44 Μήνες στην πυρά… Φυλακές Παναμά

Από την Αθηνά Κρικέλη

Ξεκίνησαν πριν 4 χρόνια για μια κίνηση μάτ που νόμιζαν πως θα τους άλλαζε την ζωή. Τους την άλλαξε αλλά προς μια κατεύθυνση που όυτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν θα μπορούσαν να την φανταστούν.
Σταύρος και Πέτρος, ή Πέτρος και Σταύρος έγιναν ένα εξ ανάγκης, πλάτη με πλάτη να αντιμετωπίσουν το θεριό. Σε μια χώρα δύσκολη, σε έναν χώρο επικίνδυνο που δέ σηκώνει ξένους. Οι φυλακές του Παναμά τους ξένους τους ρίχνει στην πυρά να τους καταβροχθήσουν οι συν κρατούμενοι…
Πρώτος πιάνεται ο Σταύρος και ακολουθεί μετά από 4 μήνες ο Πέτρος. Τυχεροί στην ατυχία τους να είναι μαζί. Η τρέλλα και η δυστυχία έρχονται πιο εύκολα όταν είσαι μόνος σου. Αν  έχεις κι άλλον να τον κοιτάξεις στα μάτια για να βεβαιωθείς πως δεν αντανακλά η δική σου η απελπισία εκεί… όλα είναι ακόμα καλά…
To λάθος των παιδιών είναι που έπεσαν στην παγίδα και  έγιναν βαποράκια ή για μένα εξιλαστήριο θύμα-πρόβατο στην σφαγή (η ιστορία της σύλληψής τους το επιβεβαιώνει). Δικάστηκαν – δικαίως – στον Παναμά και η ποινή τους είναι 8 χρόνια. Παίρνουν το μάθημα βίαια και απάνθρωπα 4 χρόνια τώρα στις Παναμέζικες φυλακές και όμως με όλες τις ανίκουστες αυτές συνθηκες – σας το βεβαιώνω εγώ αυτό που τις είδα – τα παιδιά παρουσιάζονται καθαρά λεβέντικα χαμογελαστά για να δώσουν σε εμας κουράγιο, μπας και περισσέψει λίγο και για αυτούς. Πληρώνουν όχι μόνο το παράπτωμά τους, αλλά και την βλακώδη γραφειοκρατεία των δύο χωρών, που δέν έχουν έναν άντρα ή μια γυναίκα με κότσια – να μην πώ τίποτα άλλο – που να ασχοληθεί λίγο παραπάνω. Θα μπορούσαν να είναι τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας, ο γείτονας, ο άντρας μας. Δεν ζητούν δικαιωση “θέλουμε να κάνουμε φυλακή στην πατρίδα¨μας λένε “να ρχονται οι άνθρωποι μας να μας βλέπουν”…
Πώς ξεκίνησαν όλα…
Η απόγνωση πολλές φορές πάει αγκαζέ με την βλακεία. Η “αρπαχτή” γίνεται ελκυστική και γρήγορη λύση να σώσεις το σπίτι σου, να ξεχρεώσεις το δάνειο, να στείλεις το παιδί πανεπιστήμιο…
Ο Σταύρος και ο Πέτρος είναι παράδειγμα προς μίμηση και αποφυγή ταυτόχρονα. Μιλούν για την διαβολεμένη στιγμή που αποφάσισαν να αφήσουν την τύχη τους και την ζωή τους σε εκείνο το βαλιτσάκι που κουβαλάει θάνατο, έρμεα στους εμπόρους ναρκωτικών που ήδη είχαν αποφασίσει να τους “παραδώσουν” στην παναμέζικη δικαιοσύνη, αυτούς και το βαλιτσάκι, ενώ ίσως από την διπλανή πόρτα να έφευγε ανενόχλητο το  μεγάλο φορτίο με τον θάνατο…
Τα χαρτιά ακόμα είναι εν κινήσει από Παναμά για Μεξικό. Ο Παναμάς και γενικότερα οι χώρες της Κεντρικής Αμερικής, λειτουργούν με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, κυρίως όμως με άλλους χρόνους.
Ο Σταύρος και ο Πέτρος κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, όλα είναι έτοιμα διαδικαστικά για να φύγουν επιτέλους. Συγγενείς αγαπημένοι φίλοι και γνωστοί περιμένουν  να δούν τους δικούς τους στον τόπο τους. Εννοείται πως δεν λείπουν και τα γεράκια που περιμένουν τρίβοντας τα χέρια τους να επωφεληθούν από την επιστροφή. Ξέρετε πόσα “εμείς σας φέραμε πίσω” θα ακούσουμε από εθνοπατέρες και εθνομητέρες?
Η αλήθεια είναι πως πολλοί απλοί άνθρωποι και οργανώσεις έχουν ευαισθητοποιηθεί από την υπόθεση του Σταύρου και του Πέτρου. Ομως το κύριο μέλημα , αυτό που όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε είναι να γυρίσουν πίσω και μετά… όσες κορδέλες θέλετε θα σας κρεμάσουμε όσα μετάλλια θέλετε θα σας παραδώσουμε…εσείς που ζείτε με το θεαθείνε…
Οι στιγμές είναι δύσκολες,  απειλές,  προκλητικές κινήσεις, τραυματισμοί , κατά λάθος σακουλάκια με χασίσι ή ότι άλλο στο κελί τους είναι αναμενόμενα. Και πρέπει να πράξουν οι αρμόδιοι γρήγορα. Εννοούμε Υπουργείο Εξωτερικών, Πρεσβείες και Προξενεία. ΑΥΤΟΙ και μόνοι αυτοί είναι οι άνθρωποι που κινούν νήματα. Ολοι οι υπόλοιποι ήμαστε σπασμένο τηλέφωνο… Γρήγορα γιατί εκεί κάτω με τις χατζάρες να κυκλοφορούν ελεύθερα στα κελιά – και τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια – οι κρατούμενοι δεν παίζουν…
Ολα αυτά περνούν από το μυαλό μου βλέποντας τις φωτογραφίες των αγαπημένων μου πλέον Σταύρου και Πέτρου. Και τρέχουν καλπάζουν οι σκέψεις στις οικογένειές τους, στα αγαπημένα τους πρόσωπα που δεν έχουν δεί δεν έχουν αγγίξει για τέσσερα χρόνια. Μπορείτε έστω για λίγο να μπείτε στο κελί τους…?
Βέβαια να πούμε και του στραβού το δίκαιο,  άν είχαν ας πούμε πουλήσει την Ελλάδα, άν είχαν καταχραστεί τους συνταξιούχους, άν είχαν με την αδιαφορία τους σκοτώσει άπειρους στα Τέμπη, άν είχαν ανατινάξει δεκατρείς ανθρώπους στην Ναυτική Βάση Μαρί στην Κύπρο,  αν αδιάντροπα ισσοπέδωναν την Ελλάδα διεθνώς , άν στο όνομα της πατρίδας γίνονταν πάμπλουτοι από τις μίζες , άν ήταν έμποροι ναρκωτικών, αν πουλούσαν την ψυχή τους στον διάβολο…θα ήταν ήδη πίσω στην Ελλάδα, ίσως στο κελί τους να είχαν και πισίνα δεν ξέρω… ίσως να ήταν και  έξω…ίσως και να κυβερνούσαν την χώρα….
ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Παρασκευή Πρωί  14 Φεβρουαρίου  2014, και η ίδια η Πρέσβειρα της Ελλάδας στο Μεξικό κ. Στεφανίδου επικοινωνεί με την διευθύντρια των φυλακών και αυτή  καλεί τον Πέτρο και τον Σταύρο στο γραφείο της. Η Πρέσβειρα λεει στα παιδιά το νέο που περίμεναν μήνες. Τα χαρτιά τους έφτασαν το πρωί στην Ελληνική Πρεσβεία. “Ηταν τόσο ευγενική” μας λέει ο Σταύρος, κάθισε μαζί μας στο τηλέφωνο για να βεβαιωθούμε ,όλοι πως ήταν τα δικά μας χαρτιά που έφταναν από την Πρεσβεία του Παναμά, νομίζω πως χάρηκε όσο και εμείς, όταν πήρε στα χέρια της τον φάκελο” .
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει,   η διαδικασία μεταφοράς τους στις ελληνικές φυλακές δεν είναι εύκολη ούτε σύντομη, ευελπιστούμε όμως πως από πλευράς Ελλάδας , η μεταφορά του Σταύρου και του Πέτρου δεν θα κολήσει σε γραφειοκρατικά κελιά! Ισως το Πάσχα του 2014, να δούνε ουρανό ελληνικής λαμπρής.