Κώστας Σημίτης: Ο βίος και η πολιτεία του ανθρώπου που δεν παραδέχθηκε ποτέ τα λάθη του και στο τέλος άλλαξε στρατόπεδο

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Του Γ. Λακόπουλου από το anoixtoparathyro.gr

Η Μεταπολίτευση βρήκε τον Κώστα Σημίτη στο ΠΑΚ και το ΠΑΣΟΚ. Με αντιστασιακές δάφνες κατά της χούντας και με το γόνιμο παρελθόν του προδικτατορικού «Ομίλου Παπαναστασίου».

Σοβαρός, μετρημένος, ευπρεπής, αλλά και σκληρό καρύδι, στήριξε τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν εκκαθάρισε το Κίνημα από τις φράξιες.

Το 1977 ήταν πρωταγωνιστής στη Συνδιάσκεψη, διαπράττοντας και την πρώτη γκάφα του: με το υποτυπώδες λογισμικό των -φίλων του- αδελφών Γεωργιάδη ανέλαβε να βγάλει τα αποτελέσματα για τη Κεντρική Επιτροπή μηχανογραφικά. Και έβγαλε πρώτον τον μακαρίτη Μπάμπη Αγάθο.

Μετά την απομάκρυνση του γίγαντα πολιτικής σκέψης Σάκη Καράγιωργα, έδειχνε ότι θα είναι πλέον ο Νο 2 στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, που οικοδομούσε πλέον ο Παπανδρέου. Αλλά αιφνιδίως την άνοιξη του 1979 βρέθηκε εκτός Εκτελεστικού Γραφείου.

Με ίντριγκα Παπανδρέου -Αλευρά, τον οποίο είχε αποκαλέσει εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού, του χρέωσαν την περίφημη αφίσα «Ναι στην Ευρώπη των λαών , όχι στην Ευρώπη των Μονοπωλίων» -για την οποία όμως υπήρχε ομόφωνη απόφαση.

Έφυγε για την προσφιλή του Δυτ. Γερμανία και επέστρεψε παραμονές των εκλογών που έφερναν τη σίγουρη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Αυτοχρίσθηκε υποψήφιος βουλευτής Α΄ Αθήνας και άνοιξε γραφείο στην Πανεπιστήμιου. Τα μάζεψε όταν δεν βρήκε το όνομά του στο ψηφοδέλτιο και έδωσε το γραφείο στον Μιχάλη Δωρή.

Για λόγους που δεν είναι του παρόντος ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έκανε υπουργό Γεωργίας στην κυβέρνηση της Αλλαγής. Τον άφησε εκεί αμετακίνητο για τέσσερα χρόνια και αποδείχθηκε ο χειρότερος υπουργός Γεωργίας της Μεταπολίτευσης.

Οι πιο αχρείες πλευρές της κακοδαιμονίας στην ελληνική γεωργία-, από την κατασπατάληση των πόρων της ΚΑΠ μέχρι τη σήψη των συνεταιρισμών -εδραιώθηκαν επί υπουργίας Σημίτη.

Το 1985 διορίσθηκε με τη λίστα βουλευτής Πειραιά. Και όταν ο Παπανδρέου μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ , επιχείρησε να μαζέψει τον τραχανά που άπλωσε στην γενναιόδωρη πρώτη τετραετία του, τον όρισε υπουργό Συντονισμού- για να ανορθώσει την Οικονομία.

Πήγε καλά, αλλά μια χρονιά αργότερα ο Πρωθυπουργός αιφνιδίως καταργεί στη Βουλή την πολιτική του -επαναφέροντας την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή- και οδηγείται σε παραίτηση.

Από εκείνη την περίοδο ταυτίζεται απολύτως με τη διαπλοκή της εποχής , γίνεται εχθρός του Παπανδρέου και προβάλλεται από το οικονομικό κατεστημένο, ως δελφίνος με ανταγωνιστές τον Γιώργο Γεννηματά και τον Μάκη Αρσένη.

Στο «βρόμικο 89» είναι πλέον αντίπαλος του Παπανδρέου και ένας από τους τρεις υπουργούς του που δεν πήγαν να καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη του.

Στη επόμενη φάση ο Παπανδρέου τον κατήγγειλε για εμπλοκή σε «κεντροδεξιά σενάρια». Τον διέγραψε για επαφές με το υπό την Μαρία Δαμανάκη ΚΚΕ εσωτ. -που τον είχε στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο παρέα με τον Μητσοτάκη. Τον έσωσαν ο Λαλιώτης με τον Χυτήρη.

Είναι πλέον αντι-ΠΑΣΟΚ μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Με τον Παπανδρέου να έχει τον Σάκη Πεπονή και τον Δημ. Τσοβόλα ως γραμμή άμυνας του στην επίθεση ελέγχου που δέχεται έξωθεν και κορυφώθηκε με το Πεντελικό, όπου συνέπραξε και ο Λαλιώτης κατά του Παπανδρέου. Ο Γ. Γεννηματάς με τον Στεφ. Τζουμάκα έσωσαν τον, υπόδικο τότε, Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Ο Παπανδρέου τον συμπεριέλαβε στην οικουμενική κυβέρνηση και την κυβέρνηση του 1993. Αλλά έχει πλέον απέναντί του κάποιον που προσπαθεί να τον ρίξει. Με την Βάσω, τον Πάγκαλο και τον αχάριστο Αυγερινό συγκροτούν την «Ομάδα των Τεσσάρων» με κινητήριο μοχλό τον Θ. Τσουκάτο, που συντονίζει ήδη τη δράση του Σημίτη πανελλαδικά.

Η αποδοκιμασία του από τον Πρωθυπουργό για την αποτυχία του στα Ναυπηγεία -που προσπάθησε να φορτώσει τον Χρήστο Ροκόφυλλο, καθώς από τότε δεν αναλάμβανε τις ευθύνες του- τον οδηγεί εκ νέου σε παραίτηση. Αρχίζει ευθεία εκστρατεία ανατροπής του Παπανδρέου, που ανήμπορος πλέον περιβάλλεται από το εσμό της Λιάνη.

Στο «Ωνάσειο» ο Σημίτης έγραψε μια θλιβερή σελίδα της ιστορίας του, πιέζοντας, με τον Στεφανόπουλο, τον Δημ. Κρεμαστινό να βεβαιώσει ότι ο Παπανδρέου είναι… νεκρός. Αν το έκανε, η χώρα θα είχε έναν πρωθυπουργό που δεν παραιτήθηκε ποτέ και έναν που βγήκε στη θέση του.

Αυτός που βγήκε ήταν ο Σημίτης. Αλλά με απογοητευτικό τρόπο. Στην ΚΟ είχε όση επιρροή είχε ο Άκης και ο Αρσένης. Τον έσωσε η διάσπασή τους και η επιμονή Χαραλαμπόπουλου να είναι υποψήφιος. Κυρίως όμως η συμφωνία του αποδίδεται ότι έκανε με την οικογένεια Παπανδρέου, με τον όρο να απομονώσει την Λιάνη.

Η πρωθυπουργία του αθροίζει επιτεύγματα που δεν του ανήκουν ακριβώς ή ήταν συγκυριακά. Όπως π.χ. τα δημόσια έργα της οκταετίας του που είχαν προαποφασιστεί και χρηματοδοτήθηκαν εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, που ήταν επίσης επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Αλλά στιγματίσθηκε με την διαχείριση στα Ίμια- που τα γκριζοποίησε-, το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και το κύμα σήψης και διαφοράς που κορυφώθηκε με την παντοκρατορία των εργολάβων, των κομματικών χρυσοκάνθαρων και το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.

Είχε επαγγελθεί τον «εκσυγχρονισμό», αλλά δεν εκσυγχρόνισε τίποτε. Όπως τα βρήκε, έτσι τα άφησε. Μια και μόνη απόπειρα εκσυγχρονισμού που επιχειρήθηκε επί των ημερών του αφορούσε το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά την έκαψε ο ίδιος απολύοντας τον Τάσο Γιαννίτση, για να μην δυσαρεστήσει τους κομματικούς συνδικαλιστές που τον στήριζαν.

Ως πεδίο δόξης του λαμπρό προβάλλει την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, την απόφαση για την οποία όμως σφετερίστηκε καθώς ήταν επίσης επιλογή της κυβέρνησής Παπανδρέου, όχι δική του.

Καθώς τη συνέδεσε με το πολιτικό μέλλον του, τη κακοποίησε. Με ένα διόλου διάφανες σλάλομ, η χώρα μπήκε στην Ευρωζώνη άκαιρα και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια με ανορθόδοξες μέθοδυς που συνεχίσθηκαν. Το game is over του Γιούνκερ το 2009 αφορούσε και την περίοδο Σημίτη.

Εν πάση περιπτώσει το 2004 ο ίδιος έκλεισε άδοξα τη θητεία του: δεν πήγε να κάνει απολογισμό για την εντολή που πήρε το 2000. Παράδωσε το ΠΑΣΟΚ αντικαταστατικά στον Γ. Παπανδρέου στο… διαμέρισμά του, στην Αναγνωστοπούλου. Βάσει συμφωνηθέντων.

Με την πρώτη ευκαιρία οι Παπανδρέου τον απέλυσαν με δήλωση του Νίκου Παπανδρέου, που βρήκε «θολό» το δακτυλίδι που έδωσε τον αδελφό του. Ο Γ. Παπανδρέου τον πέταξε ατιμωτικά εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ουσιαστικά εκτός πολιτικής με ασήμαντη αφορμή. Ουδείς τον υπερασπίσθηκε.

Ήταν το τέλος ενός καλλιεργημένου πολιτικού που είχε προϋποθέσεις να πάει καλύτερα στην Ιστορία, αν δεν ήταν εξαρτημένος από τους ισχυρούς της εποχής, που τον προβάλαν υπερεκτιμημένα.

Λέγεται ότι ο Χρ. Λαμπράκης τον φώναζε «απέναντι» και του έδινε οδηγίες. Παρά την απίστευτη μιντιακή στήριξη που συνεχίζεσαι «ηγέτης» δεν έγινε ποτέ. Επί των ημερών του, το ΠΑΣΟΚ έγινε… ομοσπονδιακό κόμμα.

Μετά την -αδικαιολόγητη- αποπομπή του από τη Βουλή άρχισε να αρθρογραφεί… υπέρ του, αλλά συνέχισε να ραδιουργεί κατά του νεκρού Ανδρέα Παπανδρέου. Θέλοντας να δημιουργήσει έναν ιστορικό δίπολο τύπου Τρικούπη- Δηλιγιάννη, επιδίωξε την εξαφάνιση όσων θύμιζαν Παπανδρέου. Κυρίως το ΠΑΣΟΚ το οποίο έβρισκε διεφθαρμένο, χωρίς να δεχθεί ποτέ ότι διεφθάρη κυρίως επί τω ημερών του.

Όπως δεν παραδέχθηκε ποτέ τα λάθη του επί της πρωθυπουργίας τού, αλλά αντίθετα κάνει τον ανήξερο. Σαν να μην κυβέρνησε ποτέ. Δεν είδε δεν άκουσε, δεν ευθύνεται.

Το ένα κακό φέρνει το άλλο. Ο Κ. Σημίτης, με μια ένδοξη διαδρομή στη Δημοκρατική Παράταξη, έπαθε Διαμαντοπούλου και Χρυσοχοΐδη ταυτόχρονα και δήλωσε παραστάτης του Μητσοτάκη στη διαχείριση της κρίσης. Δίπλα στον Βορίδη, τον Σαμαρά και τον Άδωνι.

Τον είχε διευκολύνει πολλές φορές ως τώρα -άλλωστε υπάρχει κι ένα παρελθόν με τον πατέρα του- με τελευταία περίπτωση τις Πρέσπες, στις οποίες κρύφτηκε.

Τώρα σπεύδει στην αυλή του Νεομητσοτακισμού, όπου ήδη στραδιοδρομούν άνθρωποί του, με πρώτον τον Στουρνάρα.

Ο ιστορικός του μέλλοντος, πρώτα θα εκπλαγεί με την απίστευτη αφασία του ανδρός, όταν πρόκειται για την οκταετή διακυβέρνησή του. Στη συνέχεια θα δυσκολευτεί να πιστέψει πόσο εύκολα μπορεί στα γεράματα, ένας πολιτικός να πάρει την ιστορία του και να την πετάξει στα σκουπίδια-μαζί με άλλα σκουπίδια.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ