Ένας αστακός ζωντανός είναι μέσα σε μια κατσαρόλα και κάθεται ήσυχος και αποχαυνωμένος, μια που το νερό για το μαγείρεμα του πέφτει ζεστό μεν, αλλά σταγόνα -σταγόνα, έτσι όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά συνηθίζει κιόλας, όταν όμως γίνει το λάθος και του ρίξεις κατευθείαν το ζεστό νερό, τότε κόβεται απότομα η νιρβάνα του και πετάγεται έξω από την κατσαρόλα, ενώ το ζεματιστό νερό καίει και τον μάγειρα.
Κάπως έτσι έγινε και με την γείτονα και τον πρόεδρο της, μας έστελναν σε μικρές δόσεις αλλά συνεχόμενες περισσότερο οικονομικούς μετανάστες και λιγότερο πρόσφυγες, με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να έχει συνηθίσει και να μην αντιδρά. Βρισκόμασταν σε μια νιρβάνα, που μετά και την έξοδο από τα μνημόνια ελπίζαμε σε καλύτερες όσο γίνονταν μέρες. Η κατάσταση αυτή της κοινωνίας μας, έκανε τον πρόεδρο της γείτονας να πιστέψει ότι είμαστε το εύκολο θύμα, μιας και είχε καταφέρει να μας αποχαυνώσει. Μεγάλη μερίδα σε αυτό έπαιξαν και τα τουρκικά σήριαλ, αλλά και ορισμένοι κατ’ όνομα Έλληνες εντός των τοίχων.
Πίστεψε ότι ο ευρισκόμενος σε νιρβάνα λαός δεν θα αντιδρούσε, ότι και αν σκέφτονταν και εφάρμοζε, και τι έκανε; Έστειλε χιλιάδες απελπισμένους και μεταξύ αυτών και άτομα σε διατεταγμένη υπηρεσία, να παραβιάσουν τα σύνορα της χώρας και να μπουν μαζικά στην Ελλάδα. Είχε την ελπίδα ότι έτσι θα αποδόμησή τον κοινωνικό ιστό της χώρας και θα κάνει την Ελλάδα υποχείριο στα σχέδια του. Αυτό ήταν και το μέγα λάθος του.
Ο Έλληνας ζεματίστηκε, κάηκε, δέχτηκε απότομο τράνταγμα και όχι μόνο δεν λούφαξε, αλλά ξύπνησε από τον λήθαργο που τον είχαν ρίξει, αναπήδησε στην κυριολεξία και η αντίσταση του κινδυνεύει να κάψει αυτόν που σκέφθηκε να καταστρέψει την χώρα με αυτόν τον τρόπο, που έτσι και είχε πετύχει, η Ελλάδα θα είχε εξαφανιστεί μέσα στο χάος που θα είχε προκληθεί.
Η επιχείρηση «εισβολή» με την χρήση του «όπλου» του οικονομικού μετανάστη από χώρες που ουδεμιά σχέση έχουν με πολεμικές επιχειρήσεις, ταλαιπωρημένων ναι, απελπισμένων ίσως, αλλά ταλαιπωρημένοι και απελπισμένοι ζητούν βοήθεια και δεν πετάνε πέτρες με σφεντόνες, χημικά, πυρωμένα ξύλα, ούτε σπάνε τζάμια των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού του ελληνικού κράτους και βεβαίως δεν επιχειρούν με την βοήθεια θωρακισμένου οχήματος των Τουρκικών δυνάμεων να γκρεμίσουν το φράχτη των συνόρων της πατρίδας μας. Αυτά παραπέμπουν σε άτομα που δεν έχουν σχέση με την λέξη πρόσφυγας ή μετανάστης. Αν τους γέλασαν, τους κορόιδεψαν, τους απομύζησαν οικονομικά από το τουρκικό κράτος με το ότι «άνοιξαν τα σύνορα», να απευθυνθούν στην από εκεί πλευρά των συνόρων οπού βρίσκονται και όχι στην από εδώ. Η χώρα μας τελικά αποδεικνύεται στην πράξη ότι καλός έπραξε και είπε από την πρώτη στιγμή «τα σύνορα είναι κλειστά».
Παράλληλα η απελευθέρωση παραβατικών ατόμων από την ιδία κατηγορία ατόμων και το σπρώξιμο τους προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε μέχρι και αυτήν την ώρα, ξυπνήσαν συνειδήσεις και αισθήματα αυτοσυντήρησης.
Πρώτα από όλα ξυπνήσαν το εθνικό συναίσθημα, τον πατριωτισμό, το αίσθημα αυτοσυντήρησης του έθνους, από άκρη σε άκρη της Ελλάδος και όχι μόνο. Ξύπνησε τους Έλληνες από το λήθαργο της εποχής Σημίτη, όταν ο αέρας έπαιρνε της σημαίες (Ίμια), και η χώρα θρηνούσε τρία παλληκάρια της νεκρά.
Ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ευχαριστώ στον τούρκο πρόεδρο, είναι ο άνθρωπος που κατάφερε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ανέφικτο και όσο για την έμμεση απειλή του: «Μπορεί οι Έλληνες να βρεθούν στη θέση να αναζητήσουν συμπόνια», ας την κρατήσει για τον εαυτό σου και τους ανθρώπους του, γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε μια παροιμία «λαγός την φτέρη κούναγε, κακό της κεφάλης του» και αν επιμείνει η απάντηση μας είναι διαχρονική από αρχαιοτάτων χρόνων, σε όλους όσους πίστεψαν ότι μπορούν να καταβάλουν τον ελληνισμό, ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.
Γιώργος Βενετσάνος