*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Στη γειτονιά μου, στην Αθήνα, υπάρχουν δύο μεγάλες σχολικές μονάδες που λειτουργούν στο πλαίσιο της Β/θιας εκπαίδευσης. Κάθε μέρα, νωρίς το πρωί, στη βόλτα με το Ρούντι, πριν φύγω για την εργασία μου, περνώ μπροστά από την κεντρική είσοδο και ανταλλάσω την πρώτη μου καλημέρα με τον υπεύθυνο του κυλικείου του σχολικού συγκροτήματος. Πρόσφατα, όμως, στερήθηκα αυτό το προνόμιο γιατί το συγκρότημα τελούσε υπό κατάληψη.
Είχε βλέπεις προσβληθεί, πρόωρα ομολογώ για την εκδήλωσή του, από το γνωστό ιό των καταλήψεων. Αυτή την ακατανόητη συνήθεια που μόνο θλίψη και απογοήτευση σκορπά στο κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, γονιού και εκπαιδευτικού (ελπίζω). Που στερεί από τους μαθητές ωφέλιμο διδακτικό χρόνο, αποδιοργανώνει τη ζωή των οικογενειών και απονευρώνει τη διοικητική λειτουργία των σχολικών μονάδων.
Φαινόμενο, που πυροδοτεί η ακόρεστη βουλιμία κάποιων, με σαφείς πλην όμως ανομολόγητες προθέσεις, που επιθυμούν να θέσουν υπό κηδεμονία τη βούληση των ανυποψίαστων μαθητών. Σε μια δε χρονική συγκυρία με έντονα χαρακτηριστικά αποιδεολογικοποίησης και απομαζικοποίησης των πάντων, με προφανή στόχο να κεφαλοποιήσουν πολιτικά από την αναστάτωση στο σχολικό περιβάλλον.
Μια περίοδο που οι ραγδαίες αλλαγές στο χώρο της οικονομίας επιτάσσουν αναπροσανατολισμό της σύνολης εκπαιδευτικής λειτουργίας και την ανάδειξη της παιδείας, κατά μείζονα λόγο, σε ύψιστη εθνική προτεραιότητα. Γεγονός, όμως, που προϋποθέτει ειλικρινή στάση και συμφωνία κυρίων μεταξύ όλων των κομμάτων.
Πάντα πίστευα ότι, τις αλλαγές στο χώρο της παιδείας τις πιστώνεται η χώρα κι όχι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως εσφαλμένα πιστεύουν μερικοί, που τολμούν και νομοθετούν με το βλέμμα στο μέλλον…