Γράφει ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ (ΣΑΚΗΣ) ΚΟΛΛΑΤΟΣ
Μεγαλώσαμε, είχαμε συνηθίσει, είχαμε ως δεδομένα συγκεκριμένες
κοινωνικές τάξεις και δομές κοινωνίας. Για πολλούς ίσως και να μην
υπήρχαν τάξεις με τη λογική ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία η πρόοδος, η
δουλειά, η πρωτοβουλία ισοσκελίζει τις τάξεις.
Στην ουσία όμως υπήρχαν.
• Συμπολίτες μας στο όριο της φτώχιας σε μικρό ποσοστό που είχε φθίνουσα πορεία.
• Συνέλληνες που επενδύουν και δημιουργούν μια αστική μικρομεσαία τάξη
με τάσεις ανάτασης.
• Συμπατριώτες που ανήκαν στην κατηγορία πλουσίων
είτε ως υποδομή που κληρονόμησαν είτε με προσωπικές επιτυχίες.
Σήμερα η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Διαμορφώνεται με κατάσταση
που τείνει ανεξέλεγκτη. Η ανεργία γίνεται μάστιγα μιας κοινωνικής
πραγματικότητας, οι περιθωριακοί αυξάνονται και πολλοί μιλούν για ένα
φαινόμενο που γιγαντώνεται «οι άστεγοι». Οι άστεγοι και οι συμπολίτες
μας που έχουν ανάγκη τα βασικά στοιχεία επιβίωσης δημιουργούν μια
κοινωνική τάξη που πληθαίνει καθημερινά. Το περίεργο είναι ότι στην
Ελλάδα σήμερα εξανεμίζεται το κοινωνικό κράτος.
Το κράτος πρόνοιας αλλού από ανεπάρκεια, αλλού ηθελημένα και αλλού με
στόχο καταρρέει.
Μας βομβαρδίζουν με φτώχεια εκβιάζοντας συνειδήσεις, υποκαθιστώντας
δημιουργικές προτάσεις ανάτασης και προσπαθούν να συρρικνώσουν κάθε
μορφής αναπτυξιακής πορείας και αντίστασης.
Ας μην επιτρέψουμε να μας ισοπεδώσουν.
Έχουμε συνείδηση, έχουμε μεγαλώσει με αρχές και αξίες. Μάθαμε να
κοιτάμε πίσω τον κόσμο που έρχεται αλλά μάθαμε να κοιτάμε μπροστά και
δεν θα μας το στερήσουν.
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ – ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ με άποψη και στόχο.