Έχουν μάθει οι πολιτικοί μας, ευτυχώς όχι όλοι, να χρησιμοποιούν απευθυνόμενοι διεθνώς, δυστυχώς, την έκφραση Εθνικό «συμφέρον».
Στις διεθνείς σχέσεις, αλίμονο, δεν υπάρχουν ή δεν πρέπει να υπάρχουν «συμφέροντα» στο τραπέζι κάθε μορφής διεθνούς διαπραγμάτευσης. Εκεί έχουν θέση μόνον τα Εθνικά δίκαια και όχι συμφέροντα, και πάντα με βάση το διεθνές δίκαιο όπως το έχουν αποδεχτεί με την υπογραφή τους η συντριπτική πλειοψηφία των Εθνών. Αυτό λοιπόν το μεγάλο δίκαιο πρέπει να υπερισχύει, και όχι των ολίγων χωρών που δεν το αποδέχονται και δεν τό έχουν υπογράψει. Από καθαρό «συμφέρον»
. Αυτές οι χώρες ομιλούν για συμφέροντα, και μόνον γι αυτά. Ας το ξανασκεφθούν εκεί στο ΥΠΕΞ για το πως πρέπει να διατυπώνονται, οι Εθνικές μας θέσεις πάνω στο διεθνές δίκαιο, και όχι όπως η Τουρκία που με όχημα το Καστελόριζο θέλει να διεκδικεί το μισό Αιγαίο αν όχι και το πάρα πέρα.
Εκεί, στην θάλασσα του Καστελόριζου, θα πρέπει ίσως, ναι, κάτι να τους παρασχεθεί, και πάντοτε μόνο στη βάση των αναφερομένων διαπραγματεύσεων, για τέτοιες περιπτώσεις του διεθνούς δικαίου θαλασσών, και όχι για όλα αυτά που δυναμικά διεκδικούν αδίκως αυτοί.
Αλιώς δεν θα έχουμε θάλασσα ούτε για να πάμε να πνιγούμε. Τέλος να γίνει γνωστό το (προφορικό;) «προσχέδιο» συμφωνίας με την Τουρκία, για να καταλάβει και ο πολίτης το τι θα πρέπει να ψηφίσει, σταθμίζοντας τις Εθνικές θέσεις, και όχι τα «συμφέροντα» του Μητσοτάκη, ή και του κάθε Μητσοτάκη.