Κανένα Αγγλικό Δίκαιο και καμία δέσμευση της χώρας δεν θα ίσχυαν, αν η ελληνική Δικαιοσύνη αποφάσιζε ότι η σχετική δέσμευση παραβιάζει το εσωτερικό Δίκαιο. Όπως εξάλλου είναι υποχρεωμένες να πράττουν οι ανεξάρτητες Δικαιοσύνες όλων των ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών.
Όμως η ελληνική Δικαιοσύνη δεν το έπραξε. Ειδικότερα, δεν βρήκε παραβίαση του εσωτερικού Δικαίου, ούτε με το μνημόνιο, ούτε με τους αντισυνταγματικούς φόρους, ούτε με τα απάνθρωπα μέτρα που εξοντώνουν ανύποπτους πολίτες. Το μόνο που βρήκε ότι παραβιάζει το εσωτερικό Δίκαιο ήταν οι περικοπές στους μισθούς των δικαστών και κάποια άλλα ήσσονος σημασίας μέτρα.
Δύο τινά συμβαίνουν. Ή η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη ή δεν είναι ανεξάρτητο το κράτος ολόκληρο, οπότε δικαιολογημένα και η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη από τα κελεύσματα των ξένων συμφερόντων. Βρισκόμαστε δηλαδή υπό κατοχή. Αλλά αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε πως μπόρεσε η Δικαιοσύνη να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη στο θέμα των μισθών των δικαστών;
Επομένως, έχουμε μεγάλο θεσμικό πρόβλημα που εντοπίζεται πρώτα και κύρια στη Δικαιοσύνη. Στον θεματοφύλακα δηλαδή του Συντάγματος και του Δικαίου γενικότερα. Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το λύσουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Πέτρος Χασάπης