Ίσως να είναι πλέον αργά για δάκρυα. Τα συμπεράσματα, έχουν αξία, μόνο όταν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αλλάξουν κάτι.
Μία νέα λογική πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Κύημα φόβου και απόρροια, κατά βάση, πειραματισμών. Ερασιτέχνες λοιμωξιολόγοι, αναβαθμισθέντες πρόεδροι ιατρικών συλλόγων, που μέχρι τώρα υπήρχαν, γιατί, κάπου πρέπει να είσαι γραμμένος, τηλεπραματευτάδες της νέας, αλάνθαστης, σκληρής, πλην…τίμιας προσέγγισης του κυβερνητικού σχήματος, ως προς το καλπάζων πρόβλημα.Τυχαίοι τύποι, που είδαν φως και μπήκαν και αρνητές της επιδημίας.
Συνθέτουν,όλα αυτά μαζί, την πασαρέλα της ατάκας και της αντιπαράθεσης του πληκτρολογίου, στην συνεχώς μειούμενη και στραγγαλιζόμενη ελευθερία και στα, κατά τα άλλα, δημοκρατικά μας δικαιώματα.
Μια νέα τακτική, ανθίζει. Από τα πιο μικρά χωριά, ως την ευρύτερη επικράτεια. Αγώνας να γίνεις ο καλύτερος δούλος του σαλονιού, ρουφιανεύοντας, αν χρειαστεί, τους απείθαρχους….
Μια νέα τάξη πραγμάτων, αργά, αλλα σταθερά, εγκαθιδρύεται και δεν θα έπρεπε διόλου να μας βρίσκει προ εκπλήξεως…
Πριν φτάσουμε στην κατάσταση, να δίνουμε άδεια στον εαυτό μας, για να βγούμε από το σπίτι μας, είχαν προηγηθεί, τρανά δείγματα γραφής, περί των προθέσεων, αλλά και των μέτρων, που προωθούνταν. Η καραμέλα της μεταπολίτευσης και της νοσηρής χούντας, μας τελείωσε, τη στιγμή που το σκληρό ροκ των μνημονίων,μπήκε στη ζωή μας. Πρώτη προβολή, στη μαζική κάθοδο και απόπειρα εισόδου στο κοινοβούλιο, εν μέσω πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Μπάτσοι και ΚΚΕ, πρωτοστάτησαν, στο να απομακρύνουν τις λαίκές μάζες από το σύμβολο της διακυβέρνησης.
Η δεύτερη, πιο κραυγαλέα και θλιβερή, ως τώρα περίπτωση, είναι το εμετικό, ληξιπρόθεσμο προσύμφωνο των Πρεσπών. Χιλιάδες πατριώτες, απωθήθηκαν, χτυπήθηκαν, ψεκάστηκαν, με κάθε είδους κινέζικη σκόνη και συνελλήφθησαν, γιατί έκαναν το αυτονόητο. Εναντιώθηκαν σε μία πράξη προδοτική, που έδινε ανάσα ζωής,σε ένα θνησιγενές κρατίδιο, απόρροια του πολιτικού αριβισμού του δικτάτορα Τίτο, της κακεντρέχειας των ηττημένων κουμουνιστοκατσαπλιάδων και της πλήρους ιστορικής αναπηρίας, των τοπικών νοτιόσλαβων, που φυτρώσαν, εκεί που έχεσε ο Βουκεφάλας.
Πράξη τρίτη, όλοι εμείς. Πείραμα κοινωνικής μηχανικής, σε ένα πρόχειρογραμμένο σενάριο, με μία σταθερά. Φοβία. Πεθαίνει κόσμος και επειδή, δεν υπάρχει σκόπός να κάνουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ γι’αυτό, ας κλειδαμπαρωθούμε. Όταν δε βγαίνεις έξω, ο ιός εξασθενεί. Ειδικά δε, όταν αποφεύγεις την έξοδο τη νύχτα.
Ώρες ατελείωτες, με νουθεσίες, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, γραφήματα, ζωντανές συνδέσεις για το νεκρόμετρο και την πολιτική προστασία να σου κουνάει το δάχτυλο. Τίτλοι που δόθηκαν αυθαίρετα, σε άτομα που έπεσαν από το πουθενά, ή που δεν θα βρίσκονταν μακρυά από εκεί…
Μου προκαλεί νευρικό γέλιο και μόνο η σκέψη της ύπαρξης σταρ σίστεμ στο ελλάντα. Είναι πιο γελοίο και από τις κινηματογραφικές σφήνες του διαδόχου κώτσου (γλύξμπουργκ) ως τσολιαδάκι, στα ανάκτορα ( για γερούς σινεφίλ), αν και ένδεια προσωπικοτήτων, παρατηρείται πλέον παντού… ‘Οπως κάποτε, επί βαθειάς, μεταπράσινης πασοκόκαυλας, το μηντιακό κατεστημένο της παραθυροκατίνας, του κλειδαρότρυπα και της στριγκού με τις ντεμέκ δαρμένες, είχε συνεργήσει, με τον άλλο Αντρέα της καρδιάς μας, που όταν δεν μάζευε γύφτους να πλακώνονται, μιλούσε και πολιτικά, ώστε να καταλάβουμε ότι ο νεκροθάφτης της ελληνικής οικονομίας και ο τύπος, που θεωρούνταν επιτυχία, να προφέρει το όνομά του, χωρίς τρία λάθη στη σειρά, ήταν επιτυχημένος τεχνοκράτης και ο “καταΒληλότερος πρωθυπουργος” ‘Ετσι και σήμερα, ο μίστερ μπήν, ό “καλός στρατιώτηε σβέϊκ”, ό γόνος που έτρεχε μόνος του, στις εκλογές κόντρα στον βαγγέλα, τον τζίτζι και τον μικροφωνάτο ψωμιάδη και που, αν δεν είχε γίνει το μακελειό του Μακεδονικού, θα είχε φάει σούτ από τα αποδυτήρια, είναι – θαύμα θαύμα, ο- καταλληλότερος πρωθυπουργός. Επίσης,κατά δήλωσή του, έχει το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Το επιβεβαιώνει και ο ξεβλαχωτής που πήγε για μπίζνες στο ντουμπάι.
… Βολικές φράσεις, για άβολες καταστάσεις, που είναι τέτοιες, γιατί μιλούν γι’αυτές, άτομα που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Έτσι όμως πορευτήκαμε ως τώρα. Με ευχολόγια, με μοιρολατρεία και με μία στρεβλωμένη λογική αλά καρτ, που την ενεργοποιούμε, όποτε τη χρειαστούμε. Οι δύο πόλοι, έχουν ομογενοποιηθεί, σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει καν νόημα, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί. Εκεί που παύει η λογική, κυριαρχεί η μάζα…Εκεί που δεν έχεις τίποτα από τα δύο, κοτσάρεις τον εισαγγελάτο, να περνάει βραχιολάκια σε ρασοφόρους, ανήμερα των Φώτων. Μαστίγιο και τσίχλα, γιατί οι καραμέλες κοστίζουν και το καρότο δε βγαίνει από εκεί που είναι… Επανάληψη και όλοι θα το μάθουμε. Αυτιστικό μοτίβο, μέχρι να ξεράσεις και να νιώσεις την ανάγκη να ταυτιστείς. Αν δεν το αισθανθείς, υπάρχει και η ευγενική χορηγία της αστυνομίας. Πρόστιμο, κουραδομαγκιά, κοπροβλαχίλα και αμετροέπεια, από εκείνους που πληρώνονται από τους φόρους ΣΟΥ, για να εγγυώνται την τήρηση των νόμων, σε μία εύρυθμη και λειτουργική κοινωνία.
Ο κοινωνικός ιστός όμως, έχει καταλυθεί. Η οποιαδήποτε απόπειρα επιβολής, δεν φέρνει,παρά αντίδραση, αμφισβήτηση και δυσαρέσκεια. Το παιχνίδι χοντραίνει, ειδικά, όταν οι μάρκες σου τελειώνουν και αρχίζει η τακτική της απόδοσης ευθυνών…ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα για την ταμπακιέρα. Άν αντιταχθείς, με λέξεις ή πράξεις, γίνεσαι, ψεκασμένος, αρνητής, απείθαρχος και , πάνω απ’ όλα, ο υπεύθυνος για την φτωχή, ή πλήρη αποτυχία των εμπνευσμένων- είναι αλήθεια, μέτρων.
Σε ένα σκηνικό πλήρους αποτυχίας και καθολικής σήψης, το μόνο παιχνίδι που συνεχίζει να παίζεται με επιτυχία, είναι εκείνο των ευθυνών. Επαναλαμβανόμενες κραυγές, από ανησυχημένους ειδικοανειδίκευτους μαρκουτσοφόρους, που προσπαθούν, ακόμα και τώρα που οι μάσκες (σχηματικά) έχουν πέσει, να δημιουργήσουν κλίμα. Ζωντανές συνδέσεις, από παραλιακές οδούς, η κάθοδος των απερίσκεπτων πολιτών,που δε θέλουν να ακολουθήσουν τις προσταγές της επιτροπής. Σε μία ανησυχητική,όσο και αναμενόμενη ταύτιση, που θυμίζει χειροκλακάρισμα σε κάποιο βλαχοεβέντ, εντός ή εκτός συνόρων, κυράτσες, που τις είχε ξεχάσει μέχρι κι ο χάρος, βγήκαν να κατακεραυνώσουν, όσους αντιδρούν , να ενημερώσουν, πως ούτε το Πάσχα θα το περάσουμε κανονικά και να μας πούν για τη ζωή τους. Σε ένα χωρίς προηγούμενο κόπι πάστε, ποιότητας, για τούρτες στη μάπα, χωρίς την παραμικρή γνώση στατιστικών μοντέλων και χωρίς καν την παρουσία επιστημόνων των μαθηματικών, κάνουν προβλέψεις, προβολές και εικασίες για το πως θα μεταβληθεί η ζωή των πολιτών. Από κάτω, ένα σεληνιασμένο μηντιακό γαϊτανάκι, που επαινεί, τον κάθε αναλώσιμο κρίκο, για τη συνδρομή και την υπεύθυνη άποψη που καταθέτει.
Είναι αστείο, το πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οι τακτικές και πόση στήριξη βρίσκουν από από τους γκλαμουροβαστάζους του συστήματος και τους εθνοπατέρες – εθνομητέρες, που πλέον επιβεβαιώνουν τον ρόλο της κομματικής καμαριέρας. Η πολιτική ευθύνη, γίνεται η νέα πανάκεια, για κάθε νόσο και κάθε μαλακία. Μάσκες, κλείσιμο, άνοιγμα το καλοκαίρι, για να πάρει “ανάσα” η οικονομία, από τον κάθε εν δυνάμει φορέα, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, παύση της κάθε οικονομικής δραστηριότητας στην επικράτεια και καταστροφή χιλιάδων μικροεπιχειρηματιών, που ακόμα κι αν ανοίξουν αύριο τις επιχειρήσεις τους, δεν πρόκειται να μπορέσουν να ανακάμψουν. Προστατευμένοι τομείς, όπως εκείνος του δημοσίου, συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας υγείας, κινδυνεύουν, ακόμα κι εκείνοι να πληγούν ανεπανόρθωτα, από την ανεπάρκεια πόρων, που διαφαίνεται και θα γίνεται όλο και πιο εμφανής, όσο θα μένουμε στάσιμοι.
Η απάντηση, ήρθε από τα ξένα. Εμβόλιο.Το πρώτο που, στα χρονικά, πήρε την έγκριση, μέσα σε μήνες, τη στιγμή, που οι κλινικές μελέτες, διαρκούν το λιγότερο πέντε χρόνια. Αντί να επενδυθούν κεφάλαια σε προσλήψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, σε εκπαίδευση, σε υλικά, αναπνευστήρες και πρωτίστως, στην αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, δοθηκαν αφειδώς κεφάλαια, σε καμπάνιες, μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς, κάλλιο γαϊδουρόδενε και ότι άλλο τσιτάτο, τους έφεξε στην κεφάλα. Μέχρι και πολιτική της ρακέτας επιστράτευσαν, για να κάνουν το μήνυμα κούλ, αν και διάλεξαν το πιο ξενέρωτο άθλημα εκτός περιοχής βορείων προαστίων. Οι υπόλοιποι, έμειναν με τις μπάλες και το κλειδί στο χέρι, να κοιτάνε τη ζωή από το παράθυρο, ενώ άλλοι αποφάσιζαν τι είναι σωστό και τι πρέπει να τιμωρείται.
Η κοινωνική μηχανική στα καλύτερά της ( εντάξει, για ψωροκώσταινα μιλάμε) Η ολοκληρωτική έλλειψη πλάνου, η απουσία προγραμματισμού και η απόλυτη άρνηση εκτίμησης της κατάστασης, οδηγεί σε παλιές καλές συνταγές πολίτικης – τουρκομπαρόκ κουζίνας. Η ανάπτυξη, άργησε κάτι αιώνες, αλλά τώρα διασφαλίζεται μέσα από τη λειτουργία των βιβλιοπωλίων. Στη λογική, βρακί δεν έχει ο κώλος μας, γαρίφαλο στ’αυτί μας ή στο αυτό μας, ανάλγητες καρικατούρες, κρίνουν σκοπίμο, να στηλιτεύσουν την όποια αντίδραση και ταυτόχρονα, καταφέρνουν να δώσουν μια αχτίδα πολιτισμού, απαγγέλοντας ον κάμερα, για πουλιά, γάλατα και υποβόσκουσες κωλοτρυπίδες, σε εκείνο που ονομάστηκε παγκόσμια ημέρα ποίησης.
Η τακτική των τύπων, των εντυπώσεων και των διανθίσεων, απεγνωσμένα επιχειρεί να εξοστρακίσει τη λογική και την κοινή σκέψη. Η πυραμίδα των αξιών, επιχειρείται βίαια, να αναδιαταχθεί. Ο άνθρωπος, χάνει τη μοναδικότητα, την αυτονομία, την ελευθερία έκφρασης και σκέψης και μετατρέπεται σε αγωγό καλό ή κακό της νέας κανονικότητας. Γενιές, δημιουργικές, ηρωικές, ανένταχτες και γι’αυτό βαθιά επικίνδυνες, για τη σημερινή πολιτικά ορθή ουδετερότητα, υποβαθμίζονται. Θεωρείται πλέον πιο ουσιαστικό,να περιγράψουμε με τα μελανότερα χρώματα,τους ηττημένους, παρά να τιμήσουμε προγόνους που σκότωσαν για να ζούμε ελεύθεροι.
Η δαιμονοποίηση της ιδέας, γίνεται για πρώτη φορά, τόσο επιδεικτικά και τόσο επιλεκτικά. Ο εφιάλτης της ακροδεξιάς, που παράπαιε στο 3 τοις εκατό, αντιμετωπίστηκε με μαζικές διώξεις. Η αλήθεια είναι, πως ένας άβολος πάιχτης, που θα αντλούσε ψήφους από τη δεξαμενή, όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά δικής τους καθολικής ανακολουθίας, εξουδετερώθηκε. Την ίδια στιγμή, ακραία στοιχεία, τρέχουν σαν τις πουτάνες στην τρούμπα, να εναγκαλιστούν με τον δολοφόνους. Την ίδια στιγμή, ανεπάγγελτοι, χορηγούμενοι από άγνωστες πηγές, μαζεύουν 100 παράνομους τριγύρω και εξαπολύουν δριμύτατο κατηγορώ, για τις κακές συνθήκες των καταλυμάτων, εκείνων που μπούκαραν από την κάθε άκρη του κόσμου, στην έρημη χώρα.
Καταστάσεις, που σε οποιοδήποτε σοβαρό, ευνομούμενο, κυρίαρχο και εθνικό κράτος, θα είχαν αντιμετωπιστεί με το μόνο αυτονόητο μέτρο, άμεση επιβολή του νόμου, στην Ελλάδα, υποστηρίζονται από οργανώσεις, με την κομματική και κρατική βούλα. Σε ένα σύστημα αυτοτροφοδοτούμενων και αυτοπεριοριζόμενων κρίσεων, λύσεις δε δίνονται ποτέ, γιατί δεν υπάρχει, ούτε η ικανότητα, ούτε η θέληση,να εντοπιστεί το πρόβλημα. Βολεύει ωστόσο, να φωνάζουμε προς κάθε κατεύθυνση, ευαγγελιζόμενοι λύση αρχικά, απορρόφηση των κραδασμών ώψιμα.
Κλασικό παράδειγμα, πατριδέμποροι και δικηγόροι που τα λέγαν “τσεκουράτα” επιφορτίστηκαν το έργο να εκπροσωπήσουν τον εθνικό χώρο και τα κορόιδα που τους πίστεψαν. Όσοι έκαναν την επιλογή της αντίστασης του καναπέ, εκπροσωπήθηκαν από αμορτισέρ του συστήματος, που εξασφάλισαν μια κυβερνητική θέση και κράτησαν τα πρόβατα, για να μην τα φάει ο λύκος.
Δε χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα ανάλυσης, για να δεί κανείς ότι το δυαδικό σύστημα μας ορίζει εδώ και δεκαετίες. Φασίστας ή αριστερός. Πατριώτης ή ανθρωπιστής. Παραδοσιακός ή προοδευτικός και όποια άλλη ταμπέλα αντέξεις ή θελήσεις να φορέσεις πάνω σου. Τις πράξεις σου, δεν τις ορίζει η σκέψη σου, αλλά ο τίτλος που θα σε έχουν σαμαρώσει. Σε μία εποχή τόσο αντιφατική, όσο και αχρωμάτιστη, η σκέψη σου αποκτά ουσία, όταν, με κάποιο τρόπο, συμβαδίζει με το κοινό μοτίβο. Λες και επαναλαμβάνεις κάποιο ηλίθιο χιτ της βδομάδας. Η κατεύθυνση, δεν αλλάζει, ούτε επιταχύνεται. Απλά κάποιες στιγμές, γίνεται πιο προφανής. Η ανεπάρκεια και το πολιτικό ξεκαβλέ των υποτιθέμενων ηγετών, δεν είναι τίποτα άλλο, από έναν ακόμα τρόπο προώθησης της νοοτροπίας, πως σημασία έχει ο προορισμός, όχι ποιός μαλάκας είναι στο τιμόνι.
Ομαλοποίηση, αποδοχή από την μία, προσκόλληση σε αξίες που ούτε καν θυμόμαστε και παράδοση από την άλλη. Κάπου στο βάθος, ακούγονται και κάτι άσχετες κραυγές για τη χαμένη ταυτότητα, που μέχρι τώρα έβοσκε κάπου κοντά και ήρθαν τα νέα ήθη,να τη διώξουν. Η αλήθεια δυστυχώς είναι πολύ πιο απλή. Η σύγχυση είναι ο καλύτερος σύμμαχος για την επίτευξη αποτελέσματος. Η κρίση, το καλύτερο υπόβαθρο. Σε μία συνεχιζόμενη υπαρξιακή αναζήτηση του νεοελληνικού μας τσαμπουκά, που γαλουχήθηκε με κατεβάσματα του διακόπτη και της δημοκρατικής μας συνείδησης,που τροφοδοτείται, από την επιλεκτική αφήγηση της νεότερης ελληνικής ιστορίας, χάνουμε τον εαυτό μας, σε ψευτοδιλήμματα και αποφεύγουμε να περιγράψουμε το πρόβλημα. 20 και πλέον χρόνια, ο πολίτης, έθετε τον εαυτό του στο περιθώριο των εξελιξεων, πιστός στην οπαδική προσταγή. Ο καλός ο κακός και ο χρήσιμος ηλίθιος, που ασχέτως χρώματος,χτυπούσε την καμπάνα.
Όσο κλείνανε οι βάνες με το χρήμα και η αβάντα του ευρωτσίρκου, τόσο δινόταν έμφαση στην ηθική και ιστορική ευθύνη. Αρχής γενομένης, από τα μαγειρέματα της συμφοράς, για να μπουκάρουμε στην ευρωζώνη και από τα πούρα της γιάννας ντακ, που μας έφερε το αγγούρι,που δε μασ δρόσισε, των ολυμπιακών.
Νεα κυβέρνηση, νέα αρχη, νέα ατζέντα. Συρρίκνωση του ελληνισμού,μέσα από μεγέθη, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η υπογεννητικότητα χτυπάει κόκκινο και στρατιές νέων, ικανών, παραγωγικών και άξιων ελλήνων, βγαίνουν έξω, όχι πλέον για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Ορδές γύφτων, μπουκάρουν, με τις ευλογίες “ανθρωπιστικών”οργανώσεων και μαζί με τους ντόπιους, τους δικούς μας, πριμοδοτούνται με μηνιαίο επίδομα και κατοικία. Η οικονομία μας αιμορραγεί, για να στηρίξει ο τύπος, που στα καλύτερα όνειρά του, θα ήταν το δεύτερο ντέφι πίστα στην αρκούδα, τη φαμίλια, στο πακιστάν, το σουδάν , το μπαγκλαντές και όποια άλλη ισλαμοσαβούρα από τη οποία προέρχεται.
Με πλήρη άγνοια, εθελοτυφλία και άρνηση της πραγματικότητας, διαχειριστές ενός οικοδομήματος σε πλήρη κατάρευση, προσπαθούν να σώσουν τους τύπους και να πάρουν το χτύπημα στην πλάτη από την ευρώπη που σφυράει αδιάφορα, σε κάθε επιβούλευση της εθνίκης μας κυριαρχίας, παίζοντας την κάρτα της φιλοξενίας.
Γοργόνες και παλικάρια, κάναν σύμπραξη και η εθνική κυριαρχία, πήγε περίπατο. Αυτοκτονικές τακτικές, επικλήσεις για νομιμότητα σε ευρωπαϊκά και διεθνή φόρουμ και έπειτα αυτοακύρωση με άρνηση για επιβολή κυρώσεων στον εχθρό. Υψηλή στρατηγική της ταβέρνας και αναζήτηση ζαριών, τη στιγμή που άλλοι παίζουν σκάκι.
Ανάσες εθνικής ανάτασης, χάρη μόνο στο αξιόμαχο των στελεχών και των οπλιτών, έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού και εθνικής, κοινής, μακροπρόθεσμης γραμμής πλεύσης. Συστατικά που προαναγγέλουν, ύποχωρητικότητα, αναγκαστικό συμβιβασμό, απελπισμένες κινήσεις εντυπωσιασμού και αδυναμία αξιολόγησης της κατάστασης.
Αν η κατάσταση, είναι μία φορά πρόχειρη και επικίνδυνη στα εθνικά θέματα, μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί, πόση σκέψη και προγραμματισμό δώσανε, στη χάραξη αντιμετώπισης της υγειονομικής πρόκλησης, που έφερε ο κορωνοϊός. Προχειρότητα, αλαρμισμός, απόδοση τόσο ευθυνών, όσο και ευσήμων και παράταση μοτίβου- φτου και βγαίνω, στην αναζήτηση της λύσης και της λύτρωσης, που δε λέει, παρά τα συνεχόμενα κλεισίματα, να φανεί.
Πιστοί στο ρόλο και τη φυσική μας θέση, ως προτεκτοράτο της ευρωφάρσας, επιδιδόμαστε σε ένα ατέλειωτο “κάνε ότι κάνω”. Σαν καλοί κολαούζοι, ακολουθούμε το μεγάλο ψάρι κι ας ξέρουμε πως για εμάς, δεν υπάρχει απόθεμα και πως η πείνα είναι ήδη μπροστά μας.
Η λογική εμπρός παιδιά – πίσω Χαρίλαε, πρυτάνευσε για μία ακόμα φορά στην κοτζαμπάσικη μπανανία των βαλκανίων. Η ανεπάρκεια, η απουσία σχεδίου, η προχειρότητα, η έλλειψη προσωπικού και κυρίως η πλήρης άρνηση αντιμετώπισης της πραγματικότητας, δημιουργούν, έναν εκρηκτικό συνδυασμό τρομολαγνείας, επιβολής, επίκλησης στο καθήκον ως πολίτες και υποσχέσεων για καλύτερες μέρες. Σε μία άρπα κόλα, b-movie μεταμελλοντική δυστοπία covid- apocalypse, βλέπεις το αφήγημα του ιού, που βγήκε παγανιά και θερίζει όποιον βρεί μπροστά του, να ορίζει την καθημερινότητά μας. Νέοι, που ήδη δεν τα βρήκαν ρόδινα, κατέληξαν στην ανεργία. Σχέσεις κλονίστηκαν, η ενδοοικογενειακή βία έπιασε ταβάνι, οι ψυχικές νόσοι εκδηλώθηκαν σε ανεπανάληπτα νούμερα, γονείς εκτέθηκαν, μπροστά στα ίδια τους τα παιδιά, γιατί δε μπορούσαν πλέον να παρέχουν τα νέα απαραίτητα και η δωρεάν παιδεία, ταξινομήθηκε, ανάλογα με τη σύνδεση που διέθετε το κάθε σπίτι.
Πλασματικά ευνοημένοι, ευγνωμονούντες τους έχοντες γνώση και τροφοδότες της τρομολαγνείας, εκείνοι που ούτως ή άλλως θα πλήτονταν από οποιαδήποτε υγειονομική κρίση. Οι υπερήλικες και οι ομάδες υψηλού κινδύνου. Αυτοί, που έτσι κι αλλιώς θα κάθονταν σπίτι, τώρα νιώθουν καλύτερα, γιατί μαζί τους κάθονται και όλοι οι άλλοι. Κάποιοι μάλιστα, πιστεύουν πως τους σώσανε, θα έχουν μάλλον ακούσει, το φαινόμενο της πεταλούδας, 20χρονος μαρσάρει με το παπί στις 2 το πρωί, ο κυρ Αντώνης κολλάει κορωνοϊό, τρείς μέρες μετά.
…κι όμως, άσχετα αν το πιστεύουν ή όχι, αποτελούν την αιχμή του δόρατος στην προπαγάνδα της κυβέρνησης. Είναι ο λόγος με τον οποίο, άρχισε το αφήγημα και είναι μάλλον εκείνος που θα το τελειώσει. Ομάδες ατόμων που έχουν υποκείμενα νοσήματα και μία κατάσταση υγείας σχεδόν οριακή. Απομονώνονται ακόμα περισσότερο σε έναν κύκλο εξάρτησης και βασανιστικής στασιμότητας. Δίνεται η εντύπωση, πως είναι εκείνοι που ευθύνονται για όλα τα δεινά που μας έχουν βρεί. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστους σκατόψυχους ηλίθιους, που θα σώζαν κατά δική τους δήλωση, κάποιο τυχαίο κωλόγερο(κατά προτίμηση, τον εαυτό τους) σε σχέση με ένα παιδι, αυτό, δεν ισχύει, για τη συντριπτική πλειοψηφία των γηραιότερων και υγειονομικά ευαίσθητων πολιτών. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ παππούς ή γιαγιά, που θα έκανε την επιλογή, να δυσχεράνει την μάθηση, την κοινωνικοποίηση, την συναισθηματική ανάπτυξη στο εγγονάκι τους, για να έχει ένα παραπάνω μέτρο ασφάλειας. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ γονιός, με όλες τις βίδες στη θέση τους, που θα προτιμούσε να βλέπει το παιδί του στην ανεργία, προκειμένου να έχει μία επίπλαστη αίσθηση θωράκισης…
Δε ρωτήθηκε όμως κανένας. Ο κούλης, το πήρε πάνω του και το αποτέλεσμα, ήταν ανάλογο των ως τώρα κυβερνητικών επιλογών. Οι μικροεπιχειρήσεις καταστρέφονται, θέσεις εργασίας χάνονται με γεωμετρική πρόοδο, νοικοκυριά οδηγούνται στην απόγνωση και οι ΜΕΘ συνεχίζουν να γεμίζουν. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, φωνάζουν για προσλήψεις και για ΑΜΕΣΗ αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας υγείας και η απάντηση που παίρνουν, είναι χειροκρότημα. Επίσης, προς θεού, μην ξεχάσετε τη μάσκα… Σε μία μάχη που έχει χαθεί, πριν κάν αρχίσει, και που το worldometer, αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της αποτυχίας, επιχειρείται ευρέως η υποβάθμιση της αστοχίας και τονίζεται η “περίεργη” φύση των ελλήνων, που, διάολε, δε μπορούν να τηρήσουν τα μέτρα, παρότι τα δεδομένα της google, δείχνουν πως, περισσότερο για τον φόβο επιβολής προστίμων, τα μέτρα και η αποστασιοποίηση, τηρήθηκαν στο έπακρο.
Η βασανιστική επιβολή και ο εγκλεισμός, συνεχίζονται με ζήλο. Κάτι τύποι, που διαθέτουν ψυγείο, όσο το σαλόνι μας, βγάζουν σέλφι και διατυμπανίζουν, πόσο χρήσιμο είναι, να κάθεσαι σπίτι. Μασκοτρόμπες, που δε θα έβρισκαν δουλειά, ούτε για να ξεφλουδίζουν φυστίκια σε τσίρκο, βγαίνουν στους δρόμους, για να δείξουν πόσο δεν τηρούνται οι προσταγές της επιτροπής. Αν δεν τους βγαίνει, ρίχνουν και κάνα βίντεο από το 2015 ή καμιά ακτινογραφία από ακόμα παλιότερα. Επαγγελματίες κοβιντολόγοι και κορωνοκράχτες, παρουσιάζονται ως υπεύθυνοι, σοβαροί και προβληματισμένοι… Προβληματικά άτομα, που στο σχολείο, ήταν στην καλύτερη καρπαζομαγνήτες, ή ότι εγγύτερο στη κτηνοβασία, γίνονται στάτους αίκον. Τοπικοί βαστάζοι, παρατρεχάμενοι πολιτικών γραφείων, τσικό νομαρχιακών και λοιπές βουλευτικές αρχιδόσομπες, βγαίνουν να διαλαλήσουν την ορθότητα των αποφάσεων, την καθαρότητα των λόγων και τη σοφία του σχεδίου…αν δε βγεί, υπάρχει πάντα η κάρτα μπαλαντέρ του ψεκασμένου…μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια την έπαιξαν.
Με μία ρητορική μίσους, διαίρεσης, τρομοκρατίας και αυξανόμενης φοβίας, επιχειρείται ο περαιτέρω έλεγχος του πλήθους. Όταν τα στοιχεία, δε βγαίνουν, τραβάμε ζωντανές συνδέσεις σε ΜΕΘ, με άτομα που χαροπαλεύουν. Επίσης, σε μία μοναδική, στα παγκόσμια χρονικά πρωτοτυπία, κηδεύουμε, σε κλειστά φέρετρα, μη τυχόν και δραπετεύσει ο ιός, από το νεκρό σώμα… Σε σπίτια και πολυκατοικίες, κλήθηκαν συνεργεία, να κάνουν deep clean, format και delete, στα μέρη, απ’όπου πέρασε το χτικιό και οι πολίτες, συνέχισαν καθησυχασμένοι, το κλείσιμο. Ακόμα και θαλάμους ανελκυστήρων, πήγαν οι φωστήρες και σφούγγιξαν με τα ειδικά λιγδοβετέξ, για να σκοτώσουν τον ιό που καραδοκεί.
Με μία τακτική απώλεσης κάθε λογικής και απουσία, οποιουδήποτε σχεδίου,οδηγούμαστε, όλο και πιο βαθιά στη κρίση. Η λύση που έχουν να προτείνουν, όχι φάρμακα, όχι μαζικά τεστ, όπως έκαναν όσες χώρες τα πήγαν καλά στην αντιμετώπιση του ιού, αλλά προσμονή για το εμβόλιο και μαζικός εμβολιασμός. Χωρίς στοιχεία, για το αν είναι ασφαλές για κάποιον που έχει ήδη περάσει τη νόσο, χρήσιμο, για όποιον δεν κινδυνεύει να νοσήσει βαριά, ή μέτρο προστασίας, αφού κάποιος,ακόμα και αν είναι εμβολιασμένος, μπορεί πιθανότατα, να μεταδίδει τον ιό.
Κάρτες και πράσινα διαβατήρια, ετοιμάζονται να εκδοθούν, στο παραμύθι της ενωμένης ευρώπης, που σήμερα, φαντάζει, πιο κλονισμένη από ποτέ. Κράτος εναντίον πολίτη και η αστυνομία, ως μοχλός πίεσης, επιβολής αντισυνταγματικών μέτρων. Η επανάσταση και η ολοκλήρωση, αποτυπώνονται στο πόσες κραγμένες θα γίνουν σύμβουλοι, υπουργοί, ή στο πως θα εξαφανίσουμε την αντίδραση σε κάτι που δε μοιάζει φυσιολογικό. Αυτή η κυβέρνηση, ψηφίστηκε για να φέρει τη διόρθωση σε παρατυπίες και κατέληξε το φανταχτερό κλουβί με τις τρελές, που όμως δε θα σταματήσει, να επιβάλεται.
Νεομάρτυρες της σέχτας της ομογενοποίησης, αριστεροβλαμένοι νεοφιλελέφτ, γόνοι που βολεύτηκαν σε τράπεζες και πειθήνια όργανα, σε ρόλο ρουφιάνου, παίζουν τα ρέστα τους. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την υγειονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Έχει να κάνει με τη συστηματική, μή απόδοση ευθυνών, την ανάληψη καθηκόντων, από αναρμόδιους φορείς και την υπέρμετρη αξία που αποδίδεται σε όποιον βγαίνει μπροστά, ώστε να είναι δύσκολο να κριθεί. Η ελευθερία της σκέψης, βάλεται και η έκφραση, τόσο σε τοπικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, επιχειρείται να ελεγθεί, όσο ποτέ πρίν. Χαρακτηριστικό, όσο και απαράδεκτο παράδειγμα, η λογοκρισία του Προέδρου Τράμπ σε facebook και tweeter και το κλείσιμο του Parler, απλά και μόνο γιατί δε συμμορφώθηκε με την προωθούμενη γραμμή.
Ο εφιάλτης της δυστοπίας του μεγάλου αδερφού, ίσως να απέχει ακόμα, ισόμετρη όμως είναι και η απόσταση, από το να ορίζει ο κάθε πολίτης, τι είναι καλύτερο για τον εαυτό του. Άτομα που βρέθηκαν σε θέσεις, για τις οποίες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, αποπειρούνται να λάβουν αποφάσεις,στις οποίες δεν έδωσαν την ελάχιστη σκέψη. Ο θρίαμβος της μετριότητας, της μπακαλίστικης αντιμετώπισης προβλημάτων και, όταν σκουραίνουν τα πράγματα, η θλιβερή κατίνα του πολιτεύματος, βγαίνει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να ακούσουν όσοι επιβουλεύονται…
Όσο τραγελαφικά, άλλο τόσο τραγικά, είναι όσα διαδραματίζονται στην έρημη χώρα. Λειψές προσωπικότητες, που δεν εκπροσωπούν, ούτε τον κύκλο της παστεριωμένης πολιτικής ορθότητας, βγαίνουν να μιλήσουν, εξ’ονόματος της ελληνικής οικογένειας. Σα να βάζεις την τσατσά του τοπικού καμποκωλάδικου Β, να κάνει κύρηγμα την Κυριακή στην εκκλησία… Νέες ηθικές, βολικές πρακτικές και περιορισμοί για όποιον δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί και να βρεί λογική στο θέατρο του παραλόγου.
Τα χειρότερα έρχονται. Είναι το μόνο σίγουρο. Οποιαδήποτε μέτρα, κάνανε αφειδώς και άκριτα, αντιγραφή – επικόλληση, από οικονομίες και συστήματα υγείας, πολύ καλύτερα δομημένα από το δικό μας, δε δούλεψαν. Ο ιός, ώ έκπληξη, θα έρθει σε επαφή, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Ακόμα κι αν κλείνεις κάθε δραστηριότητα και βάζεις στο γύψο την οικονομία κάθε βράδυ, δεν αποτρέπεις την εμφάνιση του, το επόμενο πρωί. Επίσης, η φενάκη της μάσκας και η λοβοτομημένη απόφαση, να κυκλοφορούμε σε ανοιχτούς χώρους φορώντας τη, θα πρέπει να αναλυθεί στο μέλλον από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους. Μην περιμένετε ανάσες, ανάκαμψη, τόνωση της οικονομίας από το χαρταετό του welcome to the tavern. Δεν θα πατήσει ευρωπαϊκός κώλος,ούτε για δείγμα φέτος. Οι κοινωνικές ανισότητες, θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο. Όταν δε θα τραβάει άλλο, κάποιο νέο πακέτο βοήθειας-παρηγοριά στον άρρωστο- θα προκύψει, για να το ξεπληρώσουμε με φόρους, σε βάθος χρόνων, εξακολουθώντας να είμαστε ο μόνιμα χαμένος, φτωχός συγγενής της διευρυμένης ευρωπαϊκής οικογένειας.
Καταστολή, κατήχηση και κακομοιριά, προπομποί αποτυχίας και κατάθλιψης. Στασιμότητα και βαλτωμένες απόψεις, λειψανδρία και ανυπαρξία εναλλακτικών. Τραβάμε το κάρο, μέχρι όσο πάει και μετά, παλιά δοκιμασμένη συνταγή, εκλογές, αφού η φάση, θα έχει γίνει χειρότερα από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Η διαδικασία της ψήφου, έχει μετατραπεί, από έκφραση της λαϊκής θέλησης, σε ξελάσπωμα του κάθε μαθητευόμενου μάγου. Η απόδοση ευθυνών, αστείο από άλλο ανέκδοτο και η οικογενειοκρατία των αποτυχημένων του κολλεγίου αθηνών, αξίωμα. Όσο συνεχίζουμε να έχουμε τη νοοτροπία του κακομοίρη και την τακτική του ωχαδερφισμού, τόσο θα χειροτερεύει. Ελπιζω, να σηκωθούμε έγκαιρα από τον ύπνο και το παραμύθι του his way or the highway. Είναι καιρός να γίνουν ερωτήσεις και να δωθούν απαντήσεις, οι οποίες θα μπορούν να αντέξουν κριτική και συζήτηση. Η περίοδος χάριτος έχει εδώ και καιρό λήξει και τον κατά φαντασία λουδοβίκο, τον έχει παρατήσει, μέχρι και η αντουανέτα. Το γκλιτσομπαρόκ και η βλαχογκλαμουριά του κάθε παρατρεχάμενου σβουνιάρη, πολιτικού προστάτη που βγήκε να σου κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο, δεν μπορεί, παρά να έχει μία κατάληξη…τη συζήτηση, αφού κάτσει βαθειά πάνω του. Οι ονειρώξεις του πατροφαμίλια, που βολεύει, μεχρι και το κομοδίνο σε πόστο, για νέα ράτσα ελλήνων, δε μπορούν παρά να απαντηθούν, με σαφήνεια, όταν φύγουν κλωτσηδόν, όσοι ξαδερφολιμοκοντόροι, είδαν φως και μπήκαν.
Η κρίση, μπορεί να γίνει ευκαιρία, όταν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι γίνεται. Μέχρι τότε, θα φάμε λίγη ακόμα προσωπική ευθύνη για να στρώσουμε. Η κρίση γίνεται ευκαιρία, για όποιον είναι έτοιμοςνα σκεφτεί, έξω από την πεπατημένη και να δεί τη μεγαλύτερη εικόνα… Δε χρειάζονται πολλά. Αρκεί για αρχή, λίγη λογική και αμφισβήτηση. Ξέρω πως το κλίμα δεν τα πολυσηκώνει, όμως μπορούμε όλοι να κάνουμε μια προσπαθεια… μπορεί και να αξίζει τον κόπο.
Κώστας Κ.