Οι διαρροές των ελληνο-τουρκικών συζητήσεων και οι κρυμμένες συμφωνίες

Απόστολος Αποστόλου

«Η διπλωματία είναι σαν την τζαζ, ατελείωτες παραλλαγές σ’ ένα θέμα». (Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ)

Η παραίτηση του Α’ Γενικού Διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών, πρέσβη Ρούσου Κούνδουρου και οι αιχμές στην επιστολή της παραίτησης του φέρνει στην επιφάνεια όλα όσα κατά καιρούς αναφέρονται περί μυστικής διπλωματίας της κυβέρνησης. Έτσι και αλλιώς η εξωτερική πολιτική έχει εισέλθει σε εναλλασσόμενους άγνωστους διαδρόμους απειλητικούς για την κυριαρχία μας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χ. Φιντάν στο κανάλι Α Χαμπέρ, αναφερόμενος στις συνομιλίες που έχει με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών. Δήλωσε λοιπόν ο κ. Φιντάν ότι «έχουμε κοινό σχέδιο για την υφαλοκρηπίδα και για την αποστρατικοποίηση των νησιών». (Ανταπόκριση Μαρίας Ζαχαράκη κανάλι Open 16/11/2024, εκπομπή «Τώρα Μαζί»).

Τι συμβαίνει τίθεται σε κίνδυνο η εθνική μας κυριαρχία; Που πήγαν οι δηλώσεις του τύπου «όπου απειλείται η κυριαρχία δεν γίνονται αποστρατικοποιήσεις»; Βαδίζουμε για αναθεώρηση της Σύμβασης της Λωζάννης του 1923, και της Σύμβαση του Montreux του 1936, που αντικατέστησε την πρώτη; Να λοιπόν που η εξωτερική μας πολιτική έχει καταστεί ένα άδειο σχήμα, μια ψιλή φλυαρία, μια διάρκεια συζήτησης χωρίς ροή, «μια ζήτηση για λύση για χάρη της ζήτησης» (όπως θα έλεγε ο Φάουστ του Γκαίτε) και όλα φαίνονται να είναι προσυμφωνημένα μέσα από μια μυστική διπλωματία, που δεν γνωρίζουμε τα συμπεφωνημένα και τους υπεσχεμένους πρωταγωνιστές παρά μόνο τους κομπάρσους. Ο Καμίλο Μπένσο ευρύτερα γνωστός ως Καβούρ έλεγε ότι: «Η διπλωματία είναι αδύναμη να αλλάξει τις συνθήκες των λαών, το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να επικυρώσει τα τετελεσμένα γεγονότα και να τους αποδώσει νομική μορφή».

Κατά τα άλλα εμείς ως χώρα ζούμε κάτω από αναρίθμητες δικαιολογίες της κυβέρνησης, η οποία έχει πλήρως συμφιλιωθεί με το ψέμα τόσο που περικαλύπτει όλη την πραγματικότητα και φαλκιδεύει το μέλλον της χώρας. Εξάλλου με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το ψέμα έχει γίνει καταστατικό και σχεδόν δεοντολογικό στοιχείο της κυβερνητικής γραμμής. Αποτελώντας το απόλυτο όπλο που διαθέτει. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, έλεγε ότι «υπάρχουν πέντε κατηγορίες ψεμάτων, το απλό ψέμα, η πρόγνωση του καιρού, τα στατιστικά στοιχεία, το διπλωματικό ψέμα και η επίσημη δήλωση». Τα δύο τελευταία αποτελούν την υπαρξιακή ιδιοσυστασία της κυβέρνησης.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια ομιχλώδη προοπτική που δεν ξέρουμε που πάμε και μόνο «υποψιασμούς» μπορούμε να κάνουμε για τα ανεξήγητα που συμβαίνουν και για τα οποία πληροφορούμαστε με καθυστέρηση από τους συνομιλητές γείτονες μας. Όσο και αν θέλει η κυβέρνηση να μεταγγίζει σημασίες που δεν υπάρχουν στις εξελίξεις που αφορούν τη χώρα μας με την Τουρκία, η πραγματικότητα μέσα από τις διαρροές της τουρκικής πλευράς προεξοφλούν τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση και οι οποίες οδηγούν σε ακραίους συμβιβασμούς για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Κατά τα άλλα η πολιτική επικαιρότητα κυριαρχείται από τις εμφανίσεις του κ. Κασσελάκη στα τηλεοπτικά σόου, τις ανεκλάλητες και ασυνάρτητες πολιτικές ρητορικές του, από τα αστυνομικά δελτία και τις πιθανές καιρικές καταστροφολογίες, έτσι ώστε ο πολίτης να νοιώθει ανίσχυρος και να ζει τη ψευδαίσθηση και την επαναπροσαρμογή του σε κινδύνους ανεξέλεγκτους. Αφήνοντας τους ορατούς κινδύνου της εθνικής κυριαρχίας. Εξάλλου τα επιχειρηματικά λόμπι των δύο χωρών (Ελλάδας – Τουρκίας) έχουν και εκείνα ξεκινήσει συνομιλίες για τις κοινές επιχειρηματικές επιδιώξεις.

Τα οργανωμένα συμφέροντα των δύο χωρών που βλέπουν κέρδη και ευκαιρίες έχουν πιάσει ήδη δουλειά. Σε λίγο θα μιλούν από κοινού για συμβίωση των δύο λαών, για οικείωση, για αμοιβαιότητα και αποδοχή της νέας πραγματικότητας που θα συντονίζεται από πολυμερείς συνεργασίες των δύο λαών και πολυμερείς σχέσεις, στα θαλάσσια πάρκα και στα κοιτάσματα γεωπολιτικής σημασίας. Όλα στο δήθεν πνεύμα μιας νέας αντίληψης έτσι όπως τη συγκεκριμένη αντίληψη τη σερβίρει με περίσσιο ζήλο η κ. Μπακογιάννη στις αναφορές της, που συνοδεύονται από το δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος»; Το ερώτημα βέβαια στο δίλημμα της κ. Μπακογιάννη έτσι όπως τίθεται, συναντά στη μετάβαση του το απαιτητό κάλεσμα που λέει: «εμπρός λοιπόν εδώ και τώρα να πάμε για συνεργασία και συμφωνία δίχως περιττές αξιώσεις».

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας