ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος
Επί τέλους οἱ ἀγῶνες τῆς κομμουνιστογενούς ἀριστερᾶς δικαἰωθηκαν. Τῶρα παρέλαβαν τήν ἐξουσία καί καλοῦνται νά ἐκπληρώσουν τίς προεκλογικές τους ὑποσχέσεις. Τί μποροῦμε νά προσδοκοῦμε ἀπό αυτό τό κόμμα πού μέ τόση αὐταρέσκεια ἀποκαλεῖ τόν ἐαυτόν του «προοδευτική αριστερά». Βέβαια δηλωνουν ὄτι δεν εἶναι Μαρξιστές Σοβιετικοῦ τύπου ἀλλά καί δέν ἔχουν μιά ἐνιαἴα ἰδεολογία καί αὐτό εἶναι τό χειρότερο. Οἱ συνιστῶσες τοῦ Σύριζα πού εἶναι μιά πασπερμία άριστερίστικων—μαρξιστικῶν ὀμάδων δέν εἶναι δυνατόν νά συγχωνευτούν σ’ ένα ενιαίο κόμμα, ἀλλά καί δέν θα ἐπιτρέψουν τήν ἐγκατάλειψιν τῶν δογματισμῶν πού τούς διακατέχει.Η ἀνάπτυξις, έπιπλέον, λαϊκιστικών στοιχείων στήν ἀντιπολιτευτική πολιτική τακτική τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καταδείκνύει μέ τόν πιό κραυγαλέον τρόπο τήν ἀνυπαρξία ίδεολογικοπολιτικῆς σταθερᾶς πού τήν άναζητεῖ σέ σχήματα καί παρωχημένα ίδεολογήματα. Έχει διαπιστωθῆ ὄτι σχεδόν ὄλα τά στελέχη του ἔχουν διαπαιδαγωγηθῆ μονάχα μέ τό παρελθόν καί ἀδυνατοῦν νά δοῦν τό μέλλον μέ τίς προϋποθέσεις πού αὐτό ἀπαιτεῖ. Πολιτεύονται ὧς παλαιοκομματικοί παράγοντες καί δέν εἶναι σέ θέσι νά διαμορφώσουν τήν ταυτότητα μιᾶς ἀριστερᾶς πού θα πετύχη νά δώση λύση στά προβλήματα τοῦ τόπου.Συνεπῶς, ὁ Σύριζα θά ἀντιμετωπίση τεράστιο πρόβλημα στό νά καταρτίση ἕνα συνεκτικό πρόγραμμα κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν μεταρρυθμίσεων καί νά τηρήση μιά ἐνιαία στάσι ἀπέναστι στούς δανειστές τῆς χῶρας πού εἶναι τό μείζον καί τό πιό ἐπεῖγον πρόβλημα πού πρέπει νά χειριστοῦν.
Επίσης θά πρέπη να γίνη κατανοητό ἀπό ὄλους καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν νέα κυβέρνησιν εἶναι γιά νά βγεῖ ἠ χῶρα ἀπό τήν κρίσι ὁ λαός θά πρέπη να ὑποβληθῆ σέ μεγάλες θυσίες καί στερήσεις καί αὐτές οἱ ἐπιθυμίες καί προσδοκίες θά πρέπη να χειραγωγηθοῦν γιατί ὁ Σύριζα θά βρεθῆ ἀντιμετωπος μέ τίς περιωρίσμενες δυνατότητες τοῦ κράτους να ἰκανοποιήση τίς ἀπαιτήσεις του λαού, ὄσο δίκαιες καί να εἶναι αὐτές, καί τῶν ὑποσχέσεων πού ἔκανε προεκλογικά, καἰ Ο Σύριζα ἔδωσε ἀκρατες ὑποσχέσεις. Τί θά συμβῆ ὄμως τότε; Ὄταν οἱ προσδοκίες καί οἱ ἀπαιτήσεις τοῦ λαοῦ ὐποθάλπωνται καί ἡ πίστις του στήν ἐπἰτευξιν τῶν προσδοκιῶν ἐνισχύεται ἀπό τίς ἄκρατες ὑποσχέσεις τῆς ἰδεολογίας, ¨η οποῖα στήν προκειμένη περίπτωσι εἶναι ὁ σοσιαλισμός, οἱ ἐπιθυμίες ἀποκτοῦν μεγαλύτερη ἔντασι. Ἡ δομή καί ὁ χατακτῆρας τῆς κοινωνίας θἀ ἐξισωθῆ μέ τήν δομή καί τόν χαρακτῆρα πού δημιουργεῖ τέτοιο κλίμα. Αὐτό τό κλἰμα θά συμβἀλλη στήν διαμόρφωσιν τῶν ἀντιλήψεων τοῦ ἀτόμου περί τῶν δυνατοτήτων τῆς κοινωνίας.
Καί ρεαλιστικές νἀ εἶναι οἱ ἀντιλήψεις περί τών δυνατοτήτων τῆς κοινωνίας πάντα θά εἶναι κάτω ἀπό περιορισμούς καί ἀρνήσεις. Εφ’ὄσον ὄμως, λειτουργοῦν oἰ περιορισμοίκαί οἱ ἀρνήσεις. Καί εφ ὄσον τά μέλη ἔχουν διαμορφώσει μοάν εἰκόνα γιά τήν θέσι πού θέλουν καἰ μποροῦν νά ἔχουν στήν κοινωνία πού ἐρείδεται σέ αὐτές τίς δυνατότητες καί προσδοκίες, θά ἐπιχειρήσουν τήν ὑπέρβασι τους μέ τεχνικές καί μέσα πού ἐνδεχομένως θά προκαλέσουν τήν ἀλλοίωσιν τῶν κανόνων πού καλοῦνται νά τηρήσουν τά μέλη τῆς κοινωνίας στήν καθημερινή τους ζωή γιά νἀ ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τούς ρόλους καί τήν θέση ποὐ αντικειμενικά μποροῦν νά ἔχουν. Ὁ σκεπτικισμός καί ἡ ἀμφιβολία καί ἡ οίκονομική ἔνδεια πού ἐπικρατοῦν σήμερα στήν χῶρα δέν ἐπιτρέπουν κανέναν ἐνθουσιασμό οὖτε δυνατότητα μιᾶς πολιτικῆς καί κοινωνικῆς ἀναμορφώσεως τῆς χῶραςτοῦ . Συνεπῶς, ὁ λαός δέν ἔχει καμία διάθεσι νά διασπαθίζη τήν ἐνέργεια του στήν ἀναζήτησιν τοῦ ἰδεατοῦ καί θά περιορίζη τήν δράσιν του στό ἐφήμερο καί στό ὑλικό καί θά προσπαθῆ νά ὑπερβῆ τήν ὑφιστάμενη κατάστασιν του μέ μέσα καί τρόπους ἄνομους. Τά ἄτομα δέν θά δείξουν καμία διάθεση νά ὑποβληθοῦν σέ ὀποιεσδηποτε θυσίες στίς ὀποῖες ἰσως ἀπαιτηθῆ νά ὑποβληθοῦν γιά νά νά έπιτευχθῆ ἕνας ἀπώτερος σκοπός.Ἕτσι τό ἄτομο ἔχει φθάσει νά πλαστογραφῆ τά δεδομένα τῆς ἐμπειρίας γιά νά μπορέση νά αἰτιολογήση τήν ἄρνησιν του νά ἐνταχθῆ σέ ὡρισμένους περιορισμούς καί στερήσεις πού περιορίζουν τήν συμπεριφορά, τίς ἀξιώσεις, τίς ἐπιθυμίες καί τίς ἀπαιτήσεις του καϊ ἔτσι ὁ Σύριζα θά πιεσθῆ ἀφόρητα νά παράξη ἀποτελέσματα ἐδῶ καί τῶρα.
Επί πλέον, αύτοί πού θήτευσαν στόν Μαρξισμό, και ὄλοι ὄσοι κυβερνοῦν τῶρα ἔχουν, ἡ ὄποια πνευματική δραστηριότητα τήν ὀποῖαν ἀνέπτυξαν, ἀνεπτύχθη σέ προκαθωρισμένα καί μή άνεκτα ἰδεολογικά πλαίσια καί, συνεπῶς, μέσα σέ ἕναν κλειστόν πνευματικόν ὀρίζοντα. Οἱ ὀπαδοί τοῦ Μαρξισμοῦ καί τοῦ σισιαλισμοῦ ὑπῆρξαν σχεδόν παθητικοί δέκτες ἐτοἰμων ἀληθειῶν. Δέν ἔμαθαν νά ἐρευνοῦν καί νά ἀμφιβάλλουν καί ὄσοι τῶρα ἔχουν πεισθῆ ὄτι οἱ ἰδέες τοῦ Μαρξισμοῦ καί τοῦ σοσιαλισμοῦ ἧταν ψευδεῖς ἡ,τουλάχιστον, ἀνέφικτες, βρίσκονται αἰωρούμενοι, ἀνίκανοι νά διατυπώσουν ἥ νά ἐκφάσουν μιά πρόταση ἥ μιά κριτική μέ κάποιες οἰκουμενικές διαστάσεις, μέ κάποια καθολικότητα. Ἔχουν μεγάλη δυσκολία νά ἀφομοιώσουν τά μηνύματα τῆς ἐποχῆς τά ὀποῖα προβάλλουν ἐπιτακτικά τὀ αἴτημα τῆς ἀναθεωρήσεως τῶν παλαιῶν ἀντιλήψεων.