Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΟΝΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ.
Η Ελλάς εάλω εκ των έσω…..
ΕΔΩ ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ …..
Δύο συμβολικά ποιήματα πιο κάτω…. Αναμετάδοση.
«Οι φωτιές διαγράφουν την καινούρια εποχή» – Το ποίημα που έγραψε ο Ντίνος Σιώτης τότε μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας του 2007
Η συλλογή αυτή του Ντίνου Σιώτη ήλθε δύο, μόλις, μήνες μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας του 2007. Ως εκ τούτου δεσπόζει το εφιαλτικό αίσθημα μιας νέας βιβλικής οικολογικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που βιώνουμε και πάλι στη χώρα μας, στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα του 2021 αυτή τη φορά. Και γι’ αυτό καταφεύγουμε στον ποιητικό λόγο ως τη μόνη παραμυθία και νουθεσία ,,,
Πολλά από τα “Ποιήματα πυρκαγιάς” του Σιώτη διαπνέονται από τα δίκαια αισθήματα απογοήτευσης και εναντίωσης στην αδυναμία της πολιτικής, καθώς και της ειρωνείας έναντι των πολιτικών, που κάποτε φθάνει στον σαρκασμό.
Ο Κώστας Ζωτόπουλος παρατηρεί, πως στα ποιήματα “υπάρχει έντονη η αγωνία, ο φόβος που μεταπίπτει σε τρόμο και η φρίκη απέναντι στην απειλή και στην πραγματοποίηση της οικολογικής καταστροφής. Ένα αίσθημα απαισιοδοξίας για το μέλλον που προδικάζεται ζοφερό, αλλά συνάμα και μια στάση ψυχραιμίας. Ο φόβος του θανάτου έχει τη μορφή του φόβου για τον οικολογικό θάνατο. Η ίδια όμως η ποιητική προσέγγιση λειτουργεί παρηγορητικά, το βλέμμα προς το αποτεφρωμένο και έρημο φυσικό τοπίο (που συνάμα είναι και βλέμμα προς ένα άλλο, κατεστραμμένο, αποτεφρωμένο και έρημο από αξίες κοινωνικό τοπίο) λειτουργεί σαν φάρμακο της τέχνης της ποίησης… Μεταξύ των ποιημάτων που ξεχωρίζουν είναι τα «Εμπρηστές (Ι), «Είδα», «Το λεύκωμα» και «Σβήσιμο». Το πρώτο είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό του πνεύματος της συλλογής, ενώ στα δύο επόμενα περιγράφονται εφιαλτικά οράματα καταστροφής της φύσης, ενώ το τέταρτο είναι ένα απλό επίγραμμα: «Οι φωτιές / σβήνουν / την Ελλάδα».”
Ο Σιώτης, όμως δεν …ξέχασε τις πυρκαγιές, καθώς η επόμενη ποιητική συλλογή του τιτλοφορείται “Αναδασωτέες στάχτες”(έκδοση εκτός εμπορίου) και πρόκειται για ποιήματα που γράφτηκαν στην Τήνο το πενθήμερο 23 έως 27 Αυγούστου 2009, ενώ μαίνονταν οι καταστρεπτικές φωτιές στην Αττική, τον Κιθαιρώνα, την Κάρυστο, τη Σκύρο, τη Ζάκυνθο και αλλού και ενώ το τραγικό στην Ελλάδα βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση.
Αλλά και στην μεταγενέστερη συλλογή του “Ριάλιτι διαρκείας με άνω τελείες” (2015), τις ολέθριες δασικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2009 υπαινίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της συλλογής.
Παραθέτουμε στη συνέχεια, ενδεικτικά, δύο από τα «Ποιήματα πυρκαγιάς». Αποσπάσματα.
Εμπρηστές (Ι)
Οι φωτιές διαγράφουν την καινούρια εποχή
ο άνεμος κρυώνει πάνω στα καμένα δέντρα
ράκη θάμνων αιμορραγούν στις μαύρες πέτρες
οι εμπρηστές κάνουν καλά τη δουλειά τους
ενώ οι πολιτικοί με τα στιβαρά τους χέρια
υπόσχονται παντού αναδασώσεις χθες ξανά
συνάντησα για πρώτη φορά το ιερογλυφικό
μου μέλλον ήταν χλωμό και αδύνατο και
φοβικό και μασούσε τυφλωμένα χόρτα.
Αντιγράφοντας
Αντιγράφοντας το βηματισμό της προηγούμενης
εκδρομής επιστρέφω κάθε μέρα σε διαφορετικά
μέρη τίποτα δεν είναι το ίδιο παρόλο που όλα
επιδιώκουν να μοιάζουν μεταξύ τους οι νεκρές
φύσεις μετατρέπονται σε νεκρά τοπία μέσα σε
χειροπιαστούς καθρέφτες τα κάδρα αναζητούν
στα καμένα δάση τους κυνηγούς (οι φωτιές δεν
κερδίζονται εύκολα) τα πρωινά ξυπνούν νωρίς τις
εποχές οι επιστροφές γίνονται ολοένα και λιγότερο
περίπλοκες αφού δασοφύλακες και χωροφύλακες
κάνουν τα στραβά μάτια όταν η πυρκαγιά κοιμάται
κουρασμένη δίπλα στο νυσταγμένο δάσος.
Άγνωστου ποιητή.
Κεχριμπαρένιο κομπολόι παίζει ο ουρανός στην Αττική
λυσσομανάει το μοιρολόι από το βράδυ ως το πρωί.
Κλειστήκανε πίσω από φράχτες, η γειτονιά μια φυλακή
πνιγήκανε μέσα στις στάχτες, όλο το Μάτι μια πληγή.
Σαν ήρθε η ώρα να σωθούνε αγκαλιαστήκανε νεκροί
μόνοι, βουβοί κ φοβισμένοι – η μάνα, ο παππούς και το παιδί.
Κεχριμπαρένιο κομπολόι παίζει ο ουρανός στην Αττική
λυσσομανάει το μοιρολόι από το βράδυ ως το πρωί.
Και με το φως τής νέας μέρας ρωτήσαμε πώς και γιατί
Γιατί δεν φέρανε σε πέρας το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
Σαν ήρθε η ώρα τής δουλειάς τους δηλώσανε ωσεί παρών
” Μα κάναμε όλα που γινόνταν, το παν που ήταν δυνατόν”.
Σαν ήρθε η ώρα για να δούνε των γεγονότων τον χαβά
βρήκανε ασύμμετρη τη μοίρα, ευθύνη παντού και πουθενά.
Και με το φως της κάθε μέρας ρωτάμε τι πώς και γιατί
Πώς να τα φέρουμε σε πέρας, το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
ΘΑΡΡΟΣ, ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ.
ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ Ο Α.Α. ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΟΝΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ…..