Αναφέρομαι βεβαίως στην λαθεμένη προσέγγιση και μελέτη της Ελληνικής Γραμματείας.
Ανοίγουμε την Οδύσσεια λ.χ και αρχίζουμε τα κλαψερά για τον πολύπαθο Οδυσσέα, την καημένη Πηνελόπη που κοιμάται με υπνωτικά της θεάς Αθηνάς, ως εάν η Οδύσσεια να είναι “αγιογραφία” του Οδυσσέα.
Όχι, δεν είναι μόνον αυτά, η ΟΔΥΣΣΕΙΑ.
.
Ανοίγουμε την ΙΛΙΑΔΑ και είναι ήδη…. προσημειωμένη (!) από τα “αιέν αριστεύειν” / “πρηκτήρ έργων, ρητήρ λόγων” / “εις οιωνός άριστος…” / “έσσεται ήμαρ..”, ως εάν η Ιλιάδα να είναι έργο “ηρώων” και “ηρωισμών”.
Σοφότατα,ΝΑΙ, ποιος έχει αντίρρηση,
ΑΛΛΑ δεν είναι μόνον αυτά, η ΙΛΙΑΔΑ.
.
Πάμε στην Κλασική αρχαιότητα (κι εδώ το ίδιο λάθος προσέγγισης).
.
Λες και στην αρχαία Αγορά της Αθήνας κυκλοφορούσε μόνο ο Σωκράτης.
Λες και στην αρχαία Αθήνα δεν ακουγόταν τίποτα άλλο από τα “γηράσκω αεί διδασκόμενος” ή “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”….! Σαν να μην κυκλοφορούσαν στην Αθήνα νέοι άνθρωποι…. μόνο γερόντια.
.
Ως Συνέπεια: Περιορίζουμε την ΖΩΗ, περιορίζουμε την ΓΛΩΣΣΑ (!).
Κρατάμε ακόμη (!!!) την ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ της ΠΑΜΠΛΟΥΤΗΣ Γλώσσας, δέσμια της “λέξης”. Της αρχικής… “αρχαίας” λέξης. ΙΕΡΗ και ΑΓΙΑ, αλλά….
.
Αλήθεια τώρα, δεν ξέρουμε ή μήπως ΔΕΝ… θέλουμε να ξέρουμε ότι η ΓΛΩΣΣΑ είναι ΠΟΛΥ ΠΕΡΑΝ του αρχικού τυπικού και νοήματος των ΛΕΞΕΩΝ, που την συνθέτουν.
.
ΌΤΙ η γλώσσα ζει και μεγαλύνεται μέσα από την εξέλιξή της (!!!).
.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δείτε το σύντομο βίντεο “περίεργες διαδρομές της Γλώσσας”. Είναι καλό. Κάτι λέω… έτσι νομίζω.
Το λινκ
Ο Μέγας ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ έδειξε τις ΔΙΕΘΝΕΙΣ Λεωφόρους που (θα) μπορούσαμε να την τρέξουμε. Το απέδειξε, φτάνοντας την Ελληνική Γλώσσα στα πέρατα της γης, σίγουρα πάντως όχι με τα “λελυκώς” και τα “εληλακώς”, δηλαδή όχι με την αυτοπαγιδευτική ομφαλοσκόπηση του μοναδικού γλωσσικού παρελθόντος μας.
.
Στην τελική, μια εσωστρεφής…. αρχαιοπληξία. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σε άλλους τομείς.
.
Χωρίς υπερβολή, κάποιες φορές δίνεται η εντύπωση, ότι εάν ήταν στο χέρι κάποιων, η επίσκεψη σε αρχαιολογικούς χώρους, θα επιτρεπόταν μόνον στους… φέροντας χιτώνα, ιμάτιο και κατάλληλα σανδάλια, για την… ιερότητα του χώρου (Εικόνα).
.
Το θετικό και αισιόδοξο (να το πούμε και αυτό) είναι ότι κυριαρχεί ακόμη η σωστή σκέψη.