Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Το θέμα μας στο σημερινό άρθρο μας, ασφαλώς και ανάγεται, με τους όρους της ιστορικής πραγματικότητας, στο επίπεδο της πολιτικής φαντασίας.
Δεν γνωρίζω περίπτωση, τουλάχιστον από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία ηγέτης Μεγάλης Δύναμης (σε Ανατολή ή Δύση) να έχει προσαχθεί, δικαστεί και καταδικαστεί από Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του, χωρίς προηγούμενα η Χώρα του να έχει ηττηθεί σε πόλεμο, καταληφθεί και συλληφθεί ο ίδιος, όπως π.χ. συνέβη στην Γερμανία και Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όχι ότι δεν συνέτρεξαν λόγοι, καθ΄ όλο αυτό χρονικό διάστημα, να συμβεί κάτι τέτοιο, δηλαδή, ότι όντως συνέτρεξαν λόγοι ηγέτες Μεγάλων Δυνάμεων να προσαχθούν και δικαστούν ενώπιον κάποιου Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, απλώς δεν συνέβη, και όχι «κατά τύχη». «Μείζονες» και «Ήσσονες» Ευρωπαϊκές Αυτοκρατορικές Δυνάμεις, όχι πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά ΜΕΤΑ απ’ αυτόν, και ασφαλώς η ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ (πέραν άλλων μικρότερων Χωρών που δεν εντάσσονται στην παραπάνω ομαδοποίηση), έχουν να επιδείξουν δράσεις που ασφαλώς και εμπίπτουν σε διεθνώς κολάσιμα ποινικά εγκλήματα.
Μάλιστα, μπορούμε να περιορίσουμε τον χρονικό ορίζοντα αναφοράς μας μετά το 2002, οπότε και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο άρχισε να ασκεί τις αρμοδιότητές του (χωρίς όμως αυτές να εκτείνονται σε εγκλήματα που διαπράχθηκαν πριν την έναρξη της λειτουργίας του, παρότι μιλάμε για εγκλήματα απαράγραπτα), και να σημειώσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια», ποιες Χώρες ΔΕΝ αναγνωρίζουν (μεταξύ άλλων Χωρών) το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, είτε διότι δεν έχουν υπογράψει το ιδρυτικό του Καταστατικό (Καταστατικό της Ρώμης), είτε διότι το υπέγραψαν μεν αλλά δεν το έχουν επικυρώσει επισήμως, είτε διότι το υπέγραψαν μεν, αλλά στη συνέχεια απέσυραν την υπογραφή τους : μιλάμε για τέτοιες Χώρες, όπως Ινδία, Κίνα, Ρωσία, Τουρκία, Ουκρανία, Ισραήλ κ.λπ.
Δεν θα μείνω στις δυσκολίες που οι ίδιοι οι νομικοί επικαλούνται προκειμένου ο Ρώσος Πρόεδρος να «κάτσει στο σκαμνί».
Προσωπικά θεωρώ αυτή την δυνατότητα ως σχεδόν εντελώς εκτός πραγματικότητας, ακόμα και αν δεν υπήρχαν νομικά κωλύματα, εκτός της περιπτώσεως της ανατροπής του, αλλά και πάλι, θα πρέπει να συντρέχει και η βούληση μιας υποτιθέμενης εχθρικής προς τον Πούτιν διάδοχης ρωσικής ηγεσίας να τον παραδώσει, έστω και ενεργώντας εμμέσως, μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με τη θετική ψήφο της ίδιας της Ρωσίας, κάτι που αν συνέβαινε, δεν γνωρίζω τι θα επακολουθούσε στο εσωτερικό πλέον της ίδιας της Χώρας.
Και για να καταθέσω μια ακόμα πεποίθησή μου, μια τέτοια εξέλιξη ΔΕΝ την θέλουν ουσιαστικά ούτε και οι ΗΠΑ (όπως και η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, κ.λπ), όχι μονάχα διότι μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως προηγούμενο, ώστε ένας άλλος ηγέτης μιας Μεγάλης Δυτικής Δύναμης να ακολουθήσει (ή και άλλοι ηγέτες, ιδίως πρώην που πάντως βρίσκονται εν ζωή) για παρόμοια εγκλήματα, που δεν υπόκεινται σε παραγραφή και υπάγονται στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, μα διότι, εδώ, δεν μιλάμε υποθετικά, μα επί τη βάσει «εκκρεμών» γεγονότων για προηγούμενες πολεμικές περιπέτειες Δυτικών Δυνάμεων τις τελευταίες δειαετίες.
Το ίδιο το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, εξάλλου, ενίοτε δέχεται πυρά για την ανεξαρτησία και την αντικειμενικότητά του. Πρόκειται για έναν «μεροληπτικό θεσμό που έχει χάσει κάθε νομιμότητα», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο ισραηλινός υπουργός εξωτερικών όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο άρχισε έρευνες για εγκλήματα πολέμου στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας το Ιούνιο του 2014. Ο Gurdiam εξάλλου, τον Απρίλιο του 2008, έγραφε πως το έγκλημα της απρόκλητης επίθεσης που εμπίπτει στις αρμοδιότητες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, είχε εφαρμογή στη περίπτωση του πολέμου εναντίον του Ιράκ το 2003, δοθέντος ότι το βασικό επιχείρημα πως η Χώρα αυτή διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, ουδέποτε αποδείχτηκε, αλλά παρόλα αυτά η εισβολή έγινε. Επομένως, διερωτάται ο Gardian «Γιατί λοιπόν δεν απαγγέλθηκαν οι ανάλογες κατηγορίες και στους κυρίους Τόνι Μπλερ και Τζορτζ Μπους; Το βασικό πρόβλημα είναι να βρεθεί δικαστήριο το οποίο θα δεχθεί να αναλάβει την υπόθεση» (δες : Στο Ιράκ ισχύει ο νόμος του νικητή, 4.5.2008, εις https://www.kathimerini.gr/ world/321139/sto-irak-ischyei-to-dikaio-toy-nikiti/). Η περίπτωση, από την άλλη, των αποδιδόμενων στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ εγκλημάτων πολέμου στο Αφγανιστάν, είναι αρκετά γνωστή για την σθεναρή αντίδραση των Προέδρων Τζορτζ Μπους (του νεώτερου), Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ, να αποκλειστεί κάθε έρευνα και δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τις αποδιδόμενες στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ κατηγορίες, όμως, οι ΗΠΑ ενέκριναν τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου αυτού, όταν επελήφθη κατηγοριών για εγκλήματα πολέμου αποδιδόμενα στους Ταλιμπάν στην ίδια αυτή Χώρα, δηλαδή στο Αφγανιστάν (βλέπε σχετικά Kelebogile Zvobgo : Η προβληματική έρευνα του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Αφγανιστάν, 9.11.2021, εις https://www.foreignaffairs.gr/articles/73458/kelebogile-zvobgo/i-problimatiki-ereyna-toy-diethnoys-dikastirioy-gia-to-afganista). Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο «…κατηγορείται εδώ και χρόνια ότι είναι νεοαποικιακός θεσμός, με τις έρευνές του να επικεντρώνονται σε χώρες του Παγκόσμιου Νότου. Ειδικότερα, όλες οι αρχικές έρευνες του δικαστηρίου (και οι περισσότερες από τις τρέχουσες) αφορούσαν αφρικανικές χώρες και, μέχρι στιγμής, όλοι οι κατηγορούμενοι ήταν Αφρικανοί. Η άρνηση να ερευνήσει μια ισχυρή χώρα του Παγκόσμιου Βορρά, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσε να ρίξει λάδι σε αυτή την φωτιά» (Kelebogile Zvobgo : Η προβληματική έρευνα του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Αφγανιστάν, 9.11.202, ό.π.). Και φυσικά, εδώ δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στη γείτονά μας Τουρκία για την εισβολή της στη Κύπρο, και όχι μόνο.
Η Ρωσία, όμως, δεν αποτελεί συγκρίσιμο μέγεθος από άποψη διεθνούς πολεμικής πυρηνικής ισχύος, με κανένα άλλο Κράτος στη Γη, πλην των ΗΠΑ, ώστε να επιτρέψει η ίδια την αυτοσυντριβή του διεθνούς της γοήτρου, παραδίδοντας σε Δυτικούς χωροφύλακες έναν πρώην Πρόεδρό της, ακόμα και σε περίπτωση μεταβολής του καθεστώτος στη Χώρα αυτή. Όπως ακριβώς και οι ΗΠΑ, δεν θα επέτρεπαν μια ανάλογη εξέλιξη, αν ποτέ το παραπάνω Διεθνές Δικαστήριο, θεωρούσε πως κάποιος Αμερικανός Πρόεδρος θα έπρεπε να προσαχθεί ενώπιόν του, προκειμένου να δικαστεί για εγκλήματα, στα πλαίσια κάποιου πολέμου στον οποίο ήταν μπλεγμένη με οιονδήποτε τρόπο, η Χώρα επί προεδρίας του. Και όχι μόνο δεν θεωρώ κάτι τέτοιο να συμβεί σε ηγέτη των ΗΠΑ, αλλά, ούτε της Γαλλίας, ούτε του Ηνωμένου Βασιλείου, ούτε της Γερμανίας ή άλλης «προστατευόμενης» Δυτικής Χώρας, αν συνέτρεχαν προϋποθέσεις ανάλογες με αυτές που σήμερα επικαλούνται όσοι ομιλούν για παραπομπή του Πούτιν σε δίκη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Οι παραπάνω ισχυρισμοί μου, έχουν να κάνουν ΜΟΝΑΧΑ με το τι θεωρώ ότι ισχύει στη πράξη : ισχύει ο Νόμος της Ατιμωρησίας των Μεγάλων. Ασφαλώς, ουδείς πρόκειται να μείνει άναυδος από τη διαπίστωση αυτή, εκτός εκείνων που μάλλον εκ λόγων παθολογικών εκπλήσσονται διαρκώς με ό,τι παγκοίνως γνωστό και επαναλαμβανόμενο βλέπουν να συμβαίνει μπρος στα μάτια τους.
Οι παραπάνω ισχυρισμοί μου, αποτελούν μια ιστορική διαπίστωση, όχι μονάχα της ατιμωρησίας μπρος στο έγκλημα, αλλά και της υποκρισίας εκείνων που ενώ έχουν τη δύναμη να εφαρμόσουν το Δίκαιο, εν τούτοις, το πράττουν επιλεκτικά, με τούτη την επιλεκτικότητα, να την θεωρώ ως ένα αυτοτελές έγκλημα, αυτό της συγκάλυψής του.
Όμως ακόμα και όταν το έγκλημα φτάνει ενώπιον της Δικαιοσύνης, ούτε αυτό είναι αρκετό. Διότι αυτή καθαυτή η ανεξαρτησία της, είναι ένα άλλης τάξης ζήτημα. Η Δικαιοσύνη, ενίοτε, όταν επιδιώκει οπωσδήποτε να αποφύγει μια «δυσάρεστη» απόφαση που εν τούτοις θα δικαίωνε το κοινό περί δικαίου αίσθημα, υιοθετεί τη προσφυγή σε έναν πολύ βολικό όρο : αυτόν του «γενικότερου» συμφέροντος
Εδώ στην Ελλάδα αυτό το δικαστικό επιχείρημα το έχουμε ακούσει κατά κόρο, όταν έπρεπε ένα δικαστήριο να υποστηρίξει τα Μνημόνια, επικαλούμενο το «γενικότερο συμφέρον» χάριν του οποίου, η ελληνική οικονομία και Κοινωνία, «έπρεπε» να διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, πέραν άλλων συνεπειών, όπως η ίδια η κατάλυση της λειτουργίας της Δημοκρατίας και των Θεσμών της, κ.λπ. προκειμένου να αποδεχτούν την «Μνημονιακή σωτηρία».
Το ίδιο ισχύει και στο Διεθνές Δίκαιο. Ποιος θα ήθελε πράγματι, ο Πρόεδρος της Ρωσίας να προσαχθεί και δικαστεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αν μια τέτοια εξέλιξη θα κινδύνευε να τινάξει στον αέρα την διεθνή ειρήνη (και παρεμπιπτόντως της παγκόσμια οικονομία); Ποιος ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕ σε μια τέτοια προοπτική, εν ονόματι της «παγκόσμιας ειρήνης» και της αποφυγής μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Και το κυριότερο; Πόσοι άραγε θα επικροτούσαν μια τέτοια εξέλιξη, ΑΝ οι συνέπειές της θα ήταν ακριβώς οι παραπάνω, και ίσως, να μην καταλόγιζαν ένα είδος «μεγαλύτερου» εγκλήματος προκειμένου να τιμωρηθεί ένα «μικρότερο» από άποψη διεθνών συνεπειών; Όμως, μια τέτοια λογική, δεν είναι στο τέλος της γραφής, μια θαυμάσια δικαιολογία, ώστε το κάθε «έγκλημα» τελικώς να μένει ατιμώρητο λόγω των συνεπειών που θα επέφερε η τιμωρία του; Ασφαλώς και θα αποτελεί μια δικαιολογία είναι η προφανής απάντησή μου.
Θάπρεπε όμως, η απονομή του Δικαίου, εθνικού ή διεθνούς αδιάφορο, να προκαλεί «αναταράξεις» και κινδύνους, εσωτερικούς ή/και διεθνείς, απλά και μόνο επειδή το Δίκαιο εφαρμόζεται και (υποτεθείσθω) η Δικαιοσύνη το αποδίδει λειτουργώντας υποδειγματικά και χωρίς καμία παρέμβαση;
Ασφαλώς και όχι είναι η απάντηση!
Ασφαλώς και η Υπεροχή του Δικαίου θα πρέπει να αποτελεί ως Αξία την υψηλότερη Κορυφή στο παγκόσμιο πολιτισμικό μας Σύστημα, με όλες τις άλλες, να την βλέπουν «από τα κάτω».
Ασφαλώς και μια Δικαιοσύνη που θα είναι όντως «τυφλή», θα απονέμει το Δίκαιο, αγνοώντας την όποια «Ισχύ» εκφράζει ο «κατηγορούμενος», και ότι η απονομή του, δεν θα συνεπάγονταν αρνητικές εξελίξεις απλώς επειδή το Δίκαιο εφαρμόζεται, αντιθέτως, θα ενίσχυε την ομαλότητα, πολιτική, κοινωνική και οικονομική, επιβραβεύοντας τον Θρίαμβο και του Δικαίου και της Δικαιοσύνης!
Ασφαλώς ΝΑΙ είναι η απάντησή μας στα παραπάνω.
Όμως, όλα τα παραπάνω, είναι φορτωμένα, όντως, με πολύ ιδεαλισμό, για να είναι πραγματικά.
Έτσι, «κατεβαίνοντας» από το ιδεαλιστικό μου «σύννεφο», και πατώντας ξανά στο έδαφος της πραγματικότητας, είμαι υποχρεωμένος, γι’ ακόμα μια φορά, να έρθω αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα της επιλεκτικής ερμηνείας, προσέγγισης και εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, και επομένως, πάντα στη δική μου αξιολόγηση των πραγμάτων, ό,τι σήμερα ακούω γι’ αυτό, δεν διαφέρει με ό,τι άκουγα και στο παρελθόν, και ό,τι άκουγα πριν καν την συγκρότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Το Διεθνές Δίκαιο και η Διεθνής Δικαιοσύνη, αποτελούν τα ζητούμενα στο Παγκόσμιο Γίγνεσθαι, όχι τα δεδομένα.
Ουσιαστικά, η Ισχύς του, δεν αποτελεί παρά μια προέκταση της εγκαθιδρυμένης Ισορροπίας Ισχύος των Μεγάλων Δυνάμεων στο Παγκόσμιο Στερέωμα. Είναι αυτή τελευταία Ισχύς που δίνει περιεχόμενο στο Διεθνές Δίκαιο και Ισχύ στο Διεθνές Δικαστήριο, είναι αυτή η Ισχύς που οποτεδήποτε μπορεί να διαφοροποιήσει το περιεχόμενο αυτού του Δικαίου και τις αρμοδιότητες του παραπάνω Δικαστηρίου η ακόμ και να το καταργήσει.
Πέραν των ενδεικτικών παραδειγμάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω σε επίρρωση των ισχυρισμών μου, ας φέρω τρία ακόμα ιστορικά παραδείγματα, πηγαίνοντας αρκετά πίσω, στη περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία υπήρξαν εγκλήματα πολέμου και εκ μέρους των Συμμάχων, και μονάχα η δήλωση του Νικητή ότι δεν ήταν δυνατόν οι Σύμμαχοι να διαπράττουν και αυτοί εγκλήματα πολέμου, δεν επέτρεψε να έρθουν κι αυτά ενώπιον ενός Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Ένα παράδειγμα αποτελεί ο βομβαρδισμός της Δρέσδης τον Φεβρουάριο του 1945, μια επιχείρηση με στόχο κυρίως αμάχους, ενώ ένα άλλο παράδειγμα είναι η εκτέλεση στο δάσος του Κατίν (στην Πολωνία), χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτικών και πολιτών εκ μέρους της ΕΣΣΔ.
Το τρίτο παράδειγμα, αποτελεί η ρίψη των δύο ατομικών βομβών στην Ιαπωνία, την περίοδο εκείνη, που είχαν εμφανέστατα ως στόχο αμάχους (περίπου 200.000 ο τελικός τους αριθμός, βλ. https://el.wikipedia.org), ενέργεια που θα μπορούσε θαυμάσια να είχε στείλει σε ένα Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ και άλλους ανώτατους αξιωματούχους της Χώρας αυτής, ενώ, είναι πολύ ενδιαφέρον να υπογραμμιστεί, πως εναντίον της χρήσης των ατομικών βομβών, ήταν και οι κορυφαίοι αμερικανοί στρατιωτικοί, όπως οι στρατηγοί Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ), Ντάγκλας Μακάρθουρ και ο ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς, κ.λπ., όπως επίσης, ήταν πλέον διάχυτη η άποψη πως η Ιαπωνία βρίσκονταν στα πρόθυρα να ζητήσει συνθηκολόγηση. Όπως το είχε θέσει ο ίδιος ο Πρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν σε μήνυμά του στο αμερικανικό έθνος, «Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν εναντίον εκείνων, οι οποίοι μας επετέθησαν προδοτικώς στο Περλ Χάρμπορ, οι οποίοι εβασάνισαν τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι παρεβίασαν όλους τους νόμους του διεθνούς δικαίου… Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν διά να συντομεύσωμεν τον πόλεμον… Θα τη χρησιμοιήσωμεν και πάλιν. Μόνο η συνθηκολόγησις της Ιαπωνίας θα μας σταματήση. Τους ώμους μας βαραίνει τεραστία ευθύνη. Ευχαριστούμεν τον θεόν, διότι είμεθα εμείς, και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν. Και παρακαλούμεν τον θεόν, να μας φωτίση εις τη χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τας βουλήσεις του». (το κείμενο είναι ελευθέρως προσβάσιμο στο διαδίκτυο. Δες ενδεικτικά https://www.rizospastis.gr/ story.do?id=1367526, https://www.inewsgr.com/330/inomenes-politeies-amerikis-72-chronia-polemikon-epicheiriseon.htm, κ.λπ.).
Έφερα τρία παραδείγματα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απλά για να σημειώσω, πως από τότε, σχεδόν με την λήξη των δικών της Νυρεμβέργης, ποτέ το Διεθνές Δίκαιο δεν έπαψε να παραβιάζεται συστηματικά, από τις ίδιες εκείνες Δυνάμεις που αποτελούσαν την «έδρα» εκείνων των Δικαστηρίων στη Νυρεμβέργη, και οι οποίες μόλις εγκατέλειψαν τον ρόλο τους του Δικαστή και των Διεθνών Εισαγγελέων εκείνη την εποχή εναντίον των πιο φριχτών εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας (στα οποία περιλαμβάνονται και τα εγκλήματα πολέμου και η γενοκτονία), δεν άργησαν να επιδίδονται σε έναν αγώνα παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου που έκτοτε καλά κρατεί.
Τελειώνοντας, πέρα από το «να κάτσει στο σκαμνί» ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στο Διεθνές (ή άλλο) Ποινικό Δικαστήριο, πράγμα μάλλον πολύ δύσκολο έως απίθανο, μιας και άνοιξε η σχετική κουβέντα για το ζήτημα της απονομής της Διεθνούς Δικαιοσύνης, ας τεθεί η όλη συζήτηση στην ουσία της, δηλαδή, αν μπορεί να γίνει κάτι, ώστε η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και των συνεπειών της παραβιάσεώς του, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ, μπορεί να βρει τρόπους ώστε όντως αυτή η δυνατότητα να καταστεί πραγματικότητα. Όχι μια επιλεκτική ερμηνεία και εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, με ένα Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο πράγματι ανεξάρτητο από την κάθε «έξωθεν» επιρροή και με την εξουσία να επιβάλλει τις αποφάσεις του.
Υπάρχουν κάποιες απαντήσεις επ’ αυτών των ερωτήσεων; Εννοώ όχι θεωρητικά, ούτε να θεμελιώνονται σε ανεφάρμοστα ΑΝ. εννοώ πολύ πρακτικά. Σε ό,τι με αφορά, δεν μπορώ να πω ότι βρίσκομαι σε μια ευτυχή θέση να διαθέτω μια ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΉ απάντηση, όπως είναι διαρθρωμένη η Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και η Παγκόσμια Ισχύς των Μεγάλων Δυνάμεων που την εκφράζουν και την στηρίζουν. Όπως σκέπτομαι το ζήτημα, μονάχα μια ανατροπή αυτού του «ρεαλισμού» θα ήταν δυνατό να οδηγήσει τα πράγματα στη «Κυριαρχία του Διεθνούς Δικαίου». Δεν μπορώ όμως να πω ότι βλέπω μια χαραμάδα ελπίδας προς αυτή την κατεύθυνση.
Και σε ό,τι αφορά τον τίτλο του άρθρου μου «Το αίτημα (εκ μέρους κάποιων) «να κάτσει στο σκαμνί» ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, στα πλαίσια του Διεθνούς Ρεαλισμού», η απάντησή μου είναι : «Στο σκαμνί» του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου οφείλουν «να κάτσουν», όσοι, μετά από μια ΟΝΤΩΣ αμερόληπτη και ΟΝΤΩΣ ανεξάρτητη έρευνα της Εισαγγελίας του Δικαστηρίου αυτού, αποδεχτεί ότι έχουν διαπράξει εγκλήματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Και σε ό,τι αφορά τα απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου, κατά των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Γενοκτονίας, που τελέστηκαν πριν το 2002, αυτά να διερευνηθούν και εκδικαστούν από άλλα ειδικά Διεθνή Ποινικά Δικαστήρια.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επικρατήσει, το επιχείρημα όσων υπεκφεύγουν, το «από εδώ και πέρα». Δηλαδή, πιθανά εγκλήματα της «χθεσινής μέρας», με ποια λογική να μείνουν αδιερεύνητα και ατιμώρητα;
Όμως…
Όμως, ισχυρίζομαι κάτι που αναγνωρίζω πως είναι αδύνατον να συμβεί…
Το «Είναι» από το «Δέον», εν προκειμένω, απέχει όσο η Γη από τον Ήλιο…
Ναι μεν ο Ευριπίδης στις Ικέτιδες λέει πως «νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων», αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει, αλλά, μάλλον ισχύει το του Πλάτωνος «Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον». Κι αν απόλυτα δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο, εν τούτοις, μάλλον πολύ λίγοι δεν αναγνωρίζουν πως κατά δυστυχίαν, μάλλον ο Πλάτων είναι αυτός που περιγράφει πιο πιστά την πραγματικότητα. Όμως, η παραίτηση δεν είναι ίδιον του Ανθρώπου. Διαφορετικά, δεν θα είχαν φτάσει οι «μικροί» σε ένα επίπεδο σήμερα, το οποίο ναι μεν δεν έχει πετύχει την πλήρη εξίσωση όλων ενώπιον των Νόμων, όμως, ασφαλώς, πολύ απέχουμε από ό,τι ίσχυε πριν 50 ή 100 χρόνια, πόσο μάλλον πριν κάποιους αιώνες, παρότι υπάρχουν ακόμα και στην Αρχαιότητα σε κάποιους πολιτισμούς, οπωσδήποτε δε στον Ελληνικό, παραδείγματα αντιλήψεων για την έννοια και το περιεχόμενο του Δικαίου και της υιοθέτησης κανόνων απονομής του, οι οποίες αμιλλώνται με αξιώσεις τις αντίστοιχες σύγχρονες αν δεν τις υπερβαίνουν σε κάποια θέματα. Αυτό ισχύει τόσο για το Εθνικό όσο και το Διεθνές Δίκαιο.