Παζάρια υψηλού ανθρωπιστικού επιπέδου
Κώστα Δημ Χρονόπουλου *
Απογοήτευση, επειδή οι φίλοι και σύμμαχοι των ΗΠΑ στηρίζουν τον εχθρικά διακείμενο προς την Ελλάδα κο Ερντογάν. Η ενίσχυση του τελευταίου, είναι προφανώς σε βάρος της χώρας μας. Πολλοί δεν το περίμεναν και πολύ στενοχωρήθηκαν. Απόδειξη τα πικρά σχόλια που διατυπώθηκαν. Αδικαιολόγητα, κατά τη γνώμη μου.
Η θέση της Τουρκίας
Η Τουρκία είναι μια μεγάλη (μόνον πληθυσμιακά και σε έκταση) χώρα. Βρίσκεται σε κομβική – γεωγραφικά – θέση. Ξοδεύει τεράστια ποσά σε εξοπλισμούς, προκειμένου να νεκραναστήσει την πάλαι ποτέ Κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Οικονομία της δεν πηγαίνει καλά και ο λαός της υποφέρει. Το αυταρχικά «δημοκρατικό» της καθεστώς δεν παρέχει δυνατότητες διαμαρτυρίας ή –και– ανατροπής του (σ.σ άλλωστε οι αντίπαλοι του «Σουλτανίσκου» φυλακίζονται).
Το μένος / μίσος / εχθρότητα εναντίον της Ελλάδας, του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού είναι διαχρονικό και παραμένει αναλλοίωτο. Ουδείς – και φυσικά ούτε η Ελλάδα – την απειλεί. Παρά ταύτα θέλει διαρκώς να εξοπλίζεται. Γιατί; Μα επειδή έχει την εγγενή τάση αρπακτικότητας.
Περιφρονεί επιδεικτικά το διεθνές δίκαιο, αλλά δεν της επιβάλλονται σκληρές κυρώσεις. Βρίσκει δηλαδή και τα κάνει. Γνωρίζει όμως άριστα κάτι που εμείς δεν έχουμε δυστυχώς συνειδητοποιήσει: ότι μεταξύ Κρατών δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά μόνον συμφέροντα. Επομένως παίζει φανερά πάνω σε αυτό το δεδομένο.
Τόσο η γεωγραφική της θέση, όσο και τα τεράστια ποσά που διαθέτει για εξοπλισμούς, της επιτρέπουν να επιτυγχάνει / εξαγοράζει δύο τινά: Εξοπλιστικά, σύγχρονα συστήματα αφενός και αφετέρου να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το διεθνές δίκαιο, τις φιλίες, τις συμμαχίες, τις αρχές, τις αξίες, την ειρήνη!
Οι ΗΠΑ και το πολιτικό “ταγκό”
Ας έρθουμε τώρα στο (πολιτικό / διακρατικό) … ταγκό. Οι ΗΠΑ έχουν προ πολλού απομακρυνθεί από τις καλές προθέσεις, διακηρύξεις κ.ά. «θεάρεστες» διαθέσεις τους. Τώρα μάλιστα, με τον νέο τους Πρόεδρο, έχουν ξεφύγει εντελώς. Τα πάντα πλέον έχουν εμπορευματοποιηθεί. Είναι … μπίζνες και όπου βγει. Τι δίνει κανείς και τι παίρνει. Βέβαια ο κος Τράμπ είναι επιχειρηματίας και γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι της αγοράς.
Όμως οι διακρατικές σχέσεις δεν (πρέπει να) υπόκεινται στους νόμους της αγοράς (σ.σ έστω και αν ο παράγων «συμφέρον» παρεισφρέει αναπόδραστα), γιατί τότε η υπόθεση γίνεται / καταντά … αγοραία!
Όποιοι διαθέτουν στοιχειώδη παρατηρητικότητα, θα πρόσεξαν πως στην πρόσφατη συνάντηση των δύο Προέδρων, ήταν ολοφάνερη η συναλλαγή, το παζάρι, σχετικά με το τι δίνει κανείς στον άλλον, αλλά και τι παίρνει από εκείνον. Θλίψη!!!
Η στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ
Οι φρούδες ελπίδες δικών μας, ότι δεν θα πάρουν οι Τούρκοι τα F35, μάλλον θα διαψευστούν. Θέμα χρόνου και χρημάτων είναι. Δεν είναι δα και λίγα τα 100 δις που διέθεσε η Τουρκία για να εξαγοράσει τα οπλικά εκείνα συστήματα που θα της επιτρέψουν σταδιακά να κυριαρχήσει στην περιοχή.
(Σ.Σ Πάντως ο Τούρκος Πρόεδρος δεν πήρε ό,τι ήθελε επειδή ο κος Τράμπ δεν είναι αφελής. Της πιάτσας είναι).
Εξυπακούεται πως αν αύριο η Τουρκία συγκρουστεί με την Ελλάδα, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν θα παρέμβουν, αφού το ΝΑΤΟ (από ευγένεια ή ανηθικότητα / αισχρότητα / κυνισμό;) … δεν παρεμβαίνει σε συγκρούσεις ανάμεσα σε μέλη της Συμμαχίας, μόνον για εξωτερικούς εχθρούς είναι.
Προδήλως οι εσωτερικοί τοιούτοι είναι … καλοδεχούμενοι. Δεν νομίζω πως υπάρχει τέτοιο «συμμαχικό» ιστορικό προηγούμενο παρόμοιας εξαχρείωσης και αυτοεξευτελισμού. Ουδείς – ούτε φυσικά και εμείς – ξεσηκώθηκε ποτέ και απαίτησε να αλλάξει η θλιβερή αυτή διάταξη. Γιατί; (έλα ντε…..)
Η τουρκική προκλητικότητα και η ελληνική στάση
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται το γεγονός και συνεχώς απειλεί, εκβιάζει, παραβιάζει και προβάλλει το μορμολύκειο / μπαμπούλα του casus belli.
Εμείς – διαχρονικά, με αρκετές εναλλασσόμενες Κυβερνήσεις – είμαστε υπέρ των καλών, ήρεμων, ειρηνικών γειτονικών σχέσεων. Υπέρ των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των ψηφισμάτων των Διεθνών Οργανισμών.
Επιπρόσθετα:
- Δεν αντιδρούμε στις – πολυετείς, εξευτελιστικές για εμάς – τουρκικές προκλήσεις και παραβάσεις / παραβιάσεις.
- Ποτέ δεν τολμήσαμε να καταρρίψουμε ένα τουρκικό αεροπλάνο πάνω από τον εναέριο χώρο μας.
- Δεν τολμήσαμε την επέκταση στα 12 μίλια, όπως είχαμε το δικαίωμα.
- Τους αγκαλιάσαμε, τους χορέψαμε και ζεϊμπέκικα, τους θυμίσαμε τους προαιώνιους δεσμούς φιλίας και καλής γειτονίας, επιδοθήκαμε σε απαράδεκτες οσφυοκαμψίες. Και, ιδού η ανταπόδοση: η τουρκική αποθράσυνση!
Το Κυπριακό και οι απαραίτητες ενέργειες
Εκτιμώ ότι υπήρξε ανεπίτρεπτη έλλειψη συνεχούς προβολής του Κυπριακού από μέρους μας. Αποτέλεσμα: η θρασύτατη απαίτηση του Σουλτανίσκου να αναγνωριστούν δύο χωριστά, ανεξάρτητα Κράτη στην Κύπρο. Προειδοποίησε δε, τόσο εμάς όσο και τη διεθνή Κοινότητα, να ξεχάσουμε τα περί Ομοσπονδίας κ.ά. συναφή (!).
Τι πρέπει να κάνουμε
Τώρα εμείς τι (πρέπει να) κάνουμε; Ελάχιστα, πλην άκρως απαραίτητα όπως:
- Ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας μας.
- Ενίσχυση με σύγχρονα οπλικά συστήματα.
- Επέκταση στα 12 μίλια.
- Προειδοποίηση προς ΗΠΑ και Τουρκία για κατάρριψη αεροσκάφους (drones ή πολεμικού) υπεράνω του ελληνικού εναέριου χώρου.
- Άμεση απαίτηση από την Ε.Ε για οριστική οριοθέτηση των συνόρων της, καθώς και συμμετοχή της στην προστασία παραβίασής τους. (Το ίδιο να ισχύει – ως συμμετοχή αποτρεπτική – της μετανάστευσης και φυσικά της λαθρομετανάστευσης).
- Τυπικές, τυπικότατες σχέσεις με την Τουρκία – χωρίς φιλιά, αγκαλιές.
- Διεκδίκηση από μέρους μας όλων των δικαιωμάτων μας.
- Ενταφιασμός του δόγματος: «Η Ελλάς δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά και δεν παραχωρεί τίποτα». ΌΧΙ. Διεκδικούμε!!!
Υστερόγραφο
ΥΓ Αναρωτιέμαι (και εύχομαι): Δεν θα βρεθεί άραγε ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας να συγκεντρώσει τους πολιτικούς Αρχηγούς και να τους πει: «Μπορούμε να χαράξουμε ενιαία – ακομμάτιστη – γραμμή εξωτερικής πολιτικής και να τη στηρίξουμε; Αντί ο ένας να κατηγορεί τον άλλο με αποτέλεσμα να εκτίθεται ανεπανόρθωτα η Χώρα σε εθνικούς κινδύνους;»
(Σ.Σ Ονειροβατώ ενίοτε).