, θα μας δικαιώσουν.
Έτσι και με την εγκληματική απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία, μνημείο παγκόσμιου πολιτισμού αλλά και σύμβολο θρησκευτικό και πολιτιστικό των Ελλήνων σε τζαμί, θα πρέπει να αναλυθούν και να ερμηνευτούν οι κινήσεις του, οι σκέψεις του, οι απώτεροι σκοποί του.
Ο Ερντογάν, με την προκλητική στήριξη των συμμάχων μας και ειδικότερα της Γερμανίας και της Αμερικής, άπλωσε τα χέρια του για να αρπάξει τον πλούτο ξένων κρατών όπως της όμορης Συρίας, της Λιβύης αλλά και της Ελλάδας. Στην Συρία, με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Αμερικής, πέτυχε την κατάληψη ζώνης μήκους 30 χιλιομέτρων με την δικαιολογία, ότι εκεί θα κατασκεύαζε κατοικίες για τους πρόσφυγες αλλά και θα δημιουργούσε ένα τείχος ανάσχεσης των μεταναστευτικών κυμάτων από τις χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση τόσο στην Ασία όσο και στην Αφρική. Ζήτησε δε αυτό το έργο να χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Παρά το γεγονός, ότι όλοι γνώριζαν, πως ο Ερντογάν ήταν ένας από τους βασικότερους παράγοντες του αδελφοκτόνου πολέμου της Συρίας, το δέχθηκαν. Δέχθηκε η «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση την ΑΡΠΑΓΗ εδάφους της Συρίας από τον Ερντογάν και μάλιστα περιοχής που έχει κοιτάσματα πετρελαίου!
Οι καταγγελίες κατά της Τουρκίας είτε για την προμήθεια όπλων στους Τζιχαντιστές της Συρίας, είτε για τους εγκληματικούς βομβαρδισμούς αμάχων, δεν φαίνεται ποτέ να συγκίνησαν τους «ευαίσθητους» Ευρωπαίους, τους «ειρηνιστές» Αμερικανούς.
Την ίδια τακτική ακολούθησε ο Ερντογάν και στην Λιβύη. Με στόχο τα κοιτάσματα πετρελαίου της Λιβύης, άπλωσε χέρι «φιλίας» στον Σάρατζ, τον στηρίζει στέλνοντας μισθοφόρους, οπλισμό, κ.α. για να αποτρέψουν την ανατροπή του και σε αντάλλαγμα ζήτησε κι έλαβε ένα παράνομο μνημόνια για την Τουρκική – Λιβυκή ΑΟΖ. Τι κάνανε οι «σύμμαχοί» μας, οι «εταίροι» μας και όλοι εκείνοι που με βαρύγδουπες λέξεις δηλώνουν πως στηρίζουν την Ελλάδα;
Ξεδιάντροπα, με ολοφάνερο τρόπο, στηρίξανε τις ενέργειες Ερντογάν για να μην πούμε ότι τον ενεθάρρυναν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το επεισόδιο με την Γαλλία που είχε σαν αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να πάρει θέση υπέρ της Τουρκίας!
Όμως επειδή οι πολεμικές επιθετικές επιχειρήσεις της Τουρκίας κρατούν χρόνια και έχουν ως φυσικό αποτέλεσμα τόσο την οικονομική αιμορραγία της χώρας όσο και την απώλεια στρατιωτών, άρχισαν κοινωνικές αντιδράσεις. Αντιδράσεις όμως υπήρξαν κι εκτός Τουρκίας από χώρες που αντιδρούν στα σχέδια του Σουλτάνου για δικούς τους λόγους.
Ρωσία, Γαλλία, Ελλάδα είναι ο κριός που κτυπά τον Ερντογάν και τον εμποδίζει στα όποια επεκτατικά του σχέδια. Τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες; Είναι ομόθρησκες, η συντριπτική πλειοψηφία τους πληθυσμού τους είναι Χριστιανοί.
Ο Ερντογάν λοιπόν, με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, έστειλε το μήνυμα στη Δύση αλλά κυρίως στις τρεις αυτές χώρες, πως σαν γνήσιος κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σαν ολετήρας της Μικράς Ασίας, μπορεί να κάνει στα εδάφη του, ό,τι θέλει. Κι ασφαλώς, σε αυτή του την απαράδεκτη ενέργεια, έχει στήριγμά του, την Αμερική και την Γερμανία! Αλλιώς, δεν θα τολμούσε!
Έχει επομένως την στήριξη εκείνων που οι αφελείς (;;;) πολιτικοί μας, τους θεωρούν «συμμάχους» κι «εταίρους»! Η ξεκάθαρη αυτή εικόνα για όλους όσους βλέπουν κατάματα την αλήθεια, οδηγεί στις σκέψεις: ή σαν κακομοίρηδες καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας κατηγορώντας τον Ερντογάν ή σχεδιάζουμε και πετυχαίνουμε νέες συμμαχίες, με κράτη που έχουν τους ίδιους στόχους με την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω μας, τα φίδια «φίλους» που τόσα χρόνια, μόνο σε βάρος της χώρας και των Ελλήνων λειτούργησαν.
Έχει το θάρρος η Ελληνική κυβέρνηση, τα ελληνικά κόμματα να γυρίσουν την πλάτη σε εκείνους που ξεκάθαρα στηρίζουν τον Ερντογάν και να συνάψουν συμμαχία με εκείνους που είναι απέναντί του;
Αν ναι, τότε πολλά μπορεί να πετύχει η χώρα μας. Αν όχι, ας κάτσουμε στη γωνιά μας να κλαίμε σαν τα μικρά παιδιά που τους πήρανε το παιχνίδι αφορίζοντας με κάθε τρόπο αυτόν που φαίνεται κι όχι εκείνους που κρύβονται πίσω του…