Οσα είπε ο νεαρός στο «Big Brother» περί βιασμού δεν χαρακτηρίζουν μόνο τον ίδιο, αλλά την ίδια τη φύση του παιχνιδιού. Με λίγα, απλά λόγια: το πρόβλημα είναι το ίδιο το ριάλιτι, όχι ο ριαλιτιασμένος παίκτης.
Ανθρωποι που καταδέχονται να μπαίνει η ζωή τους στο μικροσκόπιο, να βρίσκονται κάτω από διαρκή παρακολούθηση, να καταγράφονται οι λέξεις, οι γκριμάτσες τους, οι ιδιαίτερες στιγμές τους, σίγουρα είναι όχι μόνο συντονισμένοι με τον «παλμό» του ριάλιτι αλλά, στην προσπάθειά τους να διακριθούν, μπορεί ν’ αποδειχθούν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Το ζήτημα δεν είναι τι προθυμοποιούνται να πράξουν οι παίκτες ούτε τι θα κάνει η… επιβλέπουσα Αρχή τούτου του τηλεοπτικού υποπροϊόντος. Η Πολιτεία δεν πρέπει να επιτρέπει να διασύρονται οι προσωπικότητες των πολιτών, ακόμα κι αν το επιθυμούν οι ίδιοι.
Σίγουρα το κράτος δεν έχει το δικαίωμα να κρυφοκοιτάζει στα σπίτια μας ώστε να διαπιστώνει αν μας αρέσει να γινόμαστε ρεζίλι στους φίλους και τους συγγενείς μας.
Ωστόσο, έχει την υποχρέωση να βάζει μια μεγάλη κι ευδιάκριτη τελεία σε εξευτελιστικές διαδικασίες που μεταδίδονται ζωντανά, με οποιοδήποτε μέσο, από ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς που έχουν αδειοδοτηθεί από την Πολιτεία.
Αυτό, όμως, που αποκαλούμε κράτος έχει πολλές υπηρεσίες, διαδικασίες και «αρχές» και καμιά φορά χάνεται η μπάλα και όσοι δεν θέλουν να κομίσουν αποτελέσματα ανακαλύπτουν εύηχες δικαιολογίες και βρίσκουν λογικοφανείς προφάσεις για να αδρανήσουν.
Η μόνη ασπίδα και τελευταία ελπίδα των πολιτών είναι η Δικαιοσύνη. Εκεί πρέπει να δίδονται απαντήσεις σε παρακμιακά φαινόμενα τύπου «Big Brother».
Το ΕΣΡ και οι λοιπές ανεξάρτητες Αρχές λειτουργούν μια χαρά μόνο για όσους παίρνουν το μηνιάτικό τους από κει. Για τους υπολοίπους, τα εκατομμύρια των φορολογουμένων δεν είναι τίποτε άλλο παρά οικονομική επιβάρυνση.
ΗΡΕΜΟΛΟΓΙΟ