Θεωρίες περί …. «αποδεκτής βίας» !!

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», του φυλακισμένου τρομοκράτη Κουφοντίνα, από τον Όμιλο Λιβάνη, επανέρχονται στην επικαιρότητα οι«θεωρίες περί αποδεκτής βίας», καθώς και (εκτίθενται) οι ιδεολογικο-πολιτκοί εκφραστές της !!
Δεν ξέρω ποιοι θα ενδιαφερθούν να διαβάσουν το βιβλίο ενός τρομοκράτη-δολοφόνου, αλλά και μόνο το γεγονός ότι, εκδόθηκε από ένα καταξιωμένο εκδοτικό Οίκο και ότι άμεσα έλαβε τόσο μεγάλη δημόσια προβολή (από τα ΜΜΕ), σε σημείο μάλιστα που να προκαλέσει ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Βουλή και να υποσκιάσει το ενδιαφέρον μας, για ζωτικά Εθνικά και διεθνή προβλήματα που μας απασχολούν, δείχνει αδιαμφισβήτητα, το «βάθος» της ποιότητας και της ωριμότητας της Ελληνικής κοινωνίας !!
Έχοντας το κακό συνήθειο, να ψάχνω, να διαβάζω και …. να σκέπτομαι, διαπιστώνωότι :
– η «Βία» (νοηματικά και νομικά), αναφέρεται στις πράξεις της επιθετικότητας και τηςκατάχρησης, που προκαλεί ή σκοπεύει να προκαλέσει, τον εγκληματικό τραυματισμό ή τη ζημιά στα πρόσωπα και (σε μια μικρότερη έκταση) στα ζώα και στην περιουσία !!
– αυτή, προσδιορίζεται (χαρακτηρίζεται) μόνο από τον τομέα ή το υποκείμενο στο οποίο ασκείται (οικογενειακή, σεξουαλική, ψυχολογική, κλπ)!!
– νομιμοποίηση της βίας – πολύ σοφά – πουθενά δεν αναφέρεται, ούτε και νοείται, καθόσον η «βία» είναι εξ ορισμού … αρνητική έννοια, απευκταία, μη αποδεκτή και παράνομη, έναντι οποιουδήποτε ερεθίσματος / αιτίας !!
– ακόμα και στην «αυτοάμυνα», η βία δεν είναι αποδεκτή, καθόσον επιτρέπεται μόνο η «αντίδραση», περιορισμένη στο μέτρο της αυτοπροστασίας (και όχι υπέρβαση ή αντίποινα) !! Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η «ευλογημένη* βία», η οποία ασκείται από το στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας, έναντι εξωτερικού εχθρού και της εσωτερικής εγκληματικότητας αντίστοιχα, που με την άσκηση βίας απειλούν την ασφάλεια της Χώρας και την λειτουργία της Κοινωνίας !!
Τι έννοια έχει λοιπόν ο πρόσφατος (ύποπτος) προσδιορισμός της «αποδεκτής βίας»!! Ο χαρακτηρισμός της βίας ως «αποδεκτή», είναι εξ ορισμού αντιφατικός, σύμφωνα με κάθε λογική, νομική, ηθική κ.α. θεώρηση. Και τούτο διότι ο προσδιορισμός «αποδεκτή», έχει την έννοια του υποκειμενικού (πως ο καθένας το αντιλαμβάνεται και πως το αποδέχεται) και όχι του αντικειμενικού (που προσδιορίζεται από συγκεκριμένο χώρο ή υποκείμενο). Δηλαδή, αν θεωρήσουμε ότι, ο καθένας προσδιορίζει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, πότε και από τι απειλείται και έτσι δικαιούται της αυτοάμυνας, τότε καταλύεται κάθε έννοια έννομης τάξης και κοινωνικής δομής (έτσι ο Ξηρός έχει δικά του μέτρα και στόχους … “αποδεκτής βίας”, οι οπαδοί της Χ.Α. τα δικά τους, οι διάφορες, ομάδες, συμμορίες και παρέες, τα δικά τους, κλπ)!! Η κοινωνία έτσι μπαίνει σε μια κατάσταση βίαιων αντιπαραθέσεων, αυτοδικίας και χάους, που τη μετατρέπουν σε ζούγκλα !!
Στο δε αφελέστατο ευφυολόγημα : «σε περιπτώσεις δικτατορίας όπως η Χούντα του ‘67, οι αντιστασιακοί αγωνιστές εναντίον της, ήταν παράνομοι και τρομοκράτες ;;» ή απάντηση είναι μία, σαφή και αυτονόητη : ΟΧΙ, διότι όταν ΠΑΡΑΝΟΜΑ καταλύεται το πολίτευμα και ο νόμος και ΒΙΑΙΑ καταλαμβάνεται η εξουσία της Χώρας, ΤΟΤΕ (και μόνο τότε), ο λαός θεωρείται (επι)στρατευμένος και υποχρεωμένος σε αντίδραση αυτοάμυνας και προάσπισης των ιδανικών, των αξιών και της ακεραιότητας της Χώρας του !!
Καλά, «…. και στις λαμπρές ιστορικές λαϊκές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική Επανάσταση, όπου ο λαός μέσω της βίας αντέδρασε και επέβαλλε την αλλαγή, …. ήταν όλοι τρομοκράτες» !? Ασφαλώς και ΟΧΙ, διότι στις περιπτώσεις καθεστώτων «Μοναρχίας», ο λαός δεν επιλέγει την ηγεσία του, άρα δεν είναι πολιτικά (συν)υπεύθυνος για την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της!!
Όμως, σ’ ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα, όπου η εξουσία έχει ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΝΟΜΙΜΑ,από τον ίδιο τον λαό, σε μια ομάδα προσώπων, με συγκεκριμένες συνταγματικές και καταστατικές δικαιοδοσίες και υποχρεώσεις, είναι δυνατόν να νομιμοποιηθεί οποιασδήποτε μορφής βία ??
Η απάντηση είναι (και πάλι) μία, σαφή και αυτονόητη : ΟΧΙ, διότι απλά :
– εάν οι εντολοδόχοι της εξουσίας του λαού, εκτρέπονται ή δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους, τότε ΜΟΝΟ ο λαός μπορεί και πρέπει να τους καθαιρέσει, είτε μέσω της ψήφου του, είτε μέσω των εκπροσώπων του (βουλευτών) !!
– εάν τα εντεταλμένα όργανα της τάξης παρεκτρέπονται, τότε και πάλι ο λαός (ο πολίτης) οφείλει, να τα καταγγείλει αρμοδίως, με συνέπεια, ευθαρσώς και εντίμως !!
Στη δημοκρατία, η μειοψηφία μέσω της Αντιπολίτευσης, είναι υποχρεωμένη να ελέγχει την Κυβέρνηση και με τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της, την εναλλακτική της πρόταση και τα πειστικά επιχειρήματα της, να ΠΕΙΣΕΙ το λαό και να την καταστήσει ….. πλειοψηφία (μέχρι τότε, κανένας δε ξέρει αν, αυτοί που φωνάζουν, έχουν την αποδοχή και τη συναίνεση ….. της πλειοψηφίας / του λαού)!!
Άλλος τρόπος – στη δημοκρατία – δεν υπάρχει !!
Κάθε άλλη εκδοχή «αντίδρασης» είναι υποκειμενική ή σκόπιμη παρερμηνεία του Συντάγματος και κατά συνέπεια –πολιτικά, νομικά και ηθικά- θεωρείται ΒΙΑ !! Όταν μάλιστα αυτή (η βία) εκδηλώνεται με εγκληματικές ενέργειες και καταστροφές δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, τότε η «βία» χαρακτηρίζεται ως ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (τρόμος+κράτος), δηλαδή ως απειλή του Κράτους και της Κοινωνίας που ενεργοποιεί αυτονόητα, τη χρήση της «ευλογημένης βίας» !! Στη δε περίπτωση που οι περιθωριακές τρομοκρατικές ομάδες ή οποιοσδήποτε άλλος, μέσω της βίας / τρομοκρατίας, επιβάλλουν την κατάλυση της εκλεγμένης Κυβέρνηση, τότε το διάδοχο καθεστώς, θεωρείται ως Χούντα, μέχρι ενδεχομένως να νομιμοποιηθεί …. από τον λαό με ψηφοφορία !!
Τι βιώνουμε σήμερα !!!
Η Χώρα μας βρίσκεται σε μια επικίνδυνα ιδιόμορφη κατάσταση, καθόσον η εκλεγμένη Κυβέρνηση, φαίνεται να παραπλάνησε τον λαό (διότι, δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα που εξήγγειλε και βάση του οποίου εκλέχθηκε), συχνά αυθαιρετεί, κινείται στα όρια (αν όχι και πέραν) του νόμου και της δικαιοδοσίας της, δεν πείθει και φαίνεται ολοένα ναχάνει την εμπιστοσύνη και την αποδοχή του λαού !!
Οι «αντιπρόσωποι» του λαού, φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων, δεν ανταποκρίνονται στο θεσμικό τους ρόλο, δεν ασκούν τα καθήκοντα τους και σίγουραδεν εκφράζουν το «λαϊκό αίσθημα» και την εντολή που έλαβαν από τον λαό!!
Η Αντιπολίτευση, επίσης δεν πείθει, δεν κερδίζει την εμπιστοσύνη του λαού, δεν διαθέτει όραμα και πρόγραμμα αποδοχής και απλά αρκείται να συγκεντρώνει (και να κεφαλαιοποιεί πολιτικά) τη λαϊκή δυσαρέσκεια και απελπισία, την κρατική αδυναμία και σύγχυση, καθώς και τον πολιτειακό εκφυλισμό και την πολιτική απαξίωση, σε μια ιδιότυπη «(α)πολιτική έκφραση», που όσο πιο ισχυρή γίνεται, τόσο πιο δυσάρεστη και αγχωτική –για την ίδια– καθίσταται !!
Και έτσι ανέκυψε η ιδεολογικο-πολιτική θεώρηση της «αποδεκτής βίας» και το επίκαιρο θέμα της τρομοκρατίας !!
– Η σημερινή αξιωματική (τουλάχιστον) Αντιπολίτευση, με μια εκλογική βάση της τάξης του 4% και ένα μέχρι πρότινος έντονο φλέρτ με τις πρακτικές και απόψεις της μεταπολιτευτικής «τρομοκρατίας», βρέθηκε ξαφνικά να διαχειρίζεται ένα πολιτικό «μπουλούκι» της τάξης του 25%, χωρίς να έχει παρουσιάσει «κάτι» πολιτικά συγκροτημένο και διαφορετικό, από ότι το πρόσφατο παρελθόν της !!
– Η «τρομοκρατία» βρίσκεται σε έξαρση, από τις περιθωριακές ομάδες που θεωρούν(ή θέλουν να πιστεύουν) ότι ενεργούν με κοινωνική εντολή, εκλαμβάνοντας, την κοινοβουλευτική γιγάντωση του πολιτικού μέντορα τους και την πολύπλευρη αμηχανία του λαού (λόγω της οδυνηρής καταπίεσης που υπόκειται από τη λιτότητα, την έλλειψη προοπτικής και ελπίδας και τη γενικευμένη πολιτική απαξίωση), …… ως “λαϊκή αποδοχή” των πρακτικών τους !!
– Ο συγκερασμός των δύο αυτών εξελίξεων, φέρει σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τη σημερινή Αντιπολίτευση, καθώς από τη μια πλευρά αντιλαμβάνεται το ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ βάρος της προοπτικής και το ενδεχόμενο, να της ανατεθεί η εντολή (και ευθύνη) διακυβέρνησης της Χώρας και από την άλλη, δεν μπορεί να αποποιηθεί το πρόσφατο παρελθόν και τους ανομολόγητους (χθεσινούς) «έρωτες» της, με τις περιθωριακές ομάδες της τρομοκρατίας!!
Έτσι, επιστρατεύτηκαν καθηγητές και συνταγματολόγοι, οι οποίοι με στρεψόδικους τρόπους και εριστική διαλεκτική, επινόησαν τον προσδιορισμό της «αποδεκτής βίας», προκειμένου, μετέπειτα να τους δώσει το δικαίωμα να χαρακτηρίσουν τους φυλακισμένους τρομοκράτες, ως λαϊκούς αγωνιστές και «πολιτικούς κρατούμενους»και έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, να τους ελευθερώσουν !!
“Η βία συγκαλύπτεται μόνο με ψέματα και τα ψέματα συντηρούνται μόνο με τη βία”.
Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, 1918-2008, Ρώσος συγγραφέας, Νόμπελ 1970
ΣΗΜΕΙΩΣΗ :
* “ευλογημένη βία” : είναι δικός μου αυθαίρετος προσδιορισμό, προκειμένουπαραστατικά να καταδείξω, τα βάση όρκου θεσμοθετημένα όργανα άσκησης της, που εκ του Συντάγματος εντέλλονται (δίδουν όρκο και ευλογούνται) για την άσκηση της βίας, υπό συγκεκριμένους όρους και κανόνες.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ