Περιμένοντας τι;

…και μεις περιμένουμε απαθείς, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα…
Σήμερα θέλω να σας πω – εν περιλήψει- για ένα θεατρικό έργο « του παραλόγου»του Σάμουελ Μπέκετ, πολύ γνωστό, με τίτλο « Περιμένοντας τον Γκοντό». Ήρωες είναι δύο μεσήλικες, ο Βλάντιμιρ και ο Έστραγκον, το σκηνικό πολύ λιτό, αποτελείται μόνο από ένα δέντρο, συμβολισμός ίσως του σταυρού όπου σταυρώθηκε ο Χριστός, και κατ’ επέκταση τον σταυρό του μαρτυρίου των δύο ηρώων. Περνούσαν τις μέρες και τα χρόνια περιμένοντας ένα φανταστικό πρόσωπο – τον Γκοντό- σαν θεό, σαν σωτήρα, σαν έναν άνθρωπο που θα τους λύσει τα προβλήματά τους. Μέρα με την μέρα όμως βούλιαζαν στην απραξία, στην απάθεια, στην αφασία, σε ένα σπιράλ θανάτου που προκαλείται από την έλλειψη πρωτοβουλίας και θέλησης να αλλάξουν μόνοι τους την ζωή τους. Στο τέλος της
ημέρας, μιας ακόμη μάταιης αναμονής, βλέπανε σαν λύση την αυτοκτονία με απαγχονισμό από το δέντρο τους, αλλά ούτε και αυτή την ενέργεια δεν μπορούσαν να αποφασίσουν και να πραγματοποιήσουν. Η στατική αυτή κατάσταση δεν μπορεί να λογιαστεί για ζωή, αλλά ούτε και θάνατος ήταν. Από το τέλος εξάλλου –τον θάνατο- ξεκινάει πάλι η ζωή και αντιστρόφως. Αυτή η κατάσταση όμως είναι το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό το θέατρο του παραλόγου είναι η αντανάκλαση της πραγματικότητας που ζούμε και κάλλιστα στην θέση των δύο ηρώων ταιριάζουμε όλοι εμείς, οι οποίοι περιμένουμε τι;
Κανείς Γκοντό δεν πρόκειται να’ ρθει να μας σώσει, αν εμείς δεν το αποφασίσουμε. Κανείς Θεός, καμία Τύχη δεν βοηθάει τους μη τολμηρούς.
Πόλεμος πάντων Πατήρ έστι, μας λέι ο σκοτεινός Εφέσιος, ο Ηράκλειτος με το λαμπρό του πνεύμα. Δεν εννοεί βέβαια μόνο τις συρράξεις. Η ισορροπία του κόσμου προκύπτει από τον διαρκή ανταγωνισμό των αντίρροπων δυνάμεων « μέρα-νύχτα, θερμό-ψυχρό» κά. Ταυτόχρονα μ’ αυτή την αέναη πάλη προκύπτει και η ενότητα των αντιθέτων. Η στατικότητα, η ακινησία ισοδυναμεί με θάνατο. Αν η κοσμική φωτιά του Σύμπαντος δεν μεταστοιχειωθεί διαδοχικά σε νερό, αέρα, γη και τανάπαλι, αυτό θα σημάνει και το θάνατο του Σύμπαντος. Ομοίως αν αφήσουμε τις ψυχές μας να αδρανήσουν, αν η φλόγα που καίει μέσα μας σβήσει, θα βυθιστούμε στο απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ. Αν συνεχιστεί η παθητικότητα των σωμάτων μας, αντί για την ελπιδοφόρα πάλη, θα καταστρέψουμε τους εαυτούς μας μαζί και τους καναπέδες μας. Αν διαλέξουμε για μοίρα μας και μοίρα των παιδιών μας το βούλιαγμα στην κινούμενη άμμο ενός βάλτου, ας μάθουμε τουλάχιστον τα λόγια του Μπέκετ απέξω να τα λέμε:
«Τίποτα δεν συμβαίνει.
Κανένας δεν έρχεται.
Κανένας δεν φεύγει.
Είναι απαίσιο !!!»
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.