Γράφετε στο συγκεκριμένο άρθρο, ότι “έχουμε το δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο να ορίσουμε εμείς μια σταθερή ισοτιμία με το Ευρώ”.
Δεν θίγετε όμως τους όρους με τους οποίους γίνεται αυτό, ούτε τον τρόπο. Σταθερή ισοτιμία είχαμε ορίσει πριν μπούμε στο ευρώ κια ενόψη αυτής της εισόδου μας, πάντα όμως σε συμφωνία με τους -τότε- εταίρους μας στη ζώνη του ευρώ. Από τη στιγμή που βγαίνουμε από τη ζώνη ευρώ, οι συμφωνίες αυτές παύουν να έχουν έχουν ισχύ και το νόμισμά μας (π.χ. δραχμή), θα βρίσκεται σε ελεύθερη διακύμασνη με το ευρώ και τα άλλα νομίσματα. Την ισοτιμία δεν θα την ορίζουμε εμείς, αλλά τα “χρηματηστήρια” συνναλάγματος. Εμείς το μόνο που θα μπορούμε να ορίζουμε θα είναι η τιμή του ευρώ για τις ελληνικές τράπεζες, και φυσικά μόνο για τις συνναλαγές που θα γίνονται εντός Ελλάδος. Αν βρεθεί κάποιος στην Ιταλία με “δραχμές” στην τσέπη του και πάει να τις αλλάξει στην Ιταλική τράπεζα σε ευρώ, θα έχει την ισοτιμία του νομίσματος που θα έχουν ορίσει οι διεθνείς χρηματαγορές. Ο ελληνική κανονιστική πράξη που θα ορίζει την ισοτιμία ευρώ-δραχμής σε, ας πούμε, 1:1 προφανώς δεν θα ισχύει στην Ιταλία, όπου και το ένα ευρώ μπορεί να κοστίζει, ας πούμε, 3 δραχμές.
Η Κίνα για παράδειγμα, που έχει τη δυνατότητα να ορίζει την ισοτιμία του γουάν με το δολλάριο εκεί που θέλει, έχει τεράστια αποθέματα σε δολλάρια και ευρώ, ώστε να μπορεί να προστατέψει με παρεμβάσεις στις χρηματαγορές το νόμισμά της. Τα συνναλαγματικά αποθέματα της Ελλάδας είναι πρακτικά ανύπαρκτα.
Κάτι άλλο που διαφεύγει του γράφοντα, είναι το ιστορικό τέτοιων κανονιστικών πράξεων και τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους. Θυμηθείτε τι συνέβαινε τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα μεόσους είχαν δολλάρια ή μάρκα, και δη στο εξωτερικό και πόσο μεγαλύτερη αξία είχαν τα λεφτά τους σε σχέση με τις δραχμές μας. Σε μια τέτοια κίνηση, αυτόματα το ευρώ θα γινόταν συννάλαγμα. Από τη μια θα είχαμε τη διεθνώς διολισθένουσα “δραχμή”, κι από την άλλη το σαφώς σταθερότερο ευρώ. Ένας μέσος ορθολογικός άνθρωπος, με ποια λογική θα δώσει τα σταθερής αξίας ευρώ του για να πάρει μεταβαλλόμενης -και μάλιστα πτωτικά- αξίας “δραχμές”; Γιατί να μην κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει τα ευρώ του, ώστε όταν χρειαστεί να τα αλλάξει να πάρει περισσότερες, αλλά ίδιας αξίας δραχμές; Επίσης, σε χώρες όπου υπάρχουν τέτοιοι κανονισμοί, γίνεται μεγάλος αριθμός συνναλαγών στη μαύρη αγορά, λόγω διαφοράς ισοτιμίας.
Γενικώς οι κανονιστικές διατάξεις, όταν αγνοούν την πραγματικότητα, οδηγούν σε τερατογενέσεις. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη συγκεκριμένη πρόταση.
Πονηρός