Κάποτε ήταν η μέρα της γιορτής μου.
Από το 2008 είναι η μέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του 15χρονου που η αυθαίρετη κρατική βία τού αρνήθηκε το δικαίωμα που πρέπει να έχει κάθε παιδί: να μεγαλώσει.
Να σπουδάσει ή να μη σπουδάσει. Να ερωτευτεί ή να μην ερωτευτεί. Να παντρευτεί ή να μην παντρευτεί. Να κάνει δικά του παιδιά ή να μην κάνει. Να πετύχει ή να αποτύχει. Να ευτυχήσει ή να δυστυχήσει. Όμως να ζήσει. Να ζήσει.
Από τότε μέχρι σήμερα, η αστυνομία έχει γίνει ακόμα πιο ασύδοτη, το κράτος ακόμα πιο διεφθαρμένο, η ελληνική κοινωνία ακόμα πιο γκρίζα.
Δίπλα στο «τι γύρευε στα Εξάρχεια;», σήμερα θα ερχόταν να προστεθεί κι ένα «καλά του κάνανε», γιατί αυτός ο λαός βουλιάζει κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά, αποδεχόμενος φασίζουσες αντιλήψεις ως κανονικές, ακόμα και σε πεδία που δε θα φανταζόσουν ποτέ.
Εγώ θα πάρω τα φιλιά και τις ευχές από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, θα γελάσω και θα τους ευχαριστήσω για τα «χρόνια πολλά», θα απαντήσω με καρδούλες και like στα μηνύματα, όμως, κακά τα ψέματα, αυτή η γιορτή ποτέ από το 2008 και μετά δεν είναι ίδια. Και δε θα είναι ίδια. Και δεν πρέπει να είναι ίδια.
Ανήκουμε στους ανθρώπους που θυμούνται και αυτό μας διαφοροποιεί από τους άλλους γύρω μας, που κάποτε ίσως ήταν μειοψηφία, σήμερα πλειοψηφία και αύριο σχεδόν παμψηφία.
Δεν έχει και τόση σημασία.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα αισθάνονται ότι η σημερινή μέρα είναι πρώτα του Αλέξη και μετά κάθε Νίκου, θα συνεχίσει να σιγοκαίει ζωντανή η ελπίδα ότι κάποτε όλα θα ξαναρχίσουν από την αρχή. Για να γίνουν σωστά, και δίκαια, και όπως δεν έγιναν.
