Μάριος Πούλλαδος
Σε ποιο σκοτεινό μπουντρούμι να κρατούν σήμερα άραγε οι Αττίλες αιχμάλωτη την «Άγνωστη Θεά»; Πέρασαν σχεδόν δυο βδομάδες από τότε που οι κατοχικές αρχές την εντόπισαν θαμμένη σε στάβλο στον σκλαβωμένο Μαραθοβουνο. Έκτοτε δεν μάθαμε νέα της. Έκτοτε κανείς δεν ζήτησε, καλύτερα, να μάθει νέα της. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει ποια είναι, από που κατάγεται, ποιο ήταν το Ιερό της και ποιος την «γέννησε» μέσα από τον ασβεστόλιθο.
Δεν έπεσε στην αντίληψή μας καμία ανακοίνωση από το Τμήμα Αρχαιοτήτων, ούτε από την Τεχνική Δικοινοτική Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Έστω μια προσευχή από την Εκκλησία… Μα ούτε και για σπονδές ακούσαμε για σένα Θεά από ένα λαό που εμποτίζουν εδώ και χρόνια με ομοσπονδίες.
Τι και αν την κρατούν αλυσοδεμένη με την βία οι Αττίλες; Αυτήν και ποιος ξέρει ακόμη πόσες άλλες οι οποίες κατά καιρούς «εκδίδονται» από αρχαιοκάπηλους μαστροπούς σε ιδιωτικές γκαλερί στο εξωτερικό…
Δυστυχώς τα πολύχρωμα λάβαρα του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος για τερματισμό της έμφυλης βίας δεν σηκώθηκαν για εσένα Θεά. Ακόμη δεν βρήκαν χρόνο να υψώσουν φωνή και γροθιά το Γυναικείο Κίνημα ΠΟΓΟ, ο Γυναικείος Όμιλος Πρωτοπορία, η ΓΟΔΗΚ, η Σοσιαλιστική Γυναικεία Κίνηση, η ΓΟΔΗΣΥ η ΓΥΚΟ.
Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε ότι ο αγώνας για απελευθέρωση δεν γίνεται μόνο για τα σπίτια, τα χωράφια, τα ταφία και τις θάλασσες μας, μα πρωτίστως για τα δαχτυλικά αποτυπώματα και λείψανα του πολιτισμού μας. Αυτά που απαντούν στο υπαρξιακό ερώτημα του λαού μας: «Από που ερχόμαστε;»
Όσο όμως και αν θέλουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας, κάπου στο βάθος η φωνή του μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη θα χτυπά σαν σήμαντρο καμπάνας μέσα στους αιώνες:
«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια- φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν. […] Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».