Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μια Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της

ΕΣΤΙΑ, σήμερα…

Που είδε τον κόσμο, σαν έργο Τέχνης

“Μια τόσο μακρινή απουσία”. Ήταν μια ταινία του εξαίρετου Σταύρου Τσιώλη. Η υπόθεση, εν συντομια: “Η Αγγελική, διαμαρτυρόμενη για τον εγκλεισμό της μεγαλύτερης και ατίθασης αδερφής της στο ψυχιατρείο, πηγαίνει και τη βγάζει από εκεί, αντιμετωπίζοντας τη σκληρή πίεση και εχθρότητα της οικογένειάς της και την αδιαφορία των φίλων της.”…

Δημήτρης Καπράνος από την Εστία 

Πώς μου ήλθε στο μυαλό ο τίτλος; Μα, βλέποντας τα άδεια καθίσματα των εκπροώπων της αριστεράς, στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Πάλι καλά, δηλαδή, που έστειλαν στεφάνια ο Δημητρης Κουτσούμπας και ο Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά γιατί τόση μικρότητα ψυχής; Γιατί η εμμονή στον εγκλεισμό σε ένα ανύπαρκτο “ηθικό πλεονέκτημα”;

Δεν έχουν νοιώσει τίποτε από όσα μας έφερε και μας προσέφερε ο Διονύσης οι ηγέτες της αριστεράς;

Δεν έχουν ακούσει τίποτε από όσα είπε και ξεσήκωσε τις καρδιές των νέων σε εποχές ταραγμένες και δύσκολες;
“Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός “δεξιού” Σαββόπουλου” Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μια Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αποχαιρετισμός στην τρυφερότητα. Ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που κάποτε παρηγόρησε. Και η επίσημη Αριστερά απούσα. Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι”…
Τα έγραψε αυτα χθες ο Οδυσσέας Ιωάννου. Που δεν τον λες και “δεξιό”, τρομάρα μας!

Η αριστερά, όμως, τα έχει αυτά 

Ειναι κατάλοιπα από την εποχή που ο Πλουμπίδης ήταν “χαφιές”, που ο Ζαχαριάδης ετίθετο εις το πυρ το εξώτερον, που όποιον δεν θέλαμε ή μας ενοχλούσε τον βγάζαμε “πράχτορα” και ησυχάζαμε..

Ο Διονύσης, όμως, είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα, όταν, στο “Μην πετάξεις τίποτα” μας είπε ότι είδε την Σούλα και τον Δεσποτίδη.
”Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης; Μαζί τους ήμουνα στην άλλη αριστερά, που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης,με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά” …

Αλήθεια, ποιά σχέση έχει η σημερινή “αριστερή” ηγεσία με εκείνη την αριστερά που μηνμόνευσε ο Σαββόπουλος και στην οποία εθήτευσαν επιτυχώς η Σούλα (Αλεξανδροπούλου), η εξαίρετη δημοσιογράφος και ο (Δημήτρης) Δεσποτίδης, ο αριστερός εκδότης του “Θεμέλιου”;

Οι περισσότεροι από εκείνους που είδα στην κηδεία του Σαββόπουλου, όχι μόνο δεν έχουν ποτέ ψηφίσει “δεξιά”, αλλα ούτε πρόκειται να ψηφίσουν

Έσπευσαν, όμως, στην κηδεία, για να πουν το τελευταίο “αντίο” στα νιάτα τους, σ’ εκείνον που τους “μίλησε” βαθιά στην καρδιά. Ήταν, όμως και πολλοί νέοι άνθρωποι εκεί. Κι αυτό είναι το παρήγορο. Κάποιοι τωρα θα πουν “αμάν πια με τον Σαββόπουλο, μας κουράζετε”. Εϊναι κι αυτό ένα απο τα συμπτώματα της εποχής. Για σκεφθειτε, όμως, ότι απομείναμε με τον Ξαρχάκο μοναχά! Για καθίστε ένα βραδυ και βάλτε στις οθόνες σας εκείνους που έφυγαν κι απο την άλλη βάλτε τους -κατ΄ευφημισμόν- επιγόνους.

Μακάρι να ξαναζήσει η χώρα την άνοιξη που έφεραν οι μεγάλοι απόντες. Αλλά οι απόντες της αριστεράς, έδωσαν για μια ακομη φορά στίγμα αρνητικό. Και το στίγμα δεν ειναι ΑΦΜ να το αλλάζεις κατά περίπτωση…

Το σκίτσο του φίλτατου Ανδρέα Πετρουλάκη, τα λέει όλα!