Τετρακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ και τον ενταφιασμό του στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον, στην κεντρική Αγγλία, επετράπη στους ερευνητές να “σκανάρουν” τον τάφο του μεγαλύτερου θεατρικού συγγραφέα και ποιητή της Βρετανίας με γεωραδιοεντοπιστές. Όμως στο σημείο όπου θα ανέμενε κανείς ότι θα βρισκόταν το κεφάλι του βρήκαν ενδείξεις ότι κάποιος είχε σκάψει τον τάφο.
Ένας Βρετανός αρχαιολόγος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κρανίο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ λείπει πιθανότατα από τον τάφο του, επιβεβαιώνοντας τις φήμες που κυκλοφορούσαν για δεκαετίες περί τυμβωρύχων και εντείνοντας το μυστήριο γύρω από την τελευταία κατοικία του βάρδου.
“Έχουμε ένα παλιό σκάψιμο στον τάφο, στο σημείο του κεφαλιού και έχουμε και μια ιστορία που υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή ήρθε κάποιος και πήρε το κρανία του Σαίξπηρ”, είπε ο αρχαιολόγος Κέβιν Κολς του Πανεπιστημίου του Στάφορντσιρ δηλώνοντας πεπεισμένος ότι το κρανίο “δεν βρίσκεται στην Αγία Τριάδα”.
Τα ευρήματα βαθαίνουν το μυστήριο γύρω από τον τάφο του Σαίξπηρ. Στην ταφόπλακα δεν αναγράφεται το όνομα του βάρδου παρά μόνο μια “έμμετρη κατάρα”: “Φίλε μου, για την αγάπη του Ιησού, συγκρατήσου, μη σκάψεις τη σκόνη που είναι εδώ κλεισμένη. Ευλογημένος να είναι αυτός που θα λυπηθεί αυτές τις πέτρες. Και καταραμένος εκείνος που θα μετακινήσει τα κόκαλά μου”.
Στην προσπάθειά τους να βρουν το κρανίο οι αρχαιολόγοι καταπιάστηκαν και με έναν άλλο παλιό μύθο που αναφέρει ότι είναι κρυμμένο σε μια σφραγισμένη κρύπτη σε μια άλλη εκκλησία που απέχει 24 χιλιόμετρα. Εξετάζοντας όμως αυτό το κρανίο διαπίστωσαν ότι ανήκε σε γυναίκα, ηλικίας περίπου 70 ετών.
Η ιστορία του “χαμένου κρανίου” του Σαίξπηρ είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στο περιοδικό The Argosy το 1879. Ο συντάκτης εκείνου του άρθρου υποδείκνυε ως υπεύθυνους τους κυνηγούς τροπαίων του 18ου αιώνα, σε μια περίοδο που η τυμβωρυχία ήταν συνηθισμένη πρακτική.