Ποιος πληρώνει το λογαριασμό;
Ξεκίνησα να γράψω αυτό το κείμενο με σκοπό να αναφέρω κάποιες σκόρπιες σκέψεις που εισβάλουν κατά κύματα στο μυαλό μου. Σκέψεις οι οποίες μοιάζουν σαν μια μάταιη προσπάθεια άμυνας του οργανισμού μου, σε μια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου. Μια πλύση εγκεφάλου η οποία έχει αρχίσει και γίνεται συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια, η οποία δεν ξέρω τι σκοπό εξυπηρετεί.
Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, διάβαζα και εγώ το ΚΛΙΚ, το ΝΙΤΡΟ και τα υπόλοιπα περιοδικά, του φαλιρισμένου και των ομοίων του και κατάπινα αμάσητη την όποια μπαρούφα που μου σερβιριζόταν. Αποχαυνώθηκα ουκ ολίγες φορές στη θέα του ντεκολτέ της τάδε και της δείνα περσόνας. Χαρτζιλίκωσα αμέτρητες φορές έναν μαιτρ στα μπουζούκια για ένα μπροστινό τραπέζι, νομίζοντας ότι είμαι κάποιος. Πήρα διακοποδάνεια για να πάω στη Μύκονο και να αράξω στο NAMOS για να ακούσω τον Ρέμο χωρίς απόδειξη, στην Αράχωβα για να βρεθώ ανάμεσα σε αυτούς που συναντούσα στο Κολονάκι στριμωγμένος στο Rock n Roll, για να νιώσω ότι είμαι ο μέγας και τρανός.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν και είμαι κάποιος. Είμαι και εγώ ο λιγούρης της διπλανής πόρτας. Αν κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη θα δεις ότι είμαστε ίδιοι. Ζήσαμε και οι δυο μας μια ωραία εικοσαετία, όπου κάναμε ότι θέλαμε και πλήρωναν άλλοι. Τώρα όμως που τα γκαρσόνια έχουν αρχίσει να μαζεύουν τα τραπέζια και να σκουπίζουν την πίστα από τα λουλούδια, έχει έρθει και ο λογαριασμός. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ακάλυπτοι και δε βγαίνει στο ρεφενέ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μένω άφραγκος ούτε και η τελευταία, δεν φοβάμαι. Το πρόβλημα μου είναι αλλού… Πως θα κοιτάξω στα μάτια τον γείτονα μου, που τον βλέπω να είναι έτοιμος μετά από σαράντα χρόνια στην θάλασσα. να πηγαίνει για φαγητό στο συσσίτιο της εκκλησίας. Τι θα πω στην κόρη μου, όταν θα με ρωτήσει “πατέρα εκτός από την καλοπέραση σου, ασχολήθηκες καθόλου με το να βάλεις κάποιες βάσεις για το μέλλον μου?”
Είναι πολύ εύκολο να τα φορτώσουμε όλα στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί δεν πληρώνουν το λογαριασμό. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε που και που ότι εμείς τους επιλέξαμε και δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχνάμε ότι επιλέξαμε αυτούς που μας άξιζαν. Μην ανησυχείτε όμως όποτε και εάν γίνουν εκλογές πάλι τους ίδιους θα επιλέξουμε, αφού έχουμε πέσει στην παγίδα που μας έστηναν περίτεχνα τόσα χρόνια και έχουμε εγκλωβιστεί σαν την αρκούδα στον λάκκο. Προσοχή όμως, καμιά φορά η αρκούδα μπορεί να καταφέρει να βγει έξω και τότε τα μαντάτα είναι άσχημα για τον κυνηγό. Στην Αργεντινή οι κυνηγοί έφυγαν με ελικόπτερο εδώ δε νομίζω ότι θα προλάβουν.
Θα με ρωτήσει κάποιος, “καλά βρε μεγάλε, πριν από λίγο μας έλεγες ότι έφαγες και καλοπέρασες και εσύ και τώρα σου φταίνε οι άλλοι?”. Η απάντηση είναι κάπου στη μέση σε σχέση με το περίφημο “Μαζί τα φάγαμε” και το “Λεφτά υπάρχουν”. Ναι είμαι διατεθειμένος να πληρώσω τον λογαριασμό στο ποσοστό που μου αντιστοιχεί. Είμαι έτοιμος να πληρώσω την νεανική βλακεία μου που με οδήγησε στο να χρωστάω όλη μου την περιουσία, στις διακοπές μου, στην Cayenne, και στις λουλουδούδες.
Δεν είμαι όμως διατεθειμένος να πληρώσω και για τους άλλους. Δέχομαι ότι αυτούς τους άλλους τους επέλεξα εγώ για να με κυβερνήσουν. Τώρα όμως τους καθαιρώ και τους στέλνω τον λογαριασμό που τους αναλογεί και είναι μεγάλος καθώς δεν δέχομαι να κανονίζουν το όποιο μέλλον -δικό μου ή του παιδιού μου- άνθρωποι που είναι πιο χρεοκοπημένοι από μένα.
Εγώ χρωστάω σε χρήμα, αυτοί χρωστάνε την ψυχή τους και δε θα πληρώσω εγώ για αυτούς.
Ξεκίνησα να γράψω αυτό το κείμενο με σκοπό να αναφέρω κάποιες σκόρπιες σκέψεις που εισβάλουν κατά κύματα στο μυαλό μου. Σκέψεις οι οποίες μοιάζουν σαν μια μάταιη προσπάθεια άμυνας του οργανισμού μου, σε μια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου. Μια πλύση εγκεφάλου η οποία έχει αρχίσει και γίνεται συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια, η οποία δεν ξέρω τι σκοπό εξυπηρετεί.