Αντικείμενο επιστημονικής μελέτης έγινε η σύνθεση των κραμάτων χαλκού κατά την αρχαία εποχή, που χρησιμοποιούνταν τόσο από τους Έλληνες όσο αργότερα και από τους Ετρούσκους και τους Ρωμαίους, γράφει ο Πολ Κράντοκ στην Journal of Archaeological Science.
Αυτή είναι η τρίτη από μια σειρά εγγράφων που ασχολούνται με τη σύνθεση των κραμάτων χαλκού που χρησιμοποιούνται στον κλασικό κόσμο.
Αν και είναι γνωστά μερικά μεμονωμένα παραδείγματα προϊστορικών κραμάτων χαλκού που περιέχουν αρκετά τοις εκατό ψευδάργυρο, ιδίως από την Κύπρο, μόλις την πρώτη χιλιετία π.Χ. ξεκίνησε η σκόπιμη παραγωγή ορείχαλκου, πιθανώς στη Μικρά Ασία.
Από τον 7ο αιώνα οι Έλληνες σχολίαζαν τον ορείχαλκο, αλλά πάντα ως ένα ακριβό, εξωτικό μέταλλο που δεν παράγεται στην Ελλάδα, και αυτό επιβεβαιώνεται από την απουσία ψευδαργύρου στη μεγάλη πλειονότητα των ελληνικών μπρούτζων.
Ομοίως, από τους πολλούς ετρουσκικούς χαλκούς που αναλύθηκαν, μόνο δύο από τον 5ο και τον 3ο αιώνα π.Χ. αντίστοιχα ήταν από ορείχαλκο και αυτοί περιείχαν περίπου 11% ψευδάργυρο με λιγότερο από 3% κασσίτερο.
Μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ. οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τη διαδικασία τσιμεντοποίησης για την παραγωγή ορείχαλκου. Αρχικά φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε για νομισματοκοπία, αλλά γρήγορα έγινε δημοφιλής σε άλλους τομείς, ειδικά στη διακοσμητική μεταλλοτεχνία όπου αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό τον μπρούντζο.
Κατά τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ., η περιεκτικότητα σε ψευδάργυρο των νομισμάτων μειώθηκε και οι ορείχαλκοι με υψηλή περιεκτικότητα σε ψευδάργυρο έπαψαν να χρησιμοποιούνται, αν και ο ορείχαλκος συνέχισε να είναι τόσο δημοφιλής όσο ποτέ και αντιπροσωπεύει περίπου το 30% των ρωμαϊκών κραμάτων χαλκού.
Μέχρι τον 3ο αιώνα ένα κράμα χαλκού με λίγα τοις εκατό από μόλυβδο, ψευδάργυρο και κασσίτερο (σύγχρονο «μόλυβδο πυροβόλο μέταλλο») ήταν σε τακτική χρήση και παραμένει από τότε.
Από την εποχή της Βίβλου του King James του 1611, στην οποία όλα τα κράματα χαλκού ονομάζονται «ορείχαλκος» ανεξαρτήτως σύνθεσης, η πρώιμη ανάπτυξη και χρήση του ορείχαλκου συγχέεται και στα διδασκόμενα βιβλία, τόσο αρχαία όσο και σύγχρονα που έχουν συχνά την τάση να αυξάνουν αντί να μειώνουν αυτή τη σύγχυση!
Η προέλευση και των δύο όρων «Ορείχαλκος» και ο μπρούντζος είναι ασαφής, αλλά φαίνεται ότι στους μεσαιωνικούς χρόνους ο ορείχαλκος χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα κράματα χαλκού και μόνο από την Αναγέννηση ο όρος μπρόνζο χρησιμοποιήθηκε στην Ιταλία για να δηλώσει κράματα χαλκού ειδικά κραμένα με κασσίτερο.
Ωστόσο, οι όροι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται αδιακρίτως στην Αγγλία μέχρι τον 19ο αιώνα.
Ο Τζόνσον ορίζει το μπρούτζο ως ορείχαλκο στο Λεξικό του. Ωστόσο, μεταξύ των πολλών έργων για το θέμα, αυτά των Caley (1964) και Werner (1972) είναι πολύ χρήσιμα και ρίχνουν πολύ φως σε αυτό που κατά τα άλλα είναι μια μάλλον σκοτεινή περιοχή.
Συνδυάζοντας τις πληροφορίες σε αυτά τα βιβλία με τις νέες αναλύσεις, ιδιαίτερα αυτές της ρωμαϊκής περιόδου, μπορεί να δημιουργηθεί μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πρώιμης ιστορίας του ορείχαλκου από την ίδρυσή του μέχρι το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Για τους σκοπούς αυτής της ανασκόπησης, ο ορείχαλκος θεωρείται ένα κράμα χαλκού στο οποίο έχει εσκεμμένα εισαχθεί ψευδάργυρος.
Στους προ-ρωμαϊκούς ορείχαλκους ο ψευδάργυρος αντικαθιστά κανονικά τον κασσίτερο, αλλά στον ρωμαϊκό ορείχαλκο τα δύο μέταλλα υπάρχουν συχνά και τα δύο στο κράμα.
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog