Έφυγε απο τη ζωη ένας άνθρωπος που γνώριζε αλλα και αγάπησε την τέχνη οσο λίγοι στη χώρα, ο Νίκος Σταθούλης, ο βιογράφος του Αλέξανδρου Ιόλα μετά απο πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Ως το τελος της ζωης του με δύναμη και αξιοπρέπεια συνεχιζε να αγωνίζεται για το μεγάλο του όνειρο, την αποκατάσταση της Βίλας Ιόλα στην Αγία Παρασκευή.
Ο Νίκος Σταθούλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη Σχολή του Πέλου Κατσέλη και δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας (1980).
Σε ηλικία 23 ετών γνώρισε τον ζωγράφο Μίνω Αργυράκη και οργάνωσε ατομικές του εκθέσεις. Το 1983 γνώρισε τον αλεξανδρινό μαικήνα της σύγχρονης τέχνης Αλέξανδρο Ιόλα, με προτροπή του οποίου έγινε ο προσωπικός του βιογράφος.
Από το 1983 συνεργάζεται σε έγκυρα περιοδικά, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ως σχολιαστής πολιτιστικών γεγονότων («Ένα», «Καθημερινή», «Σκάι TV», «Ρ/Σ Σκάι 100,3», «Status», «Blue»). Από το 1989 έχει συγκροτήσει ένα από τα πλέον ενήμερα αρχεία κλαπέντων, πλαστών και αμφισβητουμένων έργων τέχνης ιδιωτικών συλλογών.
Το 1996 άνοιξε και εξέθεσαν στην αίθουσα τέχνης Down Town Art Gallery, στην περιοχή του Ψυρρή, οι: Τάκις, Ράουσενμπεργκ, Γουόρχολ, Λαλάν, Ζαν Τινγκελί, Νίκι ντε Σαν Φαλ, Μιρό, Πικάσσο, Μαξ Ερνστ, Αλέξη Ακριθάκη, Ευγένιο Σπαθάρη, Μίνω Αργυράκη, Σωκράτη Σωκράτους, Μάρθα Λυμπέρη, Χριστόφορο Κοτέντο, κ.ά.
Διαβαζουμε σε άρθρο του 2019 για τον Νίκο Σταθουλη:
Ένα τμήμα από τον «μυστικό θησαυρό του Ιόλα» θα δωρίσει την Τρίτη το πρωί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στη διευθύντρια κ. Λαγογιάννη ο επιστήθιος φίλος και βιογράφος του Αλέξανδρου Ιόλα, Νίκος Σταθούλης.
- Aπό τον
Νίκο Νικόλιζα
Πρόκειται για τα λεγόμενα «χρυσά γούρια του Αλέξανδρου Ιόλα» τα οποία ο ίδιος κρατούσε μακριά από τα βλέμματα φίλων, γνωστών και συγγενών, θέλοντας να τα δωρίσει στο ελληνικό δημόσιο. Κάτι που δεν πρόλαβε λόγω θανάτου του.
Ωστόσο όσα καταμαρτυρά αποκλειστικά στο newsbreak.gr ο Νίκος Σταθούλης για την ιστορία αυτού του μοναδικού αρχαιολογικού θησαυρού, προκαλούν δέος.
Σύμφωνα με τον Νίκο Σταθούλη, ο ίδιος μας παραθέτει τον εξής διάλογο μεταξύ τους, και μας διηγείται και ιστορία:
Αλέξανδρος Ιόλας. : «Πρόσεξε… Είναι τα φυλαχτά μου. Φύλαξε τα… Δεν είχε διαθήκη. Δεν ήθελε να φτιάξει. Μια επιθυμία του για τα αρχαία της Συλλογής και το σπίτι του, έπεσε στο κενό. Κουρασμένος καθώς ήταν. Απογοητευμένος. Απελπισμένος. Άρρωστος. Μόνος. Ήμουν δίπλα του. Εκείνος το είχε επιλέξει. Εκατοντάδες ώρες ταξινόμησης ενός υλικού που ούτε και ο ίδιος ήξερε που βρισκόταν. Σακούλες. Φάκελοι. Ντοσιέ. Κούτες από το υπόγειο άνοιγαν μετά από χρόνια και το υλικό της βιογραφίας αποκτούσε νέες διαστάσεις. Ταξίδια. Υποχρεώσεις. Καλλιτέχνες. Αγορές έργων Τέχνης. Ανακριτές. Δικηγόροι. Νοσοκομεία. Τύπος. Διασυρμός. Έξοδα. Δεν άντεχε. Δεν είχε που να σταθεί. Και η υγεία του κλονισμένη» λέει στην συγκλονιστική ιστορία που παραθέτει και συνεχίζει:
«Σε ό,τι με αφορά μου άφησε ένα πολύτιμο υλικό, που αφορά την ίδια του τη ζωή. Αυτός είναι ο “πλούτος” μου. Ως “έμπιστος”, ήμουν θεματοφύλακας της μνήμης και του έργου του. “Αυτά σου τα δίνει η ίδια η ζωή…” μου έλεγε. Το πιο πολύτιμο ήταν τα “γούρια” του. Σπαράγματα χρυσά και ευρήματα μέσα σε ένα μαντήλι που τα κουβαλούσε πάντα στις τσέπες του μαζί με τα κλειδιά του. Κανένας δε γνώριζε τι είχαν μέσα τα μαντήλια. Μονό η Σούλα η οικονόμος του γνώριζε. “Πάρτα αυτά. Φύλαξε τα. Είναι τα γούρια μου. Τα φυλαχτά μου. Είναι θησαυρός…” μου είπε στο Μιλάνο –στο τελευταίο ταξίδι μας για την παρουσίαση του “Μυστικού Δείπνου” του Αντι Γουόρχολκαι ενώ εκείνος βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήμουν ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Είχα στα χέρια μου το πιο πολύτιμο δώρο.
Τα “Γούρια” του Αλέξανδρου Ιόλα. Τι άλλο να θέλω. Τα φύλαξα. Γιατί θα είχαν χαθεί και αυτά. Πέρασε καιρός. Τριάντα τρία χρόνια. Αυτός ο θησαυρός έπρεπε να βγει στο φως. Τα δήλωσα στην Εφορία Αρχαιοπωλείων και Ιδιωτικών Συλλογών. Ταυτοποιήθηκαν. Γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί ανήκουν σε όλους μας. Παρουσιάστηκαν σε τρεις εκθέσεις. Γιατί έπρεπε να τα δει ο κόσμος. Ένα μεγάλο μέρος του υλικού δημοσιοποιήθηκε στη βιογραφία του. Ένα άλλο μέρος έμεινε κρυφό. Γιατί δεν έχει δικαίωμα να δει το φως της δημοσιότητας ακόμα. Αυτή ήταν η υπόσχεση μου. Και θα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου όταν επιστρέψουν εκεί όπου ανήκουν. Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Να ξορκίσουν το κακό, που βρήκε πρώτα εκείνον. Ύστερα όλους εμάς τους κοντινούς του ανθρώπους που τον αγαπήσαμε. Και βέβαια ο τόπος που αγάπησε. Και ο οποίος αποστερήθηκε έναν ανεκτίμητο πολιτιστικό θησαυρό. Ξόρκι λοιπόν. Την Τρίτη το πρωί θα παραδώσω στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τα χρυσά Μακεδονικά γούρια του. Σπαράγματα χρυσά Μακεδονικών στεφανιών από Μυρτιά, βελανιδιά και ελιά» λέει φανερά συγκινημένος για την πράξη αυτή που την ονομάζει εθνικού ενδιαφέροντος.