Γράφει ο Χάρις Άχαρος
Πολλές ιστορίες έχουν γραφτεί από σπουδαίους συγγραφείς, με κεντρικούς ήρωες φτωχούς ανθρώπους που στην προσπάθειά τους να πάνε ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι τους, στα πεινασμένα μέλη της οικογένειάς τους, κυνηγήθηκαν ανελέητα από το Κράτος και τους λειτουργούς του. «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρος Ουγκώ είναι μία από αυτές.
Στις μέρες μας αυτές οι ιστορίες γράφονται σαν γεγονότα στα αστυνομικά δελτία, προς στιγμή δημιουργούν αντιδράσεις στους πολίτες, αλλά, μετά από λίγες ημέρες, ξεχνιούνται.
Στη γιαγιά που πουλούσε τερλίκια, για να βγάλει λίγα ευρώ προκειμένου να συμπληρώσει το πενιχρό της εισόδημα, της επεβλήθη το δυσβάστακτο πρόστιμο των 3.358,00 ευρώ που με τις προσαυξήσεις (που να βρει χρήματα η φτωχούλα να το πληρώσει!) ξεπέρασε τις 10.000,00 ευρώ!!!
Άνεργος πατέρας, πουλούσε κουλούρια για να πάει λίγο ψωμί στα τρία παιδιά του κι επειδή δεν είχε άδεια, όργανο του Κράτους, του επέβαλε πρόστιμο 5.000,00 ευρώ!!! Η αποκεντρωμένη Διοίκηση στην οποία προσέφυγε, απέρριψε την προσφυγή του, επικυρώνοντας ουσιαστικά το βαρύ πρόστιμο που του είχε επιβληθεί.
Θα πει κάποιος, «καλά να πάθουν αφού δεν φρόντισαν να βγάλουν άδεια μικροπωλητή»! Ασφαλώς όμως για να πει με τόση ευκολία αυτή τη φράση, θα αγνοεί τις χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούνται καθώς και τις προϋποθέσεις για να δοθεί άδεια μικροπωλητή σε κάποιον.
Ας δούμε όμως μια άλλη παράμετρο, που τα όργανα του κράτους δεν έχουν την δυνατότητα να διακρίνουν τις μη σύννομες πράξεις πολλών δραστών.
Αμέτρητες είναι οι καταγγελίες πολιτών προς τα θεσμοθετημένα όργανα για την πάταξη της διαφθοράς και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος από αιρετούς ή δημόσιους λειτουργούς, όμως οι καταγγελίες μένουν στοιβαγμένες στα ντουλάπια!
Αν ένας επαγγελματίας δεν εκδώσει απόδειξη είσπραξης, βαρύ πρόστιμο τον περιμένει. Και φυσικά μιλάμε για αποδείξεις ελαχίστων ευρώ (για καφέ, για ψωμί και άλλα μικροπράγματα).
Αν όμως ένας αιρετός ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ πως με την διαχείριση που έκανε κατά την θητεία του κατάφερε ως δια μαγείας, να εξαφανίσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ ή προέβη σε επιλήψιμες ενέργειες που ζημίωσαν το δημόσιο και τους πολίτες, δεν διώκεται. Αυτό είναι το κράτος δίκαιου…
Για να γίνουν πιο κατανοητά τα πιο πάνω θα αναφέρω κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις που αποτελούν την μικρή σταγόνα στον ωκεανό των μη σύννομων πράξεων αιρετών.
Σε μεγάλο Δήμο της Αττικής, αιρετός σε Δημοτική Επιχείρηση όχι μόνο έπαιρνε τα χρήματα από το ταμείο της επιχείρησης αλλά και δεν πλήρωνε τους εργαζόμενους. Όταν αυτοί του ζητούσαν έστω 100 ευρώ για να πάνε σπίτι τους, τους έλεγε «αν δεν σας αρέσει, να φύγετε…»!
Οι Ορκωτοί Λογιστές που ορίσθηκαν, εντολή είχαν την λύση κι εκκαθάριση της επιχείρησης κι όχι και τον διαχειριστικό έλεγχο. Αποτέλεσμα; Κουκουλώθηκε η υπόθεση.
Επί σειρά ετών σε πολλές Δημοτικές Επιχειρήσεις έχουν γίνει σημεία και τέρατα αλλά το κράτος, παρά τις καταγγελίες, σφυρίζει αδιάφορα.
Σε μεγάλο Δήμο της Αττικής διαπιστώθηκε πως 3,5 εκατομμύρια ευρώ από ένα μεγάλο δάνειο δεν μπήκαν στο Ταμείο του. Αυτό διαπιστώθηκε κι από Ορκωτούς Ελεγκτές που έκαναν διαχειριστικό έλεγχο αλλά κι από τους ελεγκτές του Δημοσίου. Στο δικαστήριο, μάρτυρες υπεράσπισης ήταν οι επόμενη διοίκηση του Δήμου που όπως υποστήριξε, «όλα είχαν γίνει σωστά» εξοργίζοντας τον εισαγγελέα.
Δεν θα αναφερθούμε στις απευθείας αναθέσεις ή σε συμβάσεις έργων που καταγγέλλονται από πολίτες. Όπως προαναφέραμε, αυτές υπάρχουν στα ντουλάπια των αρμόδιων φορέων που δεν ενεργούν, λόγω έλλειψης κονδυλίων για τα έξοδα κίνησης.
Αρκετές φορές διαβάζουμε πως υπάλληλοι που είχαν συνάψει συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου με Δήμους ή Οργανισμούς, προσφεύγουν στη δικαιοσύνη αιτούμενοι την μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου επειδή οι κατ’ επανάληψη ανανέωση των συμβάσεών τους αποδεικνύει πως καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες. Και οι δικαστές σωστά δικαιώνουν τους εργαζόμενους. Όμως, εκείνοι που δεν ακολούθησαν τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για την ανανέωση των συμβάσεων δεν έχουν καμία πειθαρχική ευθύνη; Γιατί εδώ υπάρχει καταπάτηση της αρχής Ισονομίας των πολιτών (γιατί ανανεώθηκαν ορισμένες συμβάσεις κι όχι όλες) όπως και κατάχρηση εξουσίας.
Διακρίνουμε επομένως, την αυθαίρετη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και της πελατειακής σχέσης με μερίδα πολιτών από αιρετούς κι από την άλλη, το πέπλο ατιμωρησίας που το κράτος έχει απλώσει και τους σκεπάζει.
Άδικο κι ανάλγητο το κράτος, αφού καταδιώκει ανελέητα τον απλό πολίτη που ζει στην φτώχεια ενώ καλύπτει με κάθε τρόπο όσους είναι μικρά ή μεγάλα γρανάζια στον μηχανισμό της εξουσίας.
Άδικο κι ανάλγητο το κράτος…
Ας ευχηθούμε, να αλλάξει κάποτε αυτό.